Συνθήματα, προβλέψεις, αποφύσεις
Tου Xρηστου Γιανναρά (Καθημερινή, 1/7/2007)
Γνώμη απλού πολίτη, όχι αυταυθεντίας «επικοινωνιολόγου»: Το σύνθημα «Ναι στις μεταρρυθμίσεις, όχι στις παροχές» είναι ακατάλληλο να χρησιμοποιηθεί ως άξονας (κεντρικό μοτίβο) της προεκλογικής εκστρατείας του κυβερνώντος κόμματος.
Αποτελεί μειωμένη εξαγγελία (προϊόν εκπτώσεων) σε σχέση με το κεντρικό σύνθημα του ίδιου κόμματος στις προηγούμενες εκλογές. Τότε προεκλογική υπόσχεση ήταν η «Επανίδρυση του κράτους». Εγινε γρήγορα φανερό ότι δεν υπήρχε η προετοιμασία ούτε η ενεργός θέληση για ένα τέτοιο ζωτικό εγχείρημα. Τώρα η εξαγγελία για προτεραιότητα σε «μεταρρυθμίσεις» ηχεί σαν «νερό στο κρασί» σε σχέση με τη διαβεβαίωση που προηγήθηκε και έμεινε λόγος κενός. Μοιάζει σαν επίσημη παραδοχή ότι με την «επανίδρυση» ξεγελάσαμε τον πολίτη, με τις «μεταρρυθμίσεις» εμφανιζόμαστε μετριοπαθέστεροι αξιοποιώντας το υπόλειμμα της ανοχής του.
Το σύνθημα είναι ακατάλληλο, γιατί προκαλεί ευθέως το ερώτημα: ποιοι μιλάνε για «μεταρρυθμίσεις», με ποιες περγαμηνές. Τρεισήμισι ολόκληρα χρόνια ο πρωθυπουργός δεν τόλμησε την πιο αυτονόητη, αναγκαία και ευχερέστερη μεταρρύθμιση: έναν ανασχηματισμό της κυβέρνησής του. Ηταν εξόφθαλμη η απροετοιμασία, ανικανότητα, ανεπάρκεια πολλών υπουργών, ακόμα και η έλλειψη ανθρώπινης καλλιέργειας, φυσικών προσόντων, επαρκούς οξύνοιας. Και η απάθεια του πρωθυπουργού, αίνιγμα. Πώς να εμπιστευθεί ο πολίτης εξαγγελία «συνέχισης» των μεταρρυθμίσεων;
Είναι ακατάλληλο το σύνθημα, γιατί και οι κάποιες «μεταρρυθμίσεις» που επιχείρησε η κυβέρνηση, ήσαν για τον πολίτη παράδειγμα προς αποφυγήν. Δεν ξεχνιέται εύκολα το τι υπέστη η ελληνική κοινωνία ολόκληρο τον φετινό χειμώνα από τη (μνημειώδη στα ιστορικά χρονικά) μεταρρυθμιστική ανικανότητα της υπουργού Παιδείας. Τέτοιο κοινωνικό κόστος, τέτοιο οικονομικό ανάλωμα, τέτοιο τίμημα εξευτελισμού της πολιτικής και του κράτους για μια δήθεν «μεταρρύθμιση» σε δευτερεύουσες πτυχές προβλημάτων της εκπαίδευσης, παραπέμπει τον πολίτη σε εφιάλτη, όχι σε ευάρεστη κυβερνητική εξαγγελία και προοπτική.
Το σύνθημα «Ναι στις μεταρρυθμίσεις» φοβίζει επιπλέον, επειδή οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να είναι πολιτικός αυτοσκοπός, είναι συνάρτηση κοινωνικών στόχων. Και το κυβερνών σήμερα κόμμα δεν έχει ποτέ διασαφηνίσει σε ποιους στόχους σκοπεύει, ποιο είδος κοινωνίας θέλει για το μέλλον, τι πιστεύει ως ποιότητα ζωής και ως ανθρώπινη καλλιέργεια. Η μόνη μεταρρύθμιση με κοινωνικούς στόχους που υιοθέτησε και υπεράσπισε πεισματικά η σημερινή κυβέρνηση, ήταν η αλλαγή των όσων διδάσκονται για την Ιστορία τους τα Ελληνόπουλα στα σχολειά. Και ένδειξη ευρύτερης κοινωνικής στοχοθεσίας αποτελούν τα πρόσωπα που επιλέγει η κυβέρνηση για να εμπιστευθεί ευθύνες διαχείρισης θεμάτων παιδείας και πολιτισμού: Προέρχονται κατά κανόνα από τη «συνασπισμένη» συντεχνία του διεθνιστικού μηδενισμού, του μεταπρατικού «εκσυγχρονισμού».
Η επαγγελία μεταρρυθμίσεων είναι σύνθημα προεκλογικό που βλάπτει σοβαρά ένα κόμμα, όταν αυτό δεν διαθέτει (πασιφανώς) κριτήρια αξιολόγησης της ανθρώπινης ποιότητας.
