Αν πριν από 4, 5 χρόνια, ο γεμάτος τσίτα, Ιταλός Μπρούνο Τσιρίλο έκανε τη δήλωση περί Τούμπας και οίκου ανοχής, θα το θεωρούσα κάτι όμορφα ποδοσφαιρικά γραφικό. Και πιπεράτο. Το ποδόσφαιρο είναι γι άντρες με πάθη που κάποιες φορές παραφέρονται ευγενικά. Σήμερα, όμως, όχι. Τα περιστατικά βίας που συναντάμε σε καθημερινό βαθμό στον ελληνικό αθλητισμό αποδεικνύουν πως οι ντόπιοι δεν πάνε στο γήπεδο για να εκτονωθούν μ' ένα σύνθημα αλλά για να μυρίσουν αίμα. Έτσι, ο συμπαθής, Μπρούνο, που μοιάζει λες και βγήκε μέσα από το "Gomorra", θα πρέπει να προσέχει την ευέξαπτη κοινωνική ψυχολογία μας πριν προτρέψει τους αποχαυνωμένους των γηπέδων για οτιδήποτε.
Κάπως, έτσι το έθνος των αποχαυνωμένων δεν κατάφερε να διοργανώσει έναν τελικό κυπέλλου στο μπάσκετ. Οι δύο αιώνιοι είναι από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου και ένα τέτοιο ματς θα έπρεπε να ήταν διαφήμιση της χώρας στο εξωτερικό είναι ένα γεγονός που για να συντελεστεί χρειάζεται ταυτοποίηση μαθητών δημοτικού. Όλοι ευθυνόμαστε για αυτό αλλά αυτοί που πρέπει να τραβήξουν κουπί για ν' αλλάξει είναι οι ιδιοκτήτες των ομάδων. Αφοί Γιαννακόπουλοι και αφοί Αγγελόπουλοι πρέπει ν' αποφασίσουν αν υπάρχει κάποιος λόγος που ξοδεύουν τα λεφτά τους. Είναι για την ευχαρίστηση τους, για το κέρδος ή για την εφορία; Εδώ ταιριάζει και το κλισέ: "Ούτε στη Ζιμπάμπουε δεν γίνονται αυτά"
