Σάββατο 13 Δεκέμβρη 2008
Ώρα 09:10
Είμαι στο μπαρ του ξενοδοχείου. Τα παιδιά μου μπήκαν πριν δέκα λεπτά να γράψουν. Στέλνω όσα θετικά κύματα έχω μέσα μου. Οι Cranberries μου τραγουδάνε "Do you have to... do you have to let it linger?". Αναπολώ τις μέρες που έδινα εγώ για το κάθε πτυχίο. Κι εμένα με συνόδευαν οι καθηγήτριές μου. Τσιγάρο και άγχος πριν... Τσιγάρο και συζήτηση για τα θέματα μετά. Ωραίες εποχές. Αναπολώ τις μέρες εκείνες. Ναι. Τα πράγματα ήταν πιο απλά. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
Μαμά πότε μεγάλωσα; Γιατί; Προσπάθησες να μου πεις πως ο κόσμος δεν είναι ένα ροζ συννεφάκι αλλά ήθελα να το μάθω από μόνη μου και εν τέλει το έμαθα πολύ νωρίς... Ακόμα δεν το έχεις μάθει. Ο κόσμος δεν είναι ένα ροζ συννεφάκι. Και όμως μανούλα! Υπάρχουν στιγμές που είναι ροζ, κόκκινες, μωβ... Και όσο υπάρχουν αυτές οι στιγμές δε θα το βάλω κάτω. Μπορεί κατά καιρούς να πέφτω μα τίποτα δε θα με κρατήσει κάτω. Δεν είμαι δυνατή, όχι... Αλλά το παλεύω. Έχω τι δική μου κοσμοθεωρία που δεν την αλλάζω αλλά την εμπλουτίζω. Ένιωσα την αγάπη, ένιωσα το μίσος. Προτιμώ το πρώτο. Το θέμα είναι να νιώθεις ή τι νιώθεις; Μεγάλη συζήτηση.
Μαμά, φοράω τη βέρα της μαμάς σου. Μου την έδωσες επιτέλους! Ευχαριστώ. Παίρνω τη θετική της ενέργεια, το πείσμα της. Χαζό δεν είναι να αντλούμε ενέργεια από άψυχα αντικείμενα; Όχι, είναι θέμα αυθυποβολής. Εγώ πιστεύω ότι μου δίνει θετική ενέργεια και έτσι προκαλώ στον εαυτό μου τη θετική ενέργεια. Τη βγάζω από μέσα μου. Ναι, είναι λίγο χαζό. Δεν πειράζει. Εγώ φοράω τη βέρα της γιαγιάς μου.
Το δέντρο του ξενοδοχείου με κοροϊδεύει. Ναι καλό μου, το ξέρω ότι δεν έχω στολίσει! Δεν προλάβαινα σου λέω! Άσε με ήσυχη! Μήπως να στολίσω καραβάκι; Να το παίξω γνήσια ελληνίδα; (Καθώς οι γνήσιοι ελληνάρες μόνο καραβάκι στολίζουν...) Χμμ... θα το σκεφτώ.
Πολλές σκέψεις... σύντομη διακοπή για κάποια τηλεφωνήματα... Ok, βάλαμε ένα σχετικό πρόγραμμα.
Αξίζει κάτι αν δεν πολεμήσεις γι' αυτό; Αν δεν το διεκδικήσεις; Αυτοπροσδιοριζόμαστε μέσω του πόνου, της καρτερίας, της ανυπομονησίας; Είναι προτιμότερο να είμαστε αυθόρμητοι ή να περνάμε από κόσκινο την κάθε μας πράξη και κουβέντα;
Κοιτάζω γύρω. Το μπαρ δεν είναι γεμάτο όπως περίμενα. Ελπίζω να γράφουν καλά τα παιδιά μου. Περιμένω...
Τι περιμένω; Πολλά...
Τι θέλεις γλυκιά μου;
Τα πάντα.
Και ποια είσαι εσύ δηλαδή που θες τα πάντα;
«Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό» αλλά δε θέλω κάτι λιγότερο από αυτό που δίνω. Έτσι απλά.
Υποχώρηση ή συμβιβασμός;
Καμιά λέξη δε μου αρέσει. Είναι αρνητικές και δεν εκφράζουν για μένα τις πράξεις που ονομάζονται έτσι.
Βάλε την ψυχή σου και την καρδιά σου σε ό,τι κάνεις. Ναι, αυτό το κάνω. Αλλιώς τι αξία έχει; Sooner or later we must try living λέει το τραγούδι. Ναι, ζω.
Κλείνω το τετράδιο.
Σε κούρασα νομίζω.
Τα λέμε αργότερα.
Η σοβαρότητα είναι υπερεκτιμημένη (;)
σχόλια