Χτες το βράδυ διάβασα ένα κείμενο-προειδοποίηση προς τον Γιάννη Μπουτάρη που είχε μιλήσει υπέρ των δικαιωμάτων των γκέι. Έμοιαζε γραμμένο από παιδί γυμνασίου που το παίζει νταής – κι όμως ήταν γραμμένο από έναν καλλιτέχνη, που τα τελευταία χρόνια ασχολείται με την ποίηση και τη ζωγραφική.
Στο κείμενο αυτό, ο Χάρρυ Κλυνν (βάζοντας μια προκλητική γκέι φωτογραφία με σκοπό να αηδιάσει τους αναγνώστες) έγραφε μεταξύ των άλλων:
Ο κυρ Γιάννης ο Γουστάρης, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης (ωχ Παναγία μου...) εζήλωσε δόξα Σεργουλόπουλου και το πήδηξε, λεκτικά τουλάχιστον, το ποταμάκι!
Γιατί εδώ που τα λέμε, ξέραμε ότι ασχολείσαι με κρασιά... Γνωρίζαμε ότι μπερδεύεσαι και με αρκούδες... Για κουνέλια όμως, να λέμε και του στραβού το δίκαιο, που να το περιμένουμε; Μας ήρθε ο ουρανός σφοντύλι!!!
(Και για την περίπτωση που δεν είχε δείξει το επίπεδό του και τον πολιτικό πολιτισμό του ο Χάρρυ Κλυνν τελειώνει το κείμενο με την εξής «χιουμοριστική» φράση παύλα απειλή)
YΓ Σε προειδοποίησα κυρ Γιάννη... Βάλε φρένο, μη σε πάρουν στο ψιλό τα καρντάσια... Γιατί έτσι και σε πάρουν, δεν ξέρω σε ποιο "gay bar" θα πας να κρυφτείς... ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!!!
-
[Όλο το κείμενο, το οποίο μετά την κατακραυγή κατέβηκε απ’ το Facebook του Κλυνν, χωρίς καμία συγνώμη βέβαια, παραμένει στο Lifo.gr -> H σοκαριστική (και μάλλον ομοφοβική) επίθεση του Χάρρυ Κλυνν στον Γιάννη Μπουτάρη.]
Με το που ανέβασα στο σάιτ είχαμε ένα μεταμεσονύκτιο σουξέ. Σχόλια εναντίον του, τον έκαναν unfollow στο Twitter, έβγαλαν ανέκδοτα χλευάζοντας την ομοφοβία του, του έκαναν report τη σελίδα στο Facebook, έγινε meme, ενώ από άλλους βρίστηκε χυδαία.
ΟΜΩΣ
Οι άνθρωποι μεγαλώνοντας αλλάζουν. (Mikis Theodorakis anyone?) Ε, λοιπόν, ο Χάρρυ Κλυνν ασχολήθηκε περισσότερο με τις καλές τέχνες, κατέβηκε για Δήμαρχος δύο φορές με την έμμεση και άμεση υποστήριξη της Νέας Δημοκρατίας, και μοιάζει να ασπάζεται τις αρχές ενός πατριωτικονεοορθοδοξουσυνομωσιολογικου μετώπου.
Χτες βράδυ ο Χάρρυ Κλυνν απομυθοποιήθηκε από πολλούς που είχαν την εντύπωση πως θα ήταν ακόμα προοδευτικός, ανθρωπιστής και αστείος.
Όμως κανένας δεν έχει την υποχρέωση να παραμένει όπως τον φανταζόμαστε. Υπάρχει ελευθερία του λόγου και της βούλησης κι αν ο Χάρρυ Κλυνν θέλει να απειλεί και να κράζει έναν Δήμαρχο που υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα μπορεί να το κάνει (όσο ο νόμος το επιτρέπει!) όσο κι αν στεναχωρεί εμάς που τον είχαμε για καλύτερο. Εξάλλου ποιος ξέρει τι βρίσκεται στο μυαλό του Χάρρυ Κλυνν - δικό του είναι ό,τι θέλει σκέφτεται - στο πώς το εκφράζει δημοσίως έχουμε πρόβλημα. 
Συμφωνώ με το να πούμε ότι βρίσκουμε φριχτή και ρατσιστική τη λογική του - δεν συμφωνώ όμως με το δημόσιο λυντσάρισμα του Κλυνν, ούτε με το οφθαλμός αντί οφθαλμού. Οι άνθρωποι που διαφωνούν με την ομοφοβία του Κλυνν δεν πρέπει να συγχέονται με τα troll που κάνουν μαζικές επιθέσεις πχ. στον Τατσόπουλο. Μπορούμε να βάλουμε τα λόγια του, δυο τρία σχόλια και να αφήσουμε να κρίνουν οι άλλοι. Μπορούμε να διαφωνούμε με κάποιον πολιτισμένα, χωρίς προσωπικές επιθέσεις, υπονοούμενα, χωρίς κακία.
Τώρα μόνο, μένει να το κατανοήσει και να το εφαρμόσει αυτό και ο ίδιος ο Χάρρυ Κλυνν. Και να σταματήσει επειγόντως το bullying.
------
[+ από ένα παλιό μου ποστ]
Ο Χάρρυ Κλυν σημάδεψε και περιέγραψε όσο κανείς τα πραγματικά ‘80ς (όπου ‘80ς = η παιδική μου ηλικία) με την outrageous σάτιρα του νεοέλληνα, που συχνά άγγιζε τα όρια της κακόγουστης υπερβολής, με τους δίσκους, τις μεταμφιέσεις, τα σλόγκαν, τις ταινίες, τις διαφημίσεις.
Όμως, πρέπει να το πούμε, οι δουλειές του δεν έχουν αντέξει ιδιαίτερα στο χρόνο – το ίδιο άλλωστε και η υποτιθέμενη παιδική αθωότητά μου.
Πάντως τo όνομά του και μόνο μου προκαλεί χίλιους δυο συνειρμούς - με στέλνει σ’ ένα χωροχρονικό ταξίδι γεμάτο περίεργες φωνές, πιασάρικα τραγούδια και άγνωστες (για τα παιδικά μου αυτιά) λέξεις. Μου άρεσε ο Χάρρυ Κλυνν. Πολύ.
[Τώρα πια μπα. Όμως γούστα είναι αυτά. Περισσότερα εδώ, στο ποστ του 2006…]
-----
αύριο πάλι
σχόλια