Αποφάσισα χτες να κάτσω να δω το μνημόσυνο από ελληνικό κανάλι γιατί είχα περιέργεια αν οι Έλληνες δημοσιογράφοι όταν πηγαίνουν σε κηδείες στο εξωτερικό κάνουν τις ίδιες κατινιές με τις ημεδαπές ή εκεί τους πιάνουν οι ντροπές μπροστά στον ξένο κόσμο και δεν διαπιστώνουν την απουσία κάποιων ηχηρών ονομάτων από την τελετή ούτε ρωτούν τους συγγενείς πώς νιώθουν.
Ξεκίνησα από τον Alpha ο οποίος είχε οργανώσει εξαιρετικό πάνελ μοιρολογιστρών στον καναπέ με προεξέχουσα προσωπικότητα τη Μάγκυ Χαραλαμπίδου ντυμένη με ένα πένθιμο μπλε ελεκτρίκ στραφταλιζέ μινάκι, το ίδιο μινάκι που φοράει τα τελευταία 20 χρόνια από τότε που σταμάτησε το Nitro να βγάζει φωτογραφίες τον κώλο της. Την είχαν καλέσει γιατί κάποια στιγμή στο παρελθόν είχε δει από κοντά τον μακαρίτη αλλά δεν είχαν μιλήσει αλλά της φάνηκε πολύ προσιτός έτσι από μακριά που τον έκοψε στη φάτσα. Η μαρτυρία αυτή αν συνδυαστεί με την μαρτυρία του Ηλία Ψινάκη ότι κάποια στιγμή στο παρελθόν είχαν βρεθεί στο ίδιο τραπέζι για φαγητό με τον Jackson (και μάλιστα δύο φορές) όπου και πάλι ήταν πολύ προσιτός αλλά δεν αντάλλαξαν κουβέντα, μπορούμε να εξάγουμε το συμπέρασμα ότι ο Jackson κάτι έχει με τους Έλληνες και όταν τους συναντά ούτε να τους κλάσει αλλά εμείς δεν βγάζουμε βρώμες ότι το παίζει ντίβα γιατί αναγνωρίζουμε το ταλέντο του και είμαστε υπεράνω (ωστόσο πολύ θα ήθελα να βγει η Μάγκυ να κράξει τον Jackson που δεν της μίλησε). Ελπίζω ο μακαρίτης να μην θεώρησε τους δύο Έλληνες που αντίκρισε ως χαρακτηριστικά παραδείγματα Ελλήνων γιατί δικαιολογημένα θα απορεί πώς ως έθνος ακολουθήσαμε την αντίστροφη από εκείνον πορεία, από λευκά μυώδη αρχαία αγάλματα σε πατσαβούρες από σολάριουμ με τεράστια στόματα.
Το Star εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι το memorial έπεσε ακριβώς πάνω στο δελτίο και αφιέρωσε όλη του την διάρκεια σε αυτό, δηλαδή κόψανε κάτι ρεπορτάζ με καμένες γκόμενες σε μπαρ στην Μύκονο να σχολιάζουν το θάνατο του Jackson ανεβασμένες πάνω σε σκαμπό να τους πετάνε χαρτοπετσέτες. Ο Λιάτσος από την αρχή φάνηκε σαν να βαριέται, ειδικά όταν άρχισαν να βγαίνουν διάφοροι μαύροι να εκφωνούν επικηδείους σε απόλυτη σεμνότητα, τους οποίους δεν είχε ξαναδεί και μόνο που δεν χασμουριόταν. Γι’ αυτό πολλές φορές την ώρα των επικηδείων έβαζε εμβόλιμα βίντεο ψυγείου από προχτεσινά δελτία με την περιβόητη συνέντευξη του νεκρού στην Όπρα που την έχουμε ήδη δει 6μιση χιλιάδες φορές και φυσικά έχουμε απομυθοποιήσει τις δημοσιογραφικές ικανότητές της γιατί ο Michael τα λέει όλα μόνος του, αυτή δεν κάνει τίποτα. Δυστυχώς δεν έβαλε το βίντεο με το morphing των χρωματικών αλλαγών του Jackson, πιθανόν γιατί αυτός που το έφτιαξε έχτισε ήδη ένα σπίτι από τις φορές που το έπαιξε το Star αυτή την εβδομάδα. Το Star δεν κατάφερε να εντοπίσει ηχηρές απουσίες από την τελετή διότι ούτε τις παρουσίες δεν ήξερε καλά καλά, έτσι κουτουρού πετούσαν ένα ξένο όνομα για να δείξουν ότι ξέρουν. Όταν κάποια στιγμή ρώτησε ο Λιάτσος την ρεπόρτερ πότε θα βγουν να διαβάσουν την επιστολή της Diana Ross και εκείνη απάντησε ότι την έχουν ήδη διαβάσει πριν την τελετή, ακούστηκε ένα 'ααα' απογοήτευσης και κατάλαβα ότι ο Λιάτσος μόλις έπεσε για ύπνο.
