Γιαπωνέζικο μάθημα απλότητας

(Ένας συγγραφέας και ένας σκηνοθέτης με ξαναγυρίζουν στα βασικά)

Καθώς διάβαζα το Νορβηγικό δάσος του Μουρακάμι ένα περίεργο συναίσθημα .Δεν είχα αγωνία για το τέλος , δεν με ένοιαζε καθόλου τι θα απογίνουν οι ήρωες , το μόνο που ήθελα ήταν να μείνω στον κόσμο του βιβλίου. Και να μην τελειώσει ποτέ

Πλησιάζοντας προς το φινάλε έκοβα ηθελημένα ταχύτητα ανάγνωσης ,έλεγα στον εαυτό μου να το αφήσω «για να έχω και αύριο».Σαν απόθεμα που εξαρτιόταν η επιβίωση μου από αυτό.

Είχα να το νιώσω αυτό το συναίσθημα από τότε που μικρός διάβαζα Ιούλιο Βερν. Απλά να είσαι εκεί. Στον κόσμο του βιβλίου

Αυτός ήταν ο ένας λόγος που το αγάπησα .Ο δεύτερος ήταν ο τρόπος που γράφει ο Μουρακάμι. Απλά , ονειρικά για την ζωή και το θάνατο , τον έρωτα και την φιλία , το τίποτα και τα πάντα  παρασέρνοντας είκοσι τρία χρόνια μετά την πρώτη του  κυκλοφορία στην Ιαπωνία χιλιάδες αναγνώστες σε όλο τον κόσμο

Την απλότητα συνάντησα και χθες βλέποντας το Ugetsu Monogatari του Κέντζι Μιζογκούτσι (το είχε δώσει το περιοδικό Σινεμά πριν δυο χρόνια αν δεν κάνω λάθος μαζί με το Σταυρωμένοι εραστές του ιδίου .Δεν το είχα δει τότε  , το άφηνα για την κατάλληλη στιγμή .Και να που τώρα βρέθηκε μετά το Μουρακάμι. Αν και δεν υπάρχει κατάλληλη στιγμή όλα αυτά είναι στο μυαλό μου , αλλά κάπως έπρεπε να το κολλήσω  ).

Το ασπρόμαυρο φιλμ του 1953 μιλά και αυτό για τον έρωτα  , τις ανθρώπινες αδυναμίες , την απληστία , την ζωή , τον θάνατο με ένα τρόπο λιτό με την δράση να κλιμακώνεται σαν αρχαία τραγωδία και τα πλάνα σαν έργα τέχνης να διαδέχονται το ένα το άλλο . Βρείτε το για να δείτε πως κάποιες ταινίες μένουν αλώβητες στο χρόνο

Και όλα αυτά τα μαθήματα απλότητας από τους υπεύθυνους για την τεχνολογία του μέλλοντος μας.

Είναι να απορεί κανείς…