Μπορεί απο την άλλη ένα πρόβλημα να μην είναι δικό σου και να το επωμίζεσαι εσύ. Να αγχώνεσαι, να σκοτώνεσαι αλλά τίποτα... και σαν χαζός, αντί να μάθεις το μάθημά σου το ξανακάνεις.
Κανείς δε θα σου πει ευχαριστώ. Κανείς δε θα αναγνωρίσει τη δουλειά σου.
Εσύ όμως σπέρνεις συνέχεια, ποτίζεις, φροντίζεις, ιδρώνεις...
Δε σε σταματάει τίποτα...
Και στεναχωριέσαι όταν τα μπουμπούκια αρνούνται να βγουν. Όχι λόγω καιρού, όχι λόγω κάποιου ζωϋφίου... αλλά επειδή είναι αδύναμα. Πεισμώνεις...
Αρχίζεις τις βιταμίνες. Τους μιλάς. Τους τραγουδάς. Το παλεύεις με νύχια και με δόντια. Τους λες πως δεν έχει σημασία το πριν αλλά το τώρα! Και ότι αυτή η προσπάθεια είναι σημαντική. Ότι μπορούν να βγουν και να καταπλήξουν με το χρώμα και το άρωμά τους.
Τους λες «Μα γιατί; Καλά δεν ξεκινήσαμε; Γιατί τώρα έτσι; Γιατί τους τελευταίους μήνες έτσι;»...
Η απάντηση δεν χρειάζεται να δοθεί... την ξέρεις ήδη. Το πήραν απόφαση πως δεν είναι ωραία λουλούδια. Πως δεν είναι καλά.
Και εσύ κάθεσαι και κλαις.
Φίλε συμ-blogger, μου είπες να γράψω, είχες δίκιο. Το είχα ανάγκη νομίζω...
σχόλια