Σκηνοθέτης: Darren Aronofsky
Πρωταγωνιστούν: Natalie Portman, Mila Kunis, Vincent Cassel, Barbara Hershey
Σενάριο: Mark Heyman, Andres Heinz, John J. McLaughlin
Μουσική επιμέλεια/σύνθεση: Clint Mansell
Η Νίνα (Natalie Portman) είναι μία φιλόδοξη μπαλαρίνα αποφασισμένη να κερδίσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μία καινοτόμα διασκευή της λίμνης των κύκνων. Αλλά ενώ η αθωότητα και η ψυχική «αδυναμία» της την καθιστούν ιδανική υποψήφια για το λευκό κύκνο, τα ίδια αυτά χαρακτηριστικά της την καθιστούν λιγότερο ικανή να ερμηνεύσει όπως πρέπει το alter ego του λευκού κύκνου… το μαύρο κύκνο.
Ο διευθυντής της σχολής (Vincent Cassel) την «πειράζει» και την ωθεί να ξεκλειδώσει την σκοτεινή πλευρά της. Την πιέζει ώστε να φέρει στην επιφάνεια το θυμό της και την προσελκύει ερωτικά για να τη φέρει σε επαφή με τη σεξουαλικότητά της.
Κερδίζει το ρόλο – όπως και θα ’πρεπε – αλλά η προσπάθεια της Νίνα να δώσει την τέλεια ερμηνεία καταλήγει στο να χάσει τον εαυτό της μέσα στο ρόλο. Η φαντασία και η πραγματικότητα συγχέονται δημιουργώντας τρομακτικές παραισθήσεις που απειλούν την πνευματική της υγεία.
Η κατάσταση χειροτερεύει με την άφιξη της Λίλι (Mila Kunis), μια σεξουαλικά απελευθερωμένη χορεύτρια από το San Francisco που είναι σαν το alter ego της Νίνα και μπορεί να έχει ή να μην έχει βλέψεις για το ρόλο της Νίνα.
Παραπαίοντας στα όρια της τρέλας, του πόθου, της παράνοιας, της απογοήτευσης και της ζήλιας καθώς η πίεση στη Νίνα εντείνεται έρχεται η κορύφωση στο φινάλε που λαμβάνει χώρα το βράδυ της πρεμιέρας και ο κόσμος βλέπει επιτέλους το μαύρο κύκνο της και όλους τους φόβους της πραγματοποιημένους.
Είναι ένα εκπληκτικό φινάλε. Πιο δυνατό από ό,τι άλλο έχει γυρίσει ο Aronofsky και σίγουρα πάει τον εαυτό του ένα βήμα πιο πέρα.
Όλη η ομάδα που δούλεψε την ταινία έδωσε τον καλύτερό της εαυτό!
Η χρήση του καθρέφτη και η δημιουργία μιας κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας.
Η επικέντρωση του σκηνοθέτη στις αντιθέσεις του μαύρου/άσπρου/γκρι.
Η χρήση της μουσικής του Tchaikovsky από τον εξαιρετικό Clint Mansell μας δίνει ένα αποτέλεσμα που στοιχειώνει.
Επίσης, οι ήχοι της ταινίας. Φτερά, δέρμα που σκίζεται, κόκκαλα που σπάνε (όχι, η ταινία ΔΕΝ είναι splatter)… Δίνουν μία άλλη αίσθηση στο σύνολο.
Ο Cassel στο ρόλο του σεξουαλικού αρπακτικού… Ενώ φαινομενικά τον έχουμε ξαναδεί σε τέτοιο ρόλο, είναι πάντα κάποιος που δεν χορταίνουμε να βλέπουμε!
Η Mila Kunis φαίνεται να απολαμβάνει το ρόλο της ως alter ego της Portman. Ο ρόλος της είναι κάπως σύντομος αλλά σίγουρα κάνει εντύπωση.
Η Barbara Hershey στο ρόλο της μητέρας της Portman ξεκινά ως η απόλυτη καταπιεστική μητέρα. Στην αρχή σε ιντριγκάρει καθώς ζει το όνειρό της μέσα από την κόρη της και υπερπροστατευτική σε σημείο να την ντύνει… Δυστυχώς κάπου στην πορεία ο ρόλος της εξελίσσεται κάπως σε καρικατούρα.
Ο μαύρος κύκνος όμως είναι η ταινία της Natalie Portman. Και φέρνει εις πέρας το ρόλο της καριέρας της όπως και η Νίνα. Δεν εκπλήσσομαι από το πόσο την αγαπά η κάμερα και ο συγκεκριμένος ρόλος πρέπει να είναι η πιο επιδέξια και αριστοτεχνική δουλειά που έχει κάνει μέχρι σήμερα απαθανατίζοντας τέλεια τον σωματικό και ψυχικό κλονισμό της Νίνα.
Είναι μία ερμηνεία που καίει με πάθος και καταφέρνει να συνδέσει την ταινία με τη δική μας πραγματικότητα όταν απειλεί να λοξοδρομήσει προς το μελόδραμα.
Με την ευφυΐα του Aronofsky πίσω από την κάμερα, το αποτέλεσμα είναι μία επίθεση στις αισθήσεις που αψηφά τη συμβατικότητα. Μία καλλιτεχνική ταινία μεταμφιεσμένη σε ψυχολογικού τρόμου.
Η πρώτη ώρα εξετάζει την πάλη για την τελειοποίηση της τέχνης και εξυψώνεται στο τελευταίο μισάωρο με μια καταπληκτική σκηνή που πρέπει να τη δει κανείς για να το πιστέψει. Ο κινηματογράφος στην πιο αγνή μορφή του που είναι με τον τρόπο του τέλειος.
*Ένα μικρό πέρασμα που προϊδεάζει για κάποια πράγματα τον θεατή κάνει η Winona Ryder.
σχόλια