Ανηφορίζεις...

...

σε ένα μικρό και δύσβατο  μονοπάτι και φτάνεις σε μια σπηλιά  η οποία  εκ των υστέρων διαμορφώθηκε σε εκκλησάκι. Στο σπήλαιο αυτό, ασκήτευε για χρόνια ο Άγιος Αντώνιος, Χωμένος σε μια μεγάλη και σκοτεινή τρύπα γεμάτη υγρασία, με τους αρουραίους  να του κρατούν συντροφιά. Από το ίδιο σημείο βλέπεις κάτω μακριά τα παιχνίδια της θάλασσας και του εδάφους. Βλέποντας όλα αυτά τα σχέδια νομίζεις ότι πρόκειται για ένα παζλ και ταυτίζεις  αυτό το μεγάλο παζλ με τον εαυτό σου. Και προσπαθείς να ταιριάξεις τα κομμάτια σου. Βρίσκεις ένα, χάνεις κάποιο άλλο. Μια διαρκής εσωτερική αναζήτηση. Το τοπίο βοηθάει. Χάνεσαι στα σχήματα, στις καμπύλες και στις γραμμές. Αισθάνεσαι περίεργα και μπερδεμένα. Δεν καταλήγεις πουθενά. Ο θόρυβος από κάποιο ποντίκι σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Συνειδητοποιείς ότι έχει νυχτώσει και παίρνεις το δρόμο της επιστροφής. Κατεβαίνοντας κάνεις το σταυρό σου ασυναίσθητα και σκέφτεσαι ότι  αν αυτός ο άνθρωπος είχε καταφέρει να βγάλεi κάποιο νόημα ή κάποιο συμπέρασμα, έστω και εντελώς μόνος, θα πρέπει να αισθανόταν πολύ ευτυχισμένος.