Βγάζεις τον σκύλο για κατούρημα στις 8. Θες αλλαγή σασμάν. Έφτιαξες κουνέλι στιφάδο. Άλλαξες το τζιν γιατί σε στένευε στον καβάλο. Έβρισες το γείτονα γιατί στην είπε για τη φασαρία. Τρέμεις να πας γι’ απονεύρωση. Πλήρωσες στην κινητή τα μαλλιοκέφαλά σου. Σε ξεμάτιασε η θεία Πόπη. Τα ξέρω όλα, να ξέρεις. Και ξέρω πως ξέρεις πως τα ξέρω. Θέλησες να τα ξέρω όταν τα «μοιράστηκες» μαζί μου. Άκριτα. Αβασάνιστα. Αμείλικτα. Τα ’χτισες στον «τοίχο σου» νυχθημερόν, τούβλο προς τούβλο –πάρε τη λέξη μεταφορικά. Μ’ έκανες κοινωνό στην ανοησία σου, θέλοντας και μη. Δεν είχα επιλογή. Γι’ αυτό δεν είν’ οι «φίλοι»; Για ν΄ ακούνε. Δυόμιση χιλιάδες ευήκοα ώτα στην παράκρουση της αδειανότητάς σου.
Επίκουροι σχολιαστές στη φανφάρα του υπερεγώ σου. Φτιασίδωσες τις λέξεις με στρας για να κραυγάσει πιότερο η μοναξιά σου. «Εξαιρετικό video», «Εκπληκτικό τραγούδι» «Θεϊκή φωτογραφία». Ήταν σακάτικο βλέπεις τ’ «ωραίο». Τσακίστηκε μια μέρα που ’πεσε απ’ τον «τοίχο». Βάσταξες κολώνα το θαυμαστικό κι έστησες αποικίες. Αλληλοθαυμαστήκατε για τα καλά στο φεστιβάλ κατάντιας. «Το βασίλειό μου για ένα λάικ σου». Αλισβερίσι φιλαυτίας σε ρυθμούς πεντακοσίων Μέγκα μπι πι ες.
Λυπάμαι που σε λυπάμαι. Θα προτιμούσα να «μ ‘ αρέσεις». «Γιατί εμένα;» θα μου πεις. Τόσοι και τόσοι τοίχοι γέμισαν σοβατισμένα «εγώ». Μα δεν κατάλαβες ακόμα; Δεν σε λυπάμαι γιατί είσαι ο μόνος. Σε λυπάμαι γιατί είσαι μόνος.
σχόλια