(σημειώσεις από το ημερολόγιο ενός φωτορεπόρτερ)
Στην Γάζα δεν υπάρχει ιατρική περίθαλψη ,δεν υπάρχουν φάρμακα , δεν υπάρχει καν νερό αρκετό για τις ανάγκες μας. Για να μπορέσεις να κάνεις μπάνιο πρέπει να το προγραμματίσεις .Έχουμε νερό μόνο τρείς φορές την εβδομάδα.Τι να προλάβεις να κάνεις με αυτό ;Να καθαρίσεις ;να κάνεις μπάνιο ;να μαγειρέψεις;
Δεν υπάρχουν καύσιμα ούτε για τα ασθενοφόρα.Υγραέριο δεν υπάρχει ,βενζίνη δεν υπάρχει,πετρέλαιο δεν υπάρχει.Συνήθως στα φορτηγά χρησιμοποιούν λάδι για μαγείρεμα.Όταν κόβεται το ηλεκτρικό τα πάντα σταματούν να λειτουργούν.Δεν δουλεύει τίποτα και τίποτα δεν παράγεται.
Περιμένουμε στην ουρά να πάρουμε ψωμί.Ένα μερίδιο που ποτέ δεν φτάνει .Περιμένουμε για σιτάρι για να φτιάξουμε ψωμί και αυτό ποτέ δεν είναι αρκετό.Έχουμε φτάσει να τρώμε από τα σκουπίδια .Δεν μας δίνουν αρκετά τρόφιμα και δεν μπορούμε να παράγουμε τίποτα
Έρχονται συχνά και με μεγάφωνα καλούν τους άνδρες να βγουν από τα σπίτια τους για να τους μαζέψουν.Όταν λένε άνδρες ενοούν από 15 χρονών παιδιά και πάνω.Σε τραβάνε έξω από το σπίτι σου και μπορεί και να σε εκτελέσουν.Μερικοί προσπαθούν να κρυφτούν αλλά αν δεν βγουν βομβαρδίζουν όλη την περιοχή .Φτάνει να φωνάξουν στα μεγάφωνα ονόματα και άμα δε βγουν περιμένουν να πάει ο γείτονας να σε βρει για να σωθεί από τα αντίποινα τους
Καθώς γυρνούσα σπίτι με συνάντησε ένας γνωστός και με ρώτησε «που πάς ;».Μετά άλλος ένας μου έκανε την ίδια ερώτηση.Όταν πια ένα τρίτο άτομο μου έκανε την ίδια ερώτηση ,κατάλαβα ότι ο ισραηλινός στρατός το είχε γκρεμίσει
Τα παιδιά στη Λωρίδα της Γάζας έχουν συνηθίσει .Όταν κοιμούνται δεν βλέπουν όνειρα όπως όλα τα άλλα .Όταν βγαίνουν έξω από το σπίτι και οι γονείς μόνο να τους πουν να προσέχουν μπορούν.Μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να πεθάνουν.Κάποτε συνάντησα ένα παιδί τραυματισμένο στον ώμο.Καθώς έβγαινε από το σπίτι του , ένας ισραηλινός στρατιώτης του χαμογέλασε .Το παιδί ανταπέδωσε το χαμόγελο κι άρχισε να προχωρά προς τον στρατιώτη.Μόλις έφτασε κοντά του εκείνος απλά έβγαλε το όπλο του και τον τραυμάτισε στον ώμο
Ο αδερφός μου ο Hossam δολοφονήθηκε στα 17 του από τον ισραηλινό στρατό. Όπως οι περισσότεροι δεν είχε καμία σχέση ή επαφή με την πολιτική και το στρατό.Στις 18 Μαίου 2004 ,στις 7 το πρωί ,απλός πήγαινε στο σχολείο του.Τον πυροβόλησαν 7 φορές στο κεφάλι και άλλες 16 στο κορμί. Αιμορραγούσε για ώρες στη μέση του δρόμου και κανείς δεν μπορούσε να τον πάει στο νοσοκομείο.Μια γειτόνισσα προσπάθησε να μαζέψει το σώμα του και αμέσως τον πυροβόλησαν στο κεφάλι.Όταν ο συζυγός της έτρεξε προς την γυναίκα τον σκότωσαν κι εκείνον.Κανένας δεν μπορούσε να πλησιάσει .Όταν κάλεσαν ασθενοφόρο , οι στρατιώτες το ακινητοποίησαν πυροβολώντας στις ρόδες του.
Δεν είναι κάτι περίεργο στη Λωρίδα της Γάζας να βλέπεις ανθρώπινα μέλη πεταμένα εδώ κι εκεί στο δρόμο.Έχουμε συνηθίσει το θέαμα.Έχω ακούσει οδηγούς ασθενοφόρων να ρωτούν ο ένας τον άλλο «μήπως έχεις το πόδι της γυναίκας επειδή δεν το βρίσκουμε»
Πως νιώθει άραγε μια μητέρα όταν μαζεύει το πτώμα του γιού της ; θεωρείται και τυχερή που έχει το πτώμα και μπορεί να το αποχαιρετήσει όπως θέλει .Άλλες δεν είναι τόσο τυχερές .Κάποτε μια μητέρα επέμενε ότι ήθελε να δει το νεκρό παιδί της .Μετά από μεγάλη προσπάθεια της έφεραν ένα κουτί.Βρήκε μέσα τα παπούτσια του.Εκείνη τα αναγνώρισε και επέμεινε να μάθει που είναι το πτώμα.Τελικά της εξήγησαν ότι το σώμα του γιου της είχε αποτεφρωθεί ολοσχερώς από έκρηξη.Μόνο τα παπούτσια του είχαν μείνει
(Από το ημερολόγιο του 24χρονου βραβευμένου φωτορεπόρτερ Mohammed Omer που δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του Free press Υποβρύχιο. Το βρήκα χθες το βράδυ σε ένα μπαρ.Τελικά τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα σε αυτή τη ζωή είναι δωρεάν και μάλιστα βρίσκονται εκεί που δεν το περιμένεις!)
σχόλια