(5 αποσπάσματα απο το Εργοτάξιο Εξαιρετικών Αισθημάτων)
1
To τραγούδι Fire in Cairo ένα συναρπαστικό ερωτικό τραγούδι, με ακομπανιαμέντα που θύμιζαν την μυστηριώδη Ανατολή , ενώ το So What , ήταν ένα απλό ρεσιτάλ που προήλθε από ένα πακέτο γκλασαρισμένης ζάχαρης. Ο Ρόμπερτ δούλευε ένα τραγούδι που λεγόταν Cheap sex
αλλά είχε δυσκολίες με τους στίχους .Ξαφνικά βαριεστημένος βγήκε απ το στούντιο για να γυρίσει σε λίγο μ’ ένα πακέτο ζάχαρης γκλασέ. Τότε συνέχισε την ηχογράφηση απ το πακέτο γαρνιρίζοντας της οδηγίες χρήσεως με δικά του λόγια και τελειώνοντας το όλο πράγμα με ένα διαλυτικό So what ?
(Την Άνοιξη του 1987 το περιοδικό Οδός Πανός αφιερώνει το εξώφυλλο του και 45 σελίδες του στους Cure.Ξεχωρίζουν οι μεταφρασμένοι στίχοι στα ελληνικά πολλών τραγουδιών τους και οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες της μπάντας)
2
Αν όλα τα «κύκνεια άσματα» των ανθρώπων ήσαν τόσο τέλεια σαν το τελευταίο τραγούδι των θρυλικών λιμναίων πτηνών , τότε δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα .Απ την στιγμή όμως που ο άνθρωπος δεν είναι κύκνος το άσμα του θα είναι ή καλύτερο ή χειρότερο από το άσμα του πτηνού. Ποτέ ισάξιο
Ο λόγος βέβαια για το τελευταίο φιλμ , Η θυσία , του Αντρέι Ταρκόφσκι , όπου αν και «κύκνειο» είναι καταφανώς το χειρότερο του βαθυστόχαστου σκηνοθέτη .Δεν θέλω να επεκταθώ στην κριτική του Τύπου που ομόφωνα το ανακήρυξε «αριστούργημα».Όλοι ξέρουμε ότι υπάρχουν και μερικά ζωτικά ψέματα μια κακώς εννοούμενης ευσπλαχνίας .Αλλά έχω την γνώμη μου ότι ο καλύτερος κριτής είναι η μέση μας και το σκληρό ή μαλακό κάθισμα της κινηματογραφικής αίθουσας.Έχω την εντύπωση ότι η ταλαιπωρία της σπονδυλικής μας στήλης είναι ο πλέον καλόπιστος μάρτυρας της αξίας ή απαξίας ενός κινηματογραφικού έργου. Κι ας έχουν εφευρεθεί εργονομικά καθίσματα , που κατανέμουν το βάρος και την καταπόνηση του ανθρώπινου σαρκίου μας.
