...άσφαλτος γίνεται χωματόδρομος και ο χωματόδρομος γεμάτος λάκκους και κοτρόνες, σου φαίνεται ατελείωτος. Απορείς πως τα καταφέρνει το πενηντάρι σκουτεράκι που νοίκιασες στην παλιά πόλη και νωρίς το πρωί το πήρες για να φτάσεις στη Χρυσοσκαλήτισσα. Ανεβαίνεις και κατεβαίνεις τα 90 σκαλοπάτια με την ελπίδα πως θα δεις το μοναδικό σκαλοπάτι που είναι χρυσό και το οποίο μπορούν να δουν μόνο οι αναμάρτητοι.
Δεν βλέπεις τίποτα, απογοητεύεσαι και αποφασίζεις ως πιστοποιημένος πια αμαρτωλός να συνεχίσεις την πορεία σου στο κοντινό νησί μήπως τουλάχιστον εκεί δεις κάποιο ελάφι. Κολυμπάς, διασχίζεις τους αμμόλοφους και το μόνο που αντικρίζεις είναι ένα εκκλησάκι, ένα παγκάκι και ένας φάρος που αντικατέστησε έναν παλιότερο. Στη συνέχεια δεν έχεις να αντιμετωπίσεις μόνο την αφόρητη ζέστη αλλά και τον κίνδυνο να μείνεις από βενζίνη στη μέση του πουθενά. Στις κατηφόρες σβήνεις το σκουτεράκι γιατί ήδη βρίσκεσαι στη ρεζέρβα και εκεί που συνειδητοποιείς πως θα συνεχίσεις με οτοστόπ, βρίσκεις τελικά ανοικτό βενζινάδικο. Απλά αισθάνεσαι τυχερός και αφού φουλάρεις φτάνεις στα αρχαία Φαλάσαρνα. Σε κάποιο χωράφι ανακαλύπτεις έναν αρχαίο θρόνο.
Αρχαία ερείπια, αρχαίοι βασιλιάδες. Βασιλιάς όμως αισθάνεσαι και εσύ που από εκεί ψηλά, στο τέλος του κακοτράχαλου δρόμου, αγναντεύεις τη θάλασσα που ντύθηκε το ασημένιο της πέπλο. Δύο χιλιόμετρα ακόμη περπάτημα στο μονοπάτι για να βουτήξεις στα ασημένια νερά. Ένα κομμένο σανδάλι και ένας ήλιος που φτάνει στη δύση του…
σχόλια