Η πλάτη της Ζατέλη
Με την δικαιολογία ότι ακολουθώντας ενδιαφέροντες ανθρώπους μπορεί να βρεθείς στα σωστά μέρη, έχω ξεκινήσει να παρακολουθώ από την Αδριανού την Ζυράννα Ζατέλη. Είναι η πρώτη φορά που κάνω κάτι τέτοιο και η ίδια άθελα της με βοηθάει σε αυτό. Δεν κοιτάει δεξιά ή αριστερά μόνο κάτω, για λίγα δευτερόλεπτα σηκώνει ψηλά το κεφάλι ρουφώντας στα γρήγορα μια εικόνα και συνεχίζει.Είναι ντυμένη στα μοβ και φοράει κάτι περίεργα πράσινα παπούτσια.Κάποιοι την αναγνωρίζουν, την κοιτούν για λίγα δευτερόλεπτα αλλά δεν πλησιάζουν. Μοιάζει σαν να έχει ένα προστατευτικό κουκούλι γύρω της. Περιμένω να μπει σε κάποιο καφενείο, να στρίψει σε κάποιο άγνωστο στενό ή να μπει στο μανάβικο με τα βιολογικά ώστε να το επαναλάβω και εγώ κάποια στιγμή. Τίποτα.Συνεχίζει ακούραστα και γρήγορα σαν να βρίσκεται σε αποστολή, ανάμεσα σε παρέες τουριστών και ζευγάρια που κρατάνε τα πρώτα παγωτά της άνοιξης.Την ακολουθώ για πάνω από δέκα λεπτά και χωρίς να το καταλάβω βρίσκομαι στην Στρατηγού Μακρυγιάννη.Τώρα στο δρόμο είμαστε μόνο αυτή, εγώ και ένας παππούς με το εγγονάκι του. Έχω αρχίσει και ντρέπομαι, νομίζω ότι θα με καταλάβει.Σταματάω και κοιτάω την μοβ σιλουέτα να χάνεται μέσα σε ένα στενό.
Η φωνή του Τράγκα
Επικρατεί μια περίπου νεκρική σιωπή.Δεν ακούγεται ούτε ψίθυρος μόνο οι σελίδες ενός περιοδικού που ξεφυλλίζει η υπεύθυνη στο γραφείο της.Ο ήλιος λούζει τους άσπρους τοίχους και τα έξι ταμεία της Δ. Ο .Υ .Όλοι οι υπάλληλοι είναι βυθισμένοι σε ένα εσωτερικό ταξίδι .Οι δυο γυναίκες κοιτούν έξω απ το παράθυρο .Μια από αυτές μασάει το καπάκι του Bic, που και που δαγκώνει τα χείλια της.Αν ήμασταν στο ισόγειο θα ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι φλερτάρει με κάποιο από τους μαύρους ντιλερ που πουλάνε τα χάπια στην Αγίου Κωνσταντίνου .Αλλά δεν ήμαστε στο ισόγειο .Είμαι ο μόνος πελάτης αυτό το πρωινό της Τρίτης και τα τελευταία είκοσι λεπτά, περιφέρομαι από ταμείο σε ταμείο ζητώντας ένα παράβολο των ογδόντα . Έχω απηυδήσει. Το παίρνω από τα χέρια ενός άντρα που δεν ανοιγοκλείνει καν τα μάτια και θυμίζει τον Άντονι Χόπκινς στην Σιωπή των αμνών .Καθώς ετοιμάζομαι να εγκαταλείψω το κτίριο κρατώντας σφιχτά το παράβολο σαν να είναι το εισιτήριο για τα Bora Bora ακούγεται η φωνή του Τράγκα από ένα ραδιόφωνο. Σχεδόν όλοι βγαίνουν από τα προσωπικά τους τριπ για να ακούσουν αυτό τον άνθρωπο να ουρλιάζει, να αλλοιώνει την φωνή του και να λέει κάτι για επανάσταση.Δεν χρειάζονται οι μετρήσεις για να καταλάβεις ότι η εκπομπή έχει υψηλή ακροαματικότητα .Τις τελευταίες μέρες ακούγεται παντού , ακόμα και αυτοί που ντρέπονται να παραδεχθούν ότι τους αρέσει λένε «βάλε λίγο για να γελάσουμε».Το γραφείο ξαφνικά ζωντανεύει, μόνο αυτή με το μασημένο καπάκι Bic μένει στην θέση της. Είμαι σίγουρος ότι την «πέφτει» σε υαλοκαθαριστή.