(Από την στήλη «Προς Κορινθίους» Λόγοι περί Καλού και Κακού , περί Ομορφιάς και Ασχημιών )
3
Every Day λέει , πολυτελές ζαχαροπλαστείο γωνία Βουκουρεστίου και Σταδίου .700.000 δραχμές το μήνα ενοίκιο. Χέστηκα . Πιο βρώμικο και από το –σικ- καφενείο Νέον της Ομόνοιας. Και με καπνούς
(από την στήλη Ποντικοφάρμακα του Γιώργου Ζώταλη)
4
Το μόνο που με ενθουσιάζει στην τηλεόραση είναι οι διαφημίσεις. Μέχρι εξαντλήσεως , μπορώ να βλέπω διαφημίσεις και δηλώνω λάτρης , αυτής της υψηλής τέχνης .Τα υπόλοιπα τα αφήνω στους ψυχαναλυτές
Δεν είναι ο χρυσός που μας ενώνει αλλά η διαφήμιση. Εξάλλου οι καλλίτεροι καλλιτέχνες και τεχνικοί συγκεντρώνονται παθιασμένοι γύρω απ αυτή την τέχνη .Σ αυτούς τους μάγους της εικόνας χρωστάμε , αυτόν τον καινούριο κόσμο , που ζούμε , είτε μας αρέσει , είτε όχι αυτόν τον «Πριν την Αποκάλυψη» κόσμο.Ποιανού το κεφάλι δεν είναι γεμάτο από διαφημιστικά όνειρα , που αφηνιάζουν.Ακόμα και ο καθημερινός μας λόγος έχει στοιχειώσει από σλόγκαν μιας χρήσεως
Ακούγοντας τα μουσικά θέματα της Κοκα- Κόλα (ποιος από εμάς δεν είναι έτοιμος να σιγοψιθυρίσει ένα απ αυτά τα τραγουδάκια με παγκόσμια ισχύ )σκέφτομαι μήπως αυτά έχουν περισσότερη πολιτισμική σημασία από του Στραβίνσκυ .Ακόμα η σχέση μεταξύ καταναλωτή και διαφημιστή δεν αποτελεί τελευταία έκφραση αγάπης απαραίτητης στην Δύση , με κύρια μορφή της το τηλεοπτικό διαφημιστικό ;
(Απ την στήλη Μες τον καθρέφτη του Γιώργου Πανόπουλου)
5
Οι άστεγοι άντρες που περιφέρονται στην Νέα Υόρκη είναι τελείως διαφορετικοί από τις πτωχές οικογένειες της πόλης. Μεταξύ τους υπάρχουν σχιζοφρενείς , πρώην τρόφιμοι ,ναρκομανείς ,αλλά και ειδικευμένοι εργάτες και απόφοιτοι πανεπιστημίων .Το 25 τοις εκατό και πλέον των άστεγων αντρών θεωρούνται ψυχοπαθείς .Λέγεται ότι ακόμη 300.000 άτομα ίσως θα πρέπει να θεωρούνται άστεγα .Ο αριθμός αυτών που γυρνάνε στην πόλη για να βρούν στέγη και τροφή μεγαλώνει συνεχώς χάρει στις εξώσεις που δεν μπορούν να πληρώσουν τα πολύ υψηλά ενοίκια της Νέας Υόρκης. Όσοι καταφεύγουν στους σταθμούς του υπογείου και στις εξατμίσεις των κτιρίων , ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η έλλειψη κάθε νόμου και ηθικότητας στα καταφύγια και τα ιδρύματα της πόλης .Τελευταία ιδρύθηκε η Εθνική Ένωση Άστεγων στην Νέα Υόρκη από 1000 περίπου άστεγα πρόσωπα .Ένα από αυτά τα πρόσωπα κατηγόρησε για βαρβαρότητα τους φρουρούς ασφαλείας και τους υπαλλήλους των δημοτικών αρχών . «Τα καταφύγια λειτουργούν υπό την επίβλεψη μαστροπών και ληστών που πληρώνονται από την πολιτεία.Τους φοβόμαστε» , είπε
(Από την στήλη Δευτέρα του Γιώργου Χρονά που ξεκινούσε σε αυτό το τεύχος)
ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ , Τεύχος 29 , Μάρτιος-Άπριλιος 1987 , 250 δρχ
Υ. Γ
Στο παζάρι του βιβλίου στην Κλαυθμώνος ανακάλυψα αυτό το τεύχος του περιοδικού Οδός Πανός .Μαζί με το τεύχος 50 με την φανταστική συνέντευξη του Μαρκήσιου ντε Σάντ , που είχε μεταδοθεί στο σταθμό FM 102 της Θεσσαλονίκης με τη φωνή του Ηρακλή Δούκα , έγιναν τα αγαπημένα μου αναγνώσματα αυτό το σαββατοκύριακο. Δεν είχα ξαναδιαβάσει το συγκεκριμένο περιοδικό και έμεινα έκπληκτος με την ύλη του.
σχόλια