Η βραδιά ήταν κάπως βαρετή (θα μου πεις άνθρωπος πέθανε, αλλά θα μπορούσαν να το κάνουν πιο εντυπωσιακό, ας άνοιγαν το φέρετρο), αφού το μοναδικό ενδιαφέρον σημείο ήταν ο λόγος της Μπρουκ Σιλντς, η οποία μοιράστηκε μαζί μας τα άγχη του να είσαι στη show business από μικρός και από μέσα μου ευχαρίστησα τη μάνα μου που δεν με πήγε στα 5 μου στην Κρίστι να με κάνει μοντέλο για παιδικά ρούχα και έτσι έζησα ευχάριστα και ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια. Η Μπρουκ είπε ότι τώρα θα είναι μόνη γιατί δεν θα έχει κάποιον να τα συζητάνε αυτά, γεγονός που με προβληματίζει διότι δεν είναι δυνατόν να έχεις τόσα λεφτά, να είσαι 50 χρονών και ακόμα να συζητάς για την χαμένη παιδική ηλικία σου ή ακόμα καλύτερα μπορούσα να φανταστώ τον νεκρό με την Μπρουκ και άλλα παιδιά θαύματα να μαζεύονται σε σπίτια και να παίζουν κουτσό, να παίρνουν φάρσες στο τηλέφωνο και να βγαίνουν στην γειτονιά να χτυπήσουν κουδούνια. Θα μπορούσε ο Βασιλάκης Καΐλας να την πάρει ένα τηλέφωνο να της δώσει καμιά συμβουλή. Κατά τα λοιπά μίλησαν διάφοροι μαύροι για την μεγάλη προσωπικότητα του νεκρού και τραγούδησε και η Μαράιαχ Κάρει ένα τραγούδι που μου διαφεύγει αλλά έβγαλε πολλές τσιρίδες με ελαφριά συγκίνηση και κουνούσε το χέρι σαν να της έκανε μάθημα φωνητικής η Τζούλι Μασίνο και κατέληξα ότι το έχασε το ταλέντο της με τις τόσες πλαστικές στα βυζιά.
Στο τέλος της βραδιάς, φάνηκε και το καπέλο της Λατόγιας Τζάκσον που θρηνούσε, το ότι ήταν η Λατόγια το μαντέψαμε από τους υπόλοιπους Τζάκσον που ήταν εκεί και κάναμε τις πράξεις ποιος λείπει και στενοχωρήθηκα που δεν έδειξε λίγο μπούτι να την καταλάβουμε αμέσως. Μετά τραγούδησαν όλοι το We Are The World το οποίο με έβαλε σε σκέψεις στην περίπτωση που πεθάνει κάποιος Έλληνας τέτοιου βεληνεκούς τι θα έχουμε να τραγουδήσουμε, έτσι θα τον θάψουμε στη γειτονιά των αγγέλων. Δεν έχουμε ένα τραγούδι τέτοιου πανανθρώπινου μηνύματος, όποιος προλάβει και το γράψει τώρα, θα χεστεί στο χρήμα. Μετά αναλογίστηκα ποιους θα βάλουμε εμείς να εκφωνήσουν λόγους σε μια αντίστοιχη βραδιά πένθους και αγχώθηκα περισσότερο.
σχόλια