Σουρεαλισμός στα σκαλάκια
Ανεβαίνω τα σκαλάκια.Είναι Παρασκευή γύρω στην μια το μεσημέρι και μια ομάδα μαθητών φωνάζει προς την Βουλή «Οε Οε Διαμαντοπούλου δεν μας ακούς ποτέ».Ακριβώς πίσω τους είναι γύρω στους οχτώ αστυνομικούς. Με πρόχειρους υπολογισμούς παρατηρώ ότι για κάθε μαθητή αντιστοιχούν δυο αστυνομικοί.Ο αρχηγός τους μιλάει στον ασύρματο. «Κορίτσια έρχονται με τα πλακάτ από Μοναστηράκι» λέει.Στην συνέχεια τους λέει κάτι άλλο απευθυνόμενος πάλι με το εντελώς ανεπίσημο «Κορίτσια».Ίσως τα πράγματα έχουν αλλάξει, είχα την εντύπωση ότι οι συνομιλίες στον ασύρματο γίνονται με την χρήση περίεργων συνθηματικών («Τσακισμένο γεράκι βλέπει Τίγρη. Όβερ»).
Στα σκαλάκια είναι ένας εξηντάρης άντρας με άσπρο μούσι σε στάση εσταυρωμένου. Έχει κρεμασμένο στο λαιμό του ένα πλακάτ του κόμματος «Χριστοπιστία» με το μήνυμα «Η ορθοδοξία είναι υπεύθυνη για σεισμούς και καταστροφές».Είναι κατακόκκινος σαν να έχει πιει ένα κοκτέιλ θυμού, πίεσης και ανοιξιάτικου ήλιου . Δεν βγάζει άχνα .Μόνο στέκεται κάτω από τον ήλιο ακίνητος .Από μπροστά μου περνάει ένας 45αρης που κρατάει το περιοδικό με τίτλο «Οι τελευταίες εργένικες μέρες του Μιχάλη Χατζηγιάννη» . Ο αστυνομικός συνεχίζει να μιλά στον ασύρματο στα κορίτσια, στρώνοντας τα μαλλιά του προς τα πίσω.Αν μασούσε και τσίχλα, η εικόνα θα ήταν σχεδόν κινηματογραφική.
Time is all mine
Ξυρίζομαι και την ίδια στιγμή τσεκάρω την ώρα για να μην χάσω το λεωφορείο για την δουλειά .Χρησιμοποιώ για ένα ανεξήγητο λόγο ξυράφι, γιατί δεν έχω αξιωθεί να αγοράσω ξυριστική μηχανή ή ακόμα καλύτερα γιατί θέλω να «νιώθω το ξυράφι να σερφάρει πάνω στις σκληρές γωνίες μου»(not τρελό για αυτό γέλα ελεύθερα).Ξαφνικά θυμάμαι ότι έχω ξεχάσει να βάλω το αγαπημένο μου κομμάτι .Αυτή την εβδομάδα είναι το «Time is all mine»του Sillyboy.Με τις σαπουνάδες στο πρόσωπο πατάω το play
Κουνώ το κεφάλι πάνω κάτω, μέχρι που φτάνω στο αγαπημένο μου σημείο και τραγουδώ «I often listen to Ziggy and get undressed» και τότε επιτέλους κόβομαι.Προσπαθώ να σταματήσω το αίμα πιέζοντας πάνω στο κόψιμο ένα χαρτί και συνεχίζω να τσεκάρω την ώρα που περνά απελπιστικά γρήγορα όταν δεν το θες.Είμαι σίγουρος ότι σε μια πόλη εκατομμυρίων υπάρχουν πιο ξεμωραμένοι συνομήλικοι από εμένα αυτό το πρωινό της Πέμπτης.Μια θέση όμως στην δεκάδα την θέλω οπωσδήποτε!
Υ. Γ
βραβείοτοίχου "Έρωτικό παράθυρο".Στο Γκάζι
σχόλια