Παγωμένο

Σφιχταγκαλιασμένοι, με βαριά βλέφαρα τόσο ώστε να μη θεωρούμε τους εαυτούς μας ξύπνιους, αλλά με συνείδηση του σώματός μας και του χρόνου που περνούσε αργά, ώστε να μην μπορούμε να απολαύσουμε τον ύπνο που ίσως μας ελευθέρωνε από τη μέγγενη του κρύου, κάτω από το χοντρό πουπουλένιο πάπλωμα που μας σκέπαζε μέχρι τη μύτη, κουλουριασμένοι ο ένας πλάι στον άλλον, ακόμα και ο έρωτάς μου για την Ερμιόνη είχε εκείνη την ώρα σβήσει. Η Ερμιόνη δεν ήταν για μένα παρά ένα θερμό σώμα, μια θερμοφόρα που μου πρόσφερε θαλπωρή. Έτσι κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλον, τόσο που, ακόμα και στις πιο τρυφερές μας στιγμές –και ήτανε λίγες–, δεν είχαμε ποτέ βρεθεί, τα όμορφά της πόδια, τα χέρια, ο λαιμός, η κοιλιά, οι βελουδένιες της μασχάλες και ιδιαίτερα τα σημεία που ακούμπαγαν το κατωσέντονο, είχανε χάσει τη γυναικεία τους υφή, αποτελούσαν γωνιές του κατά τα άλλα παγωμένου χώρου, θερμές από την επαφή με το σώμα της που διεκδικούσα με πίεση, σπρώχνοντας μεθοδικά και συνεχόμενα, ώσπου να υποχωρήσουν. Κάθε σημείο μου απαιτούσε λίγη ζέστη. Κουρασμένο από τη μάχη με το κρύο απωθούσε το εμπόδιο –το σώμα της–, την πηγή της ζέστης, για να την γευθεί όλη πάνω στο σεντόνι για λίγο, για να τη στραγγίξει όπως το καλαμάκι το ποτό στον πάτο του μπουκαλιού, με άσκοπο και ενοχλητικό θόρυβο από τον αέρα που ρουφούσε, με κινήσεις που είχαν ένα πρόσκαιρο αποτέλεσμα, ανούσιο, παράλογο. Με μια ξαφνική έφοδο η Ερμιόνη, όταν πλέον κάποιο μέρος του κορμιού της έβγαινε έξω απ’ τα σκεπάσματα, επανακατακτούσε το έδαφος, που με το πέρασμα της ώρας είχε χάσει, και τοποθετούσε σε στρατηγικά σημεία ένα γόνατο, τη λεκάνη, έναν ώμο, ώστε να αντισταθεί σθεναρά στις επερχόμενες πιέσεις μου. Τότε ξανακύλαγα πίσω στο παγωμένο στρώμα, το σεντόνι δύσκαμπτο κι επίπεδο, σαν κερωμένο χαρτί, με υποδεχόταν στεγνά, λες και τσάκιζε, λες και την ώρα που εγώ κατακτούσα τις ζεστές περιοχές, αυτό καλυπτόταν με μια κρούστα πάγου που τώρα έσπαγε κάτω απ’ το βάρος μου. Όλη αυτή η ατελείωτη μάχη, η ατέρμονη διελκυστίνδα με την Ερμιόνη με ροκάνιζε, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι η τρυφερότητα, ο έρωτας, ήταν κι αυτά κάποιες από τις μάσκες που φορούσε κατά καιρούς το τυραννικό εγώ μου, ώστε να γλυκαίνει τις αμφιβολίες και τις τύψεις, να δικαιώνει τις πράξεις, που επικεντρώνονταν στη συνέχιση και επικράτηση της ύπαρξής μου.