Σε περιόδους κρίσης κι αναταραχής, ο κόσμος νιώθει την ανάγκη να μιλήσει, να κάνει κάτι, να κουνηθεί από την πολυθρόνα του και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Έτσι, κόμματα, κινήματα, κινήσεις πολιτών και λοιποί σχηματισμοί ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και χωρίς πολύ πολύ προετοιμασία, ούτε απαραίτητα μια στιβαρή ιδεολογική βάση ή μια μεγάλη, ενεργή βάση υποστηρικτών. Άλλα ξεκινούν από κάτω προς τα πάνω, κι άλλα από πάνω προς τα κάτω.
Στην Ελλάδα, μετράμε ως τώρα το κίνημα της Ντόρας, το κόμμα του Κουβέλη, το κίνημα του Μ. Θεοδωράκη, το κίνημα του Δημαρά, τις κινήσεις αγανακτισμένων πολιτών, τις κινήσεις αγανακτισμένων ακροδεξιών, τις κινήσεις αγανακτισμένων καταναλωτών, τις κινήσεις “απολιτίκ” bobo gentrificationistas και τώρα τελευταία τις κινήσεις αγανακτισμένων μαρτύρων του ΔΝΤ. Ζητούμενο για τον κινηματικό χαρακτήρα ενός σχηματισμού είναι να καταφέρει την εμπλοκή και τη συνάρθρωσή του με τον κόσμο, τον πολύ και απλό κόσμο.
Στο εξωτερικό, μια κίνηση πολιτών και ένα κίνημα κάνουν την επανεμφάνιση τους και μονοπωλούν το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης, για διαφορετικούς λόγους το κάθε ένα. Ή μήπως οι λόγοι δεν είναι και τόσο διαφορετικοί; Που συγκλίνουν και που αποκλίνουν; Έχουν κοινά σημεία και ποια είναι αυτά; Εναλλακτικός τίτλος, η Σάρα και η Γρίπη ενώνουν το λαό!
Η κίνηση πολιτών που διοργανώνουν τα λεγόμενα “πάρτι γρίπης” (flu party) δεν είναι κάτι καινούριο. Υπήρχαν βέβαια και πολύ παλιότερα αλλά έκαναν δυνατό come back πέρυσι με το σαματά της γρίπης των χοίρων. Η γρίπη των χοίρων αποδείχτηκε μια ακόμα πολυέξοδη/κερδοφόρα φούσκα/μπίζνα αλλά μας έμειναν τα πάρτι της γρίπης αμανάτι. Όπως αμανάτι μας έμειναν και τα εμβόλια για τη συγκεκριμένη γρίπη, τα οποία οι χώρες που τα προμηθεύτηκαν σε τερατώδεις ποσότητες τρέχουν να τα πουλήσουν τώρα σε Κατάρ, Μεξικό, Ουκρανία κι άλλες χώρες. Μπορεί η “νέα γρίπη” να αποδείχτηκε η μεγαλύτερη ήττα του καπιταλισμού, τα πάρτι γρίπης όμως καλά κρατούν σε Αμερική, Ασία αλλά και στην Ολλανδία, όπου κάνουν μέρα παρά μέρα πρωτοσέλιδα. Αρνούμενοι να εμβολιαστούν και με ένα κάρο θεωρίες συνωμοσίας παραμάσχαλα, οι Ολλανδοί διοργανώνουν οι ίδιοι ή συμμετέχουν σε πάρτι γρίπης θεωρώντας ότι το εμβόλιο δεν είναι αξιόπιστο και ότι είναι πιο φυσικό και αποτελεσματικό αν κολλήσουν τον φυσικό ιό και όχι κάποιον κατασκευασμένο. Η ιδέα πίσω από τα πάρτι γρίπης είναι ότι ο ιός στο αρχικό του στάδιο δεν είναι πολύ ισχυρός και δεν έχει αναπτύξει ανοσία κατά διαφόρων αντισωμάτων.
Οι συμμετέχοντες στα πάρτι γρίπης αρρωσταίνουν λιγότερο από εκείνους που προτιμούν την πρόληψη της μόλυνσης. Τα πάρτι αυτά στην ουσία βγάζουν τη γλώσσα στην κινδυνολογία όσων πέρυσι μας είχαν τρομοκρατήσει με σκοπό να μας οδηγήσουν στον εμβολιασμό σαν τα πρόβατα στη σφαγή. Η κίνηση αυτή δείχνει ότι οι πολίτες δεν θα αφήσουν τον ιό και τους θιασώτες του να ορίζουν τη ζωή τους. Ήρθε η ώρα να πάρουν τη μοίρα στα χέρια τους. Από κάτω προς τα πάνω.
Το λεγόμενο Tea Party από την άλλη, δεν ασχολείται με τον ιό της γρίπης, είναι το ίδιο ένας ιός μισαλλοδοξίας, εθνικισμού και υπερσυντηρητισμού. Το όνομα του έχει τις ρίζες του στο Tea Party της Βοστώνης του 1773, όπου μια παρέα αποίκων εναντιώθηκαν στο φόρο τσαγιού που τους έβαζε η Αγγλική κυβέρνηση πετώντας ποσότητες τσαγιού στη θάλασσα. Το Κίνημα του Τσαγιού τότε ήταν στην ουσία μια κίνηση που προετοίμασε εν πολλοίς την Αμερικανική Επανάσταση ενάντια στην Βρετανική Αυτοκρατορία. Αλλοιώνοντας εκβιαστικά το νόημα αυτό, η Σάρα Πέιλιν και η ακροδεξιά παρέα της θέλησαν να μετενσαρκώσουν το δυναμισμό του Boston Tea Party στα σημερινά δεδομένα. Εχθρός αυτή τη φορά είναι ο Ομπάμα και η αυτοκρατορία αλλαγής που προσπαθεί να επιβάλλει.
Η Σάρα και οι οπλοφόροι της αντιστέκονται κυρίως στην φορολογική πολιτική του Ομπάμα, αλλά και στην ριζοσπαστική πολιτική του για την υγεία, όπως κάθε ιός αντιστέκεται στη γιατρειά του. Η Σάρα καλεί τους Αμερικάνους να πολεμήσουν με ότι μπορούν τον κακό Ομπάμα, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και, αν χρειαστεί, να πάρουν και τα οπλαπου σίγουρα κρύβουν κάτω από τις αγνές προθέσεις τους. Από πάνω προς τα κάτω.
Τελικά τα δυο πάρτι ίσως να μην έχουν και πολλά κοινά μεταξύ τους. Αν και ο πανικός, η ομηρία ιδεών και καταστάσεων, η φούσκα των ψεύτικων απειλών αλλά και προσδοκιών, και η ξέφρενη δίψα του “να πάρει κανείς την κατάσταση στα χέρια του” είναι φαινόμενα που και η Σάρα και η γρίπη εμφανίζουν.
Η διαφορά τους είναι ότι το μεν Flu party ξεκίνησε από τον κόσμο, σχεδόν αυθόρμητα, κι εξαπλώθηκε από κάτω προς τα πάνω, ενώ το Tea party προσπαθεί από τα υψιπετή σαλόνια του να ψαρέψει ομπαμαφοβικούς φασιστοειδείς ψηφοφόρους και να τους ενσωματώσει στο κίνημα που προσπαθεί να επιβάλλει. Κι αν το πετύχει στο βαθμό που το επιθυμεί, αυτό θα σημαίνει πως η viral προπαγάνδα της Πέιλιν αποδείχθηκε πιο ανθεκτική από οποιαδήποτε εναπομείναντα αντισώματα δημοκρατίας των Αμερικανών.
σχόλια