Παρακολουθώ τον τρόπο που τα media χειρίζονται το θάνατο ενός σταρ. Όχι οποιουδήποτε σταρ. Ο Μάικλ Τζάκσον θεωρείται για πολλούς μύθος, ο Βασιλιάς της Ποπ, και σίγουρα στο παρελθόν υπήρξε πολύ τεράστιος, άλλαξε τον τρόπο που ακούμε μουσική, που χορεύουμε κ.λπ.
Η ζωή του, βέβαια, δεν ήταν καν τραγική. Ήταν γελοία. Τα τελευταία είκοσι χρόνια υπήρξε ένας ημίτρελος, ανισόρροπος, χωρίς έργο και κυρίως χωρίς αξιοπρέπεια. Δεν είναι καθόλου τυχαίος ο τρόπος που χειρίζονται τα media το θάνατό του. Αφού πήξαμε με τις πλαστικές, την παιδεραστία, το κακό, κιτς γούστο του Βασιλιά, τους faux γάμους, τα παιδιά του, που βεβαίως είναι κατάξανθα με λευκή επιδερμίδα και καταγάλανα μάτια -αλήθεια, κανείς δεν αναρωτιέται πώς έγινε αυτό;-, τώρα που πέθανε αυτή η κολομπίνα της show biz με ανάλογο τρόπο θα τη θάψουμε.
Η κηδεία γίνεται σε στάδιο, θα υπάρχουν εισιτήρια, θα καταφτάσει όλο το σούργελο της show biz, θα ακουστούν λόγοι δακρύβρεχτοι, η Λιζ Τέιλορ υποβασταζόμενη θα δακρύσει για τον γέρο με την «παιδική» ψυχή κ.λπ. κ.λπ. Τίποτα δεν έμεινε από αυτό το παιδί που έβαζε φωτιά στη σκηνή με τα βήματά του, και φρόντισε ο ίδιος γι' αυτό.
Προτείνω λοιπόν να μην ξαναγραφτεί ούτε μια γραμμή γι' αυτό το θέμα και να μη δει κανείς ούτε μια σκηνή από αυτό το γελοίο φιάσκο που θα το αποκαλέσουν κηδεία. Ένα καρναβάλι ψόφησε, μακάρι να συνεχίσουμε με τα υπόλοιπα, να μην μείνει ένα.
Μ.Μ.
σχόλια