-Ξέρεις τι γίνεται; Αντί να μου πεις «Μη χαλιέσαι» θα μπορούσες να μου πεις «Κι εγώ σπάστηκα ρε γαμώτο. Και είχα υπολογίσει να κατέβω και να βρεθούμε...». Με το «Μη χαλιέσαι» δεν μπορώ να κάνω κάτι. Τι θες να σου απαντήσω; Δεν είναι το αν ξέρω τι νιώθεις. Μετά απο αυτά που είχαν γίνει δεν μπορώ να είμαι τόσο ήρεμη.
-Δεν ξέρεις ότι θέλω να σε δω;
-Έχω πρόβλημα και το ξέρω ότι είναι πρόβλημα αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι αυτή τη στιγμή... Έχω ανάγκη την επιβεβαίωση απο σένα. Έχω ανάγκη να μου πεις πως αισθάνεσαι. Έχω ανάγκη να μου το δέιξεις.Γιατί καλώς ή κακώς μην ξεχνάς τα περσινά. Μην ξεχνάς ότι εσύ διάλεξες τη *****. Με αυτήν έμεινες... Και στη συζήτηση που είχαμε πριν ξαναξεκινήσουμε μου είπες πως δεν μπορείς τη μοναξιά. Πως λοιπόν να μη σκεφτώ εγώ τώρα πως είσαι μαζί μου επειδή δεν μπορείς τη μοναξιά; Επειδή αισθάνεσαι άσχημα μόνος; Το ξέρω πως δεν είναι έτσι. Στο βάθος το ξέρω αλλά πως μπορώ να σταματήσω τις σκέψεις; Δε μου λέει κάτι το ότι δεν έισαι έτσι και δεν είναι του χαρακτήρα σου. Αν θες κάτι τότε προσπαθείς να μην το χάσεις. Σκέψου το. Και η μαλακία είναι ότι δεν ξέρω αν δεν είσαι έτσι ή αν απλά δε στο βγάζω εγώ...
-Δεν ξέρω τι να σου πω...
-Αυτό είναι το θέμα, ότι ποτέ δεν ξέρεις τι πρέπει να μου πεις. Εύχομαι μια φορά να μπορούσες να μου πεις κάτι... Αυτό που πρέπει...
-Να σε πάρω σε λίγο;
-(Σκέφτεται... "Κάνε κάτι με χάνεις... κάνε κάτι σε χάνω... κάνε κάτι...") ... Εντάξει...
Κλείνει το τηλέφωνο και ανοίγει τον υπολογιστή. Τα γράφει στο blog της με την ελπίδα να δει τα πράγματα διαφορετικά μα συνεχίζει να τα βλέπει όλα ακριβώς όπως του τα είπε...
Και τώρα τι;
Είκοσι λεπτά αργότερα, μήνυμα... "Θα τα πούμε αύριο.. Πιο ήρεμα! Καληνύχτα!"
(για το βίντεο ευχαριστώ τη ΔμΛ, έψαχνα χρόνια αυτό το κομμάτι και δεν ήξερα ούτε ποιος το έλεγε ούτε τίποτα, μέχρι που έβαλε το link σε κάποιο της σχόλιο)