Τότε η επαγγελία λειτουργεί ως απειλή, όχι ως ευκταία προσδοκία. Και το κυβερνών σήμερα κόμμα έχει αποδείξει αχίλλειο πτέρνα ή Βατερλώ του την αδυναμία του (σωστή αναπηρία) για σωστή εκτίμηση της ανθρώπινης ποιότητας. Θα αρκούσε για του λόγου το αληθές το σκάνδαλο της προκλητικής μετριότητας των περισσότερων υπουργών και υφυπουργών σε σύγκριση με τους καταξιωμένους κοινωνικά και ταλαντούχους του κόμματος, που αγνοήθηκαν. Θα αρκούσε και μια τίμια απογραφή, πόσοι από τους άκριτα ευνοημένους, δήθεν «παράγοντες» ή ψηφομαζώχτρες, φυτεμένοι σε αναρίθμητα (και χρυσοπληρωμένα) μετερίζια εξουσίας, έχουν ώς τώρα παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη για κακουργήματα. Χώρια το διαβόητο ποιοτικό επίπεδο και παρελθόν του πλήθους των προέδρων σε εταιρείες, οργανισμούς, επιτροπές του Δημοσίου, που γονιμοποίησαν στο έπακρο όσες δυνατότητες διαφθοράς είχε πρωτοεφεύρει και αξιοποιήσει η πασοκική λοιμική.
Ολες οι πολιτικές αναλύσεις συγκλίνουν στην πρόβλεψη ότι το κυβερνών σήμερα κόμμα θα κερδίσει και τις επόμενες εκλογές. Οχι επειδή η αποτυχία και ανικανότητα της ηγεσίας και των στελεχών του δεν είναι πιστοποιημένη και από τον πιο ολιγόστροφο ή εθελότυφλο πολίτη. Αλλά επειδή η μνήμη από τη σοσιαλεπώνυμη απάτη, διαφθορά και (κυρίως) αναίδεια είναι ακόμα νωπή. Δεν αντέχεται ψυχικά τόσο σύντομη επιστροφή στον απροσχημάτιστο αμοραλισμό και στην αλαζονική αμετανοησία ενός κόμματος που επέβαλε μεθοδικά στην ελληνική κοινωνία την απαξίωση κάθε ποιότητας.
Επιπλέον, υπάρχει στη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση και η εκκρεμότητα του αρχηγού. Οσα προσχήματα και αν τηρούνται, όσο και αν είναι συμπαθής η ευγένεια και λανθάνουσα αμηχανία του σπρωγμένου μεθοδικά στον θώκο κατά παραγγελίαν ηγέτη, τα υστερήματα είναι τόσο κραυγαλέα που υποχρεώνουν να δοθεί τέλος στην παντομίμα. Οταν αλλάζει ο αρχηγός, ενδέχεται να αλλάξει και το ήθος της πολιτικής αυτού του κόμματος.
Ολοι προβλέπουν ότι η σημερινή κυβερνητική αποτυχία θα κερδίσει επανεκλογή. Σοβαρές ανακατατάξεις αποκλείεται να συμβούν, διότι το πολιτικό σύστημα το διαχειρίζονται τα συμφέροντα των ΜΜΕ, δεν το ελέγχουν οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Το μόνο «καινούργιο» που παράγει η κατάρρευση του συστήματος, είναι αποφύσεις των υπαρχόντων κομμάτων: Αναδύονται οι αποφύσεις στο τηλεοπτικό προσκήνιο και φιλοδοξούν ρόλο σε «κυβερνήσεις συνεργασίας». Θλιβερές περιπτώσεις: Εντιμων και ευπρεπών, αλλά με καμένο το χαρτί ηγετικού τους ρόλου παλαίμαχων πολιτικών. ΄Η φιγούρες αδίστακτων μετριοτήτων που σπεύδουν να καπηλευθούν όχι μόνο τη χιλιοχλευασμένη από τα δύο μεγάλα κόμματα φιλοπατρία του λαού μας, αλλά και να εκμεταλλευτούν ως κομματική ετικέτα την «Ορθοδοξία» του εκκλησιαστικού γεγονότος – το υπαρκτικό άθλημα και σέμνωμα να το μαγαρίσουν στα κομματικά.
Επιβιώνουν βεβαίως και οι αποφύσεις του άλλοτε κοινωνικού κινήματος της Αριστεράς, πάντοτε προδομένου από τις ηγεσίες του. Αυτές πια οι αποφύσεις αν είναι θλίψη και κατάντια: Εχει να επιλέξει ο ψηφοφόρος ανάμεσα σε μια θρησκοληψία πολιτικού παλαιοημερολογιτισμού, αγκυλωμένη στη γλώσσα και στις προσλαμβάνουσες ειδωλοποιημένου παρελθόντος που αυτοκατάρρευσε κάτω από τη λαϊκή κατάρα. Και σε μια συντεχνία, που με ένα «άδειο πουκάμισο» αριστερής επωνυμίας εξασφαλίζει καριέρα σε κάθε διατεθειμένον να συμμαχήσει ακόμα και με τη Νέα Τάξη σήμερα πουλώντας μηδενιστικό «εκσυγχρονισμό».
Θετικό βήμα είναι η προσωπική ρεαλιστική παραίτηση του πολίτη από ψευδαισθήσεις.
σχόλια