youneverbecome*

(hmm;-)

(κάπως έτσι)

//////king Jerry

Διάβαζα τις προάλλες ένα άρθρο του Jerry Saltz, του κριτικού τέχνης του New York Magazine στ΄οποίο περιέγραφε την εμπειρία του ως κριτής από το αρτ ριάλιτυ Work of Art: The Next Great Artist. Στην αρχή βέβαια περιέγραφε τις αναμενόμενες αντιδράσεις που προκαλούν αυτού του είδους τα προγράμματα:

"..The art world, for the most part, despised the show, describing it as, among other things, a disaster for art..Work of Art return, prepare for a collective shriek of horror..blogs blasted me as a sellout and fraud; one called the show a glitter-dipped, shellacked turd.."

Στη συνέχεια του άρθρου όμως προχώρησε σε σκέψεις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες για τη σχέση της τέχνης και του κριτικού τέχνης μέσα στον πανταχού παρόντα ποπισμό, την (εξουθενωτικά θεαματική) τηλεοπτική ορατότητα και την βιο-αμηχανία της διασκέδασης:

The art world has a love-hate relationship with visibility, entertainment, and anything populist. It claims to be open but relentlessly polices its borders for anything as alien as this TV show was bound to be.
The show appealed to my belief that art only got better once the boundaries between high and low culture were relaxed, most famously by Andy Warhol, then by countless others. It also satisfied my hunger to try new things; my demons that demand I dance naked in public; and my desire to see if art criticism is supple and porous enough to be practiced on a wider stage—even if this stage distorted that practice. German sculptor Joseph Beuys famously said, “Everyone is an artist.”

I wondered if all of our interconnectivity and social networking also made everyone a critic. For me, criticism is a way of showing respect for art; I wanted to share that respect with a large audience and see if it would reciprocate.

Aς μη γελιόμαστε βέβαια. Διαβάζοντας τα (δον-κιχωτικά) επιχειρήματα του Σολτζ, κατανόησα τι τον έσπρωξε να δοκιμάσει αυτή την τηλεοπτική εμπειρία. Yποτίμησε βέβαια αρκετά εως πολύ τον κρεοπωλικό χαρακτήρα της τηλεοπτικής μηχανής στη προσπαθειά του να εξερευνήσει τα όρια, τις συγκλίσεις και τις αποκλίσεις της τέχνης τοποθετώντας την στη μακιαβελική κλίνη της reality-tv. Η reality-tv ήδη από την κυτταρική της σύλληψη ως τηλεοπτικό φόρματ ενέχει την ελαφρών ηθών παραμόρφωση, το τράβηγμα, την θεαματική τηλεοπτικοποίηση του οποιουδήποτε θεματικού άξονα επιλέγει ν' ασχοληθεί. Το γεγονός λοιπόν των αγαθών προθέσεων, στη reality τηλεόραση, δεν αρκεί. Με  το τελικό συμπερασμά του πάντως συμφωνώ:"But Work of Art reminded me that there are many ways to become an artist and many communities to be an artist in" (μόνο που η τηλεόραση δεν είναι μια απ' αυτές Τζέρυ;-).

//////he just happened. for good;-)

//////king Woody

I don’t have patience. When I first started to make films, I made“Take the Money and Run” and “Bananas,” and every second you had to be working. Everything was the film, the film. And I said to myself, This is crazy. I have other priorities that are more important. I don’t sit there and do 14 takes till I get just the perfect one. Because I want to go home and watch the Knicks or the Yankees. I don’t care enough about my work to be that exacting.

//////new Antony (with Bjork;-)

If you carry your childhood with you, you never become older