5 βιβλία δίπλα από το γραφείο του Σταύρου

1.Laurence Cosse, H απόδειξη, εκδόσεις Πόλις

2.Μπαρμπαρα Κλέβερ, Ο ταφος του Δία, εκδόσεις Πατάκης

3.Στιγκ Λάρσον, Το κορίτσι στη φωλιά της σφήκας, εκδόσεις Ψυχογυιος,

4.John Keegan, To πρόσωπο της μάχης, εκδόσεις Κέδρος

5.Ray Lewis,Γιατί έφαγα τον πατέρα μου, εκδόσεις Άγρα

Gift of the day

Μετά το μπέικον, τα λουκάνικα και το παριζάκι μου ήρθε κι άλλο ένα απρόσμενο δώρο -έτοιμα μπιφτέκια και κοτομπουκιές.

Κορίτσι στην πόλη ρετρο #2

Και ορίστε και το πρώτο κορίτσι στην πόλη- το υποσχέθηκα χτές.Ξεκινάει στο νοσοκομείο "Υγεία".

Κυριακή, 4.00 μ.μ.
-16ος όροφος Νοσοκομείο Υγεία Oρός, τρύπιο αντρικό μπλουζάκι Palco (it was an emergency, ok?), ασπρόμαυρηφούστα.
Ξυπόλητη. Περιμένοντας να χειρουργηθώ για σκωληκοειδίτιδα.Ένα δωμάτιο με δύο σκαμπό -καθώςσφαδάζω από τους πόνους στο κρεβάτι,ο K. μου με τον αδερφό μου, καθισμένοι σε ένα σκαμπό, κοιτούν εξεταστικά το μοναδικό πράγμα που έφερα μαζί μου στο νοσοκομείο σε μια στιγμή πρωτοφανούς έμπνευσης (όχι καθαρά εσώρουχα, πιτζάμες ή οδοντόβουρτσα), αλλά ένα παλιό γυναικείο περιοδικό.«Εσένα σου αρέσει η Τζένιφερ Άνιστον;»... «Ε... όχι πολύ». Δεν έχω το κουράγιο να τους ρωτήσω μήπως θέλουν και φλιτζανάκια για να παίξουν τις κουμπάρες.

Δευτέρα, 12.00 μ.μ. -Ορός, ορός, ορός.
Μου δίνουν ένα «προεγχειρητικό χάπι» πριν την εγχείρηση. Κανείς δεν μου λέει τι ακριβώς θα μου κάνει το μαγικό αυτό χάπι. Σύντομα καταλαβαίνω. Όπου να 'ναι θα αρχίσω να περπατάω ξεκαρδισμένη σε τεχνικολόρ λιβάδια ως νέα Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων. Ο πατέρας μου έχει κιτρινίσει, καθώς με
παίρνουν με το φορείο προς το ασανσέρ τυλιγμένη μέσα στην πράσινη χειρουργική μου ρόμπα, ενώ εγώ τιτιβίζω σε κατάσταση ευτυχούς μαστούρας. O νοσοκόμος Παναγιώτης μου λέει:«Μην ανησυχείς. Θα περάσουμε υπέροχα». Το τελευταίο πράγμα που βλέπω πριν αποκοιμηθώ στο χειρουργείο είναι πως ο χειρούργος μου ξεφυλλίζει την Αυριανή. Τρομοκρατούμαι, αλλά είναι πλέον αργά.

Δευτέρα 16.00 μ.μ. -Ορός, ορός,ορός
Ξυπνάω σ' έναν διάδρομο με μια νοσοκόμα που με χαστουκίζει, ενώ με ρωτάει με πάθος: «Τι έφαγες; Τι έφαγες; Τι έφαγες, κορίτσι μου! Πες μου!». Το μόνο που της λείπει είναι ο προβολέας για να ομολογήσω πως ναι, έκλεψα κάποτε ένα τετραπλό jazz CD στο Πορτομπέλλο (είναι γνωστό εξάλλου πως αν ο πωλητής δεν σε κοιτάει, δεν μετράει ως κλεψιά). Αργότερα μαθαίνω πως την ξέρασα πατόκορφα την ώρα του χειρουργείου. Με καθησυχάζει με δυο μάτια που λάμπουν σαν χάντρες: «Μην ανησυχείς για τίποτα, κορίτσι μου. Σου έχω βάλει ένα υπόθετο».

Τρίτη 6/4 -Ορός(«όχι, δεν θα αδυνατίσεις, είναι γεμάτος ζάχαρη». Φτου γαμώτο!)
Η Λ. μου μού φέρνει ένα φωσφοριζέ παπάκι, ντυμένο με μπλε πλαστικό γιλέκο, που παίζει τα παπάκια όταν πατάς ένα κόκκινο κουμπί στην κοιλιά του. Συγκινούμαι. «Φέρατε και την κούκλα σας;» με ρωτάει με σαρδόνιο χαμόγελο ο γιατρός όταν έρχεται να με εξετάσει.