Από τότε που οι ελληνικοί ποδοσφαιρικοί σύλλογοι πέρασαν από τον ερασιτεχνισμό στον επαγγελματισμό και έγιναν εταιρείες εισήλθε και ο ποδοσφαιρικός αθλητικός κόσμος στη «Μέρα της Μαρμότας». Μόνο που κάθε φορά έχει διαφορετικό χρώμα. Κάθε χρονιά μια ντουζίνα συλλόγων καταρρέει οικονομικά. Αν επικρατούσαν όντως οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς τότε δεν θα υπήρχε επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην ηλιόλουστη γωνιά της Ευρώπης. Αλλά εκεί έρχεται το Κράτος, το άρθρο 44, ο ΟΠΑΠ και η τηλεόραση (πάλι το Κράτος με λίγα λόγια) και σώζουν την κατάσταση. Εξάλλου κάθε βουλευτής θέλει τον οπαδό στον τόπο του ευχαριστημένο. Αυτή τη στιγμή νομίζω πως αν το Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος επισκεπτόταν τα λογιστικά γραφεία των ΠΑΕ τότε την άλλη εβδομάδα μπορεί να έπαιζαν ο Ολυμπιακός..., η Λάρισα, ο Ατρόμητος, ο ΠΑΟ και άλλοι δυο, τρεις. Μπορεί να μην έπαιζε και κανείς...
Το αίσθημα της δικαιοσύνης από μόνο του θα επέβαλλε να γίνουν αυτοί οι έλεγχοι και να επιβληθούν τα πρόστιμα όπως συμβαίνει με τον κάθε πολίτη αυτής της χώρας. Αλλά επειδή το ποδόσφαιρο είναι ένα από τα ναρκωτικά μας κάνουμε ηθελημένα τα στραβά μάτια. Αλλά το να κάνεις τα στραβά μάτια αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να κατανοείς και την κατάσταση. Οι ομάδες δεν είναι κάτι ξέχωρο από την κοινωνία. Έχουν και αυτές τα προβλήματα τους. Οι εφημερίδες που πρόσκεινται στον ΠΑΟ ζητούσαν επίμονα μεταγραφή για το «τριφύλλι». Μια ομάδα χωρίς διοίκηση, με τα μεγάλα πορτοφόλια που τον χρέωσαν να τον αγνοούν επιδεικτικά και μια χρονιά σχεδόν χαμένη τι τον χρειάζεται τον περιφερειακό επιθετικό; Να διεκδικήσει τι; Βέβαια τα Μέσα προσπαθούν να εκπροσωπήσουν τους πελάτες τους. Και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους οπαδούς... Από εμάς δηλαδή.
Πριν από λίγα χρόνια στην Αγγλία έκαναν μια μεγάλη πορεία οι οπαδοί της Μάντσεστερ Γιουν. Βγήκαν στους δρόμους της βιομηχανικής πόλης φορώντας τις παραδοσιακές κιτρινοπράσινες εμφανίσεις και όχι τις κόκκινες. Αιτία της διαδήλωσης δεν ήταν η κακή πορεία της ομάδας στο πρωτάθλημα, κάποιο πέτσινο πέναλτι ή ένα γήπεδο που δεν κτίζει με τα χεράκια του ο, τότε πρωθυπουργός, Τόνυ Μπλερ. Το πρόβλημα τους ήταν η οικονομική κακοδιαχείριση των αμερικάνων ιδιοκτητών. Όχι, ότι οι «κόκκινοι διάβολοι» δεν χρωστάνε πια αλλά ότι υπάρχουν φίλαθλοι που ενδιαφέρονται για τη βιωσιμότητα του συλλόγου και όχι μόνο να διαλύσουν τους αντιπάλους.
Στην πατρίδα μας, οι οπαδοί συνδιοικούν. Και μερικές φορές διοικούν μόνο αυτοί. Πολλοί έχουν ψωμισθεί από το οπαδιλίκι και από την προσήλωση στον πρόεδρο. Και μιλάμε για πολλά λεφτά. Για αυτό πέρασαν οι Τροχανάδες και οι Μπατατούδηδες από τις ομάδες και τις κατέστρεψαν. Για αυτό πολλοί χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν τις ομάδες σαν βιτρίνες ή σαν ξέπλυμα χρήματος. Όσο υπάρχει η ασπίδα του Κράτους, των οπαδών και των φυλλάδων τους τόσο και εμείς θα στριφογυρνάμε διαρκώς σε ένα μίζερο και κακόγουστο πρωτάθλημα.
