''Το να περπατάς μ'ένα φίλο στο σκοτάδι, είναι καλύτερο απο το να περπατάς μόνος στο φως...''

Στην Α΄Γυμνασίου γνώρισα ένα ξανθό, όμορφο και ατίθασο κοριτσάκι. Το όνομα αυτής, Πένυ. Ήταν πολύ έξυπνη, κοινωνική, μα πάνω απ' όλα αρκετά διασκεδαστική!! Όλοι αναζητούσαν την παρέα της και προσπαθούσαν να βρίσκονται συνεχώς μαζί της. Με την Πένυ σιγά σιγά γίναμε αχώριστες!! Περνούσαμε ατέλειωτες ώρες μαζί και μοιραζόμασταν τα πάντα...Ρούχα, βιβλία, CD, μυστικά, όνειρα...Οι κουβέντες μας ήταν πάντα ευχάριστες!!!Γεμάτες σχέδια για το μέλλον και αισιοδοξία για το παρόν. Πιανόμασταν πάντα απο κείνα τα λεπτά νήματα της αισιοδοξίας και αιωρούμασταν κρατώντας τα! Μαζί  ζήσαμε  τα πάντα...Ατελείωτες στιγμές γέλιου, καυγάδες, προβληματισμούς, απογοητεύσεις,τον πρώτο μας ενθουσιασμό, τον πρώτο έρωτα, το άγχος για τις πανελλήνιες, τη χαρά της επιτυχίας, τα όνειρα για το μέλλον... Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων, τίποτα δεν μπορούσε να μας κρατήσει στη γη..Φιλιά,αγκαλιές, δάκρυα χαράς. Τότε τα όνειρά μας βγάλανε φτερά κι άρχισαν να πετάνε!  Μια καινούρια ζωή άρχιζε για μας...Το δυσάρεστο της υπόθεσης ήταν οτι είχαμε περάσει σε διαφορετικές πόλεις και συνεπώς δε θα βρισκόμασταν τόσο συχνά..Υποσχεθήκαμε όμως η μία στην άλλη πως κάτι τέτοιο δε θα στέκονταν εμπόδιο στη φιλία μας..Έτσι κι έγινε...Τα χρόνια περνούσαν και τίποτα δεν έιχε αλλάξει. Δεν την έβλεπα τόσο συχνά, αλλά ξέραμε τα πάντα η μία για την άλλη και συνεχίζαμε να καταστρώνουμε σχέδια για το μέλλον και να πέρνουμε αποφάσεις. Η φιλία μας με τον καιρό δυνάμωνε όλο και περισσότερο. Στα εύκολα, αλλά και στα δύσκολα είμασταν μαζί.. Σε  αρκετά δύσκολες στιγμές της  ζωής μου ήταν αυτή που με έκανε να τα βλέπω  όλα ρόδινα μετά απο κάθε δοκιμασία. Οι σπουδές φτάσανε στο τέλος τους και συνεχίζουμε να μένουμε σε διαφορετικές πόλεις.  Το μικρό, ατίθασο κοριτσάκι έχει γίνει μια όμορφη, κομψή και δυναμική φιλόλογος. Νιώθουμε σα να μην πέρασε μια μέρα απο τη στιγμή που χρειάστηκε να αποχωριστούμε για πρώτη φορά εξαιτίας των σπουδών. Μια αποχώρηση ιδιαίτερα δύσκολη γιατί είχαμε μάθει να ζούμε τα πάντα μαζί και να συλλέγουμε εμπειρίες απο κοινού. Είμασταν συνοδοιπόροι στο μέχρι τότε ταξίδι που λέγεται ζωή και μας φάνταζε εξαιρετικά ''βίαιη'' η ιδέα ενός αποχωρισμού. Ίσως ήταν μια δοκιμασία στην οποία ανταποκριθήκαμε με ιδιαίτερη επιτυχία! Με την Πένυ είμαστε ακόμα φίλες και πιο δεμένες απο ποτέ. Αρκετές φορές νοσταλγούμε εκείνα τα χρόνια της ανεμελιάς, τότε που η μόνη μας έννοια ήταν τα μαθήματα, οι βόλτες, το φλερτ.. Συνεχίζουμε όμως να κρατάμε πάντα σφιχτά στα χέρια μας τα όνειρά μας, γιατί τα όνειρα, γι' αυτούς που ξέρουν να ονειρεύονται, δεν τελειώνουν ποτέ! Νιώθω πραγματικά πολύ τυχερή για όλα τα παραπάνω και είμαι σίγουρη πως στο τετράδιο των κοινών μας εμπειριών θα γράφουμε για πολλά χρόνια ακόμη.