Βλέποντας το Psycho στο DVD,ξανά, μετά από χρόνια
Λιτό Απογυμνωμένο από περιττές φλυαρίες .Οι ήρωες πιόνια στην σκακιέρα της ζωής. Με τον σκηνοθέτη μόνο υπεύθυνο για τις κινήσεις τους
Σιωπές Όπως λέει το κλισέ ,καμιά φορά μιλούν περισσότερο. Υπάρχουν φορές που σου έρχεται με τις σημερινές ταινίες , να ουρλιάξεις :Βούλωστο επιτέλους , κατάλαβα. Λίγα και καλά
Το συναίσθημα του φόβου
Είχα ξεχάσει το πώς πεθαίνει ο ντεντεκτιβ .Πετάχτηκα από την πολυθρόνα. Όταν καμιά φορά βλέπω σήμερα θρίλερ στο DVD με το αίμα να τρέχει ρυάκια στην οθόνη ,συνεχίζω να μασάω βαριεστημένα κράκερ σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Υπήρχε cinema και πριν τους χορηγούς
Μια καλή ιστορία και δυνατές ερμηνείες. Απλό. Αλλά δύσκολο. Μοιάζει σαν να έχουν ειπωθεί τα πάντα ή σαν να μην μπορούν να πουν το ίδιο πράγμα με καινούριο τρόπο
Μια φορά συμβαίνουν αυτά ;
Μάλλον. Γίνεται σήμερα να αντιγράψεις το παγωμένο βλέμμα του Anthony Perkins ; Και να το κάνεις ,ξέρεις ότι το γάλα πάνω στον δίσκο θα είναι του χορηγού. Ξενερώνεις και μόνο που το σκέφτεσαι
Ο σκηνοθέτης
Είχε τον πρώτο λόγο. Το ίδιο θα έπρεπε να συμβαίνει και την σημερινή εποχή. Βαρέθηκα να διαβάζω για ηθοποιούς με καπρίτσια ,που έχουν λόγο για όλα και για όλους
Ατάκες που αγάπησα
Δεν είχες μια άδεια στιγμή σε ολόκληρη την ζωή σου. Σωστά ;
Μόνο όσες θα έπρεπε να έχω
Ξέρεις τι κάνω για την δυστυχία ;
Την εξαγοράζω
Κάνε ότι θες .Και σαν γυναίκα που είσαι θα το κάνεις
Βγαίνεις με φίλους σου ;
Ο καλύτερος φίλος ενός αγοριού είναι η μητέρα του .
Ξέρεις τι πιστεύω. Είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι στις προσωπικές μας παγίδες και κανείς δεν μπορεί να δραπετεύσει. Γρατζουνάμε και γδέρνουμε μόνο τον αέρα ή τους γύρω μας
Σκηνή στο σκληρό
Ο Anthony Perkins,στο τέλος της ταινίας , τυλιγμένος με μια κουβέρτα να ορκίζεται ότι δεν μπορεί να πειράξει ούτε μύγα.
σχόλια