(και κάποιες άλλες εντυπώσεις απ την Ταινιοθήκη της Ελλάδος)
Φτάνοντας πέντε λεπτά πριν αρχίσει η προβολή του Edvard Munch , στην αίθουσα της Ταινιοθήκης της Ελλάδος σχεδόν δεν έπεφτε καρφίτσα. Μόνο οι δυο μπροστινές σειρές ήταν άδειες και έτσι τρέξαμε να καθίσουμε γιατί ο κόσμος συνέχιζε να έρχεται. Λίγο πριν σβήσουν τα φώτα άκουσα ότι η διάρκεια της ταινίας θα ήταν περίπου 3 1/2/ ώρες! Είπα στην παρέα μου «Στο off ways Berlin δεν έκαναν διάλειμμα .Τι ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΤΩΡΑ;» και ο φόβος της ενδεχόμενης πλήξης από την διάρκεια της ταινίας άρχισε να με κατακλύζει .Και μετά ξεκίνησε. Ένα ασύλληπτο τριπάρισμα εικόνων , ήχων και χρωμάτων.
Το φιλμ επικεντρώθηκε στις πηγές έμπνευσης του καλλιτέχνη (φίλοι, οικογένεια ,προβλήματα υγείας , αλκοολισμός και κυρίως οι σχέσεις του με τις γυναίκες) και πως αυτές επηρέασαν το έργο του. Την ίδια στιγμή γινόταν μια αναφορά στα σημαντικά γεγονότα της εποχής . Με κάπως ειρωνικό τρόπο , που συχνά προκαλούσε το γέλιο του κοινού.
Δυο από τις σκηνές που δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου 24 ώρες μετά την προβολή της ταινίας , μπορεί να είναι και από τις καλύτερες . Στην πρώτη , ο Munch σχεδιάζει μια γυναίκα και από κάτω ακούγεται ο λυγμός του .Γραμμή και λυγμός για την παντρεμένη ερωμένη του .Στην δεύτερη ο κατακόκκινος ουρανός απλώνεται σαν αίμα στην οθόνη , για λίγα δευτερόλεπτα (πηγή έμπνευσης για την «Κραυγή»τον πιο γνωστό πίνακα του ζωγράφου).
Ήταν μια ταινία που δεν θα έβλεπα αν δεν την πρότεινε κάποιος άλλος(Ευχαριστώ Μυρτώ!). Πήγα με επιφυλακτικότητα , έφυγα ενθουσιασμένος. Ας μην προκαταβάλουμε το άγνωστο λοιπόν , μπορεί να είναι συναρπαστικό .
(βγαίνοντας στο Γκάζι , μετά το τριπάρισμα του φιλμ όλα έμοιαζαν ζωοπανήγυρη )
*Είναι τη τρίτη ταινία που είδα στην Ταινιοθήκη την φετινή χρονιά .Οι προηγούμενες δυο ήταν οι Δεσμοί αίματος (ένα συναρπαστικό φιλμ για την αδιέξοδη σχέση ενός παιδιού με τον άγνωστο πατέρα του) και το Off ways Berlin για το κονσέρτο της μπάντας Einsturzende Neubauten το 1989 στο Ανατολικό Βερολίνο. Ένα μοναδικό φιλμ για τις μέρες που χώριζε το τοίχος την πόλη του Βερολίνου. Ήταν η πρώτη φορά που είδα σε αίθουσα κινηματογράφου , θεατές απόλυτα εναρμονισμένους εξωτερικά (μπορεί και εσωτερικά) με μια ταινία.
Πλατφόρμες , μακιγιάζ , περίεργα κουρέματα , μπύρες στο χέρι , τατουάζ .Κάνοντας τους ελάχιστους θεατές (ανάμεσα τους και εγώ) να αισθάνονται λίγο περίεργα για την «κανονική» τους εμφάνιση. Στο τέλος προβλήθηκε και ένα φιλμάκι μικρής διάρκειας («Δεν θα το βρείτε πουθενά .Ούτε στο You tube» είπε ένας από τους διοργανωτές της βραδιάς) για ένα βερολινέζικο κλαμπ.
Τα γράφω όλα αυτά για να καταλήξω στο εξής :Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος έχει γίνει ένα από τα αγαπημένα μου μέρη σε μια περιοχή της Αθήνας που βαριέμαι .
Μέχρι 8/12 Edvard Munch
σχόλια