Η μάνα και το fight club
Την περασμένη Δευτέρα που η Αθήνα καιγόταν έτρωγα σε μια ταβέρνα της επαρχίας. Έριχνα κλεφτές ματιές στην οθόνη της τηλεόρασης που έπαιζε με κλειστό ήχο , χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είναι τρομερό , αν το κακό δεν χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού σου , μπορείς να συνεχίσεις να τρως κανονικά κοντοσούβλι χωρίς να σου κάθεται στο λαιμό. Μόνο αν η μολότοφ σκάσει δίπλα σου θα σηκωθείς απ το τραπέζι . Μάλλον συγκαταλέγεται και αυτό όπως τόσα άλλα ,στα παράδοξα της ανθρώπινης φύσης .
Τους περισσότερους της παρέας δεν τους ήξερα εκτός από δύο φίλους. Κάποια στιγμή ενώ τρώγαμε κρέας και λέγαμε ένα κάρο μαλακίες για το «ότι να ναι» , μια από τις γυναίκες της παρέας πήρε τον λόγο . «Αναλογεί σημαντικό μερίδιο ευθύνης στους γονείς του παιδιού. Αν δεν ελέγξεις το παιδί σου από μικρό θα μπλέξει με παρέες .Τι δουλειά έχει στα Εξάρχεια σε αυτή την ηλικία ;Δεν υπάρχουν άλλες περιοχές στην Αθήνα για να πιει καφέ ;»είπε
Δεν άντεξα και πήρα το λόγο. «Τι σχέση έχει η δολοφονία του παιδιού από τον μπάτσο με τους γονείς και τις παρέες ;»την ρώτησα . Δεν μου απάντησε και συνέχισε σαν να μην είχε ακούσει καν την ερώτηση. Κατάλαβα αμέσως ότι ανήκε στην γνωστή κατηγορία «Μιλάς αλλά εγώ του μ….ου μου το χαβά».
«Γιατί να κλείσουν τα σχολεία ; Οι καθηγητές έπρεπε να μαζέψουν τα παιδιά και να μιλήσουν μαζί τους .Να κάνουν διάλογο για το ποιος φταίει». «Να πουν τι ότι δεν φταίει ο μπάτσος αλλά οι γονείς του παιδιού; » συνέχισα εγώ ακάθεκτος .Τότε επιτέλους κατάφερα να κεντρίσω το ενδιαφέρον της , γύρισε και με κοίταξε. «Έχεις παιδιά ;» με ρώτησε . «Όχι» της απάντησα . «Τότε καλύτερα να μην μιλάς γιατί δεν ξέρεις»
Σταμάτησα την κουβέντα και αποδείχθηκε ότι ήταν το σοφότερο πράγμα που έκανα εκείνο το βράδυ. Μετά από λίγα λεπτά την άκουσα ανήσυχη να λέει σε μια φίλη της «Θεέ μου το Notos galleries δεν είναι αυτό που καίγεται;» .Μια ατάκα που αν την είχε πει νωρίτερα θα με γλίτωνε από αρκετή ποσότητα σάλιου που κατανάλωσα για να της μιλήσω.
Στο δρόμο για το σπίτι σκεφτόμουν τον υπερεκτιμημένο ρόλο της μάνας στο σύγχρονο δυτικό κόσμο .Ποιος σου είπε ότι όλες όσες φέρνουν ένα παιδί στον κόσμο προσφέρουν κάτι στην κοινωνία ;Για την ακρίβεια μπορεί και να προσφέρουν κάτι :Ένα ηλίθιο αντίγραφο τους.
Tην επόμενη μέρα βλέποντας στο dvd τον ήρωα του fight club να προσπαθεί να «ξεπαγώσει» τις κατεψυγμένες ευαισθησίες του μέσω του πόνου, χρόνια μετά την πρώτη φορά που τον είχα δει στην μεγάλη οθόνη , μου φάνηκε ένα πληγωμένο τριαντάχρονο παιδί που το μόνο που ήθελε ήταν να βάλει τον μηχανισμό της ψυχής του ξανά σε λειτουργία.
Τελικά γνωρίζοντας τα καθάρματα της πραγματικής ζωής αθωώνεις τα κινηματογραφικά.
Υ.Γ
Αυτή η γυναίκα δεν είναι η εξαίρεση. Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που σκέφτονται και φέρονται με αυτόν τον τρόπο.
σχόλια