μου αρέσουν
τα ατάκτως ερριμμένα installations που φτιάχνει η ίδια η ζωή.
έχουν κάτι απο ποιητική δικαιοσύνη
πασπαλισμένη με ένα αίσθημα πένθιμου ναρκισσισμού.
όταν το συμπυκνωμένο faux
συναντά τη συμπυκνωμένη βλακεία
το αποτέλεσμα καταλήγει
γνησίως υπερβατικό.
δεν έχει νόημα να λογοκρίνεις τη φρενίτιδα
του οπτικού ποιήματος που συμβαίνει μπροστά σου.
τέτοιου είδους μυσταγωγίες έλκουν την καταγωγή τους
από το μείγμα προμελετημένης αυθάδειας και χαμηλών προθέσεων
που κάθε πτωχαλάζονας και θρασύς ξέρει να κατασκευάζει.
ζούνε και πεθαίνουν για όσο διαρκεί η performance.
για τίποτα άλλο.
σχόλια