-Θέλω ποδηλατόδρομο στο κέντρο της πόλης...
Θέλω μπάρες στους δρόμους για την εξυπηρέτηση των ατόμων με
ειδικές ανάγκες...
Θέλω να βλέπω ανθρώπους χαμογελαστούς...
Θέλω να βρω δουλειά...
Θέλω να μπω στο Παν/μιο...
Θέλω λεφτά...
Θέλω καταπράσινα πάρκα και να δω τους γκρίζους τοίχους γεμάτους
χρώματα...
Θέλω να ζήσω!
- «Ό,τι θυμάσαι χαίρεσαι»
Ψέματα; Θυμήσου πότε ήταν η τελευταία φορά που το άκουσες . Οι καθημερινές εικόνες και τα ερεθίσματα που δέχεσαι στο δρόμο, στο μετρό, στα πρόσωπα και τα ταξίδια μετατρέπονται σε σκέψεις. Οι σκέψεις όμως δεν έχουν όριο, δεν περιορίζονται. Πολλές τις μοιράζεσαι κι’ άλλες πάλι τις κλειδώνεις στο κουτάκι του μυαλού για ευνόητους λόγους… Για λογούς εσωστρέφειας, για να μη χαρακτηριστείς «Γραφικός», για να μη σου πουν «Εδώ ο κόσμος καίγεται και συ το χαβά σου». Για να μην ακούσεις το γνωστό «Ότι θυμάσαι χαίρεσαι»…
Όσο κι’ αν θες να αλλάξει η ζωή σου και η πόλη που ζεις πάντα θα υπάρχουν φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι περαστικοί που θα σε προσγειώνουν στην πραγματικότητα και θα σου υπενθυμίζουν το γνωστό ρητό «Πίστευε και μη ερεύνα». Ναι, ΟΚ, εσύ μπορεί να θες πάρκα και ποδηλατόδρομο αλλά εστιάζεις στα λιγότερο σημαντικά παρακάμπτοντας τα τεράστια και μείζονος σημασίας γεγονότα (Την ώρα που κάποιοι “ισχυροί” δέχονται επίθεση με γιαούρτια και άλλοι λένε ότι «Η χώρα πέτυχε τους στόχους»... σύμφωνα πάντα με τα αποτελέσματα της Συνόδου της Ε.Ε.).
Ποιος είναι αυτός όμως που κρίνει, αποφασίζει και θέτει την απόλυτη ιεραρχία στους προβληματισμούς και τη σκέψη μας ; Μάλλον εμείς οι ίδιοι. Το θέμα είναι καθαρά προσωπικό και έχει να κάνει με αξίες και αρχές, με βιώματα και συναναστροφές πριν μεταμορφωθεί σε συλλογικό.
Κι’ ενώ το κάστρο της ονειροπόλησης γκρεμίζεται μπροστά στα μάτια σου έναντι της σκληρής πραγματικότητας του ΔΝΤ , του «Λεφτά υπάρχουν», και του «Μαζί τα φάγαμε» εσύ συνεχίζεις όχι μόνο να θέτεις στόχους, να κάνεις όνειρα και να ψάχνεις να βρεις την κρυμμένη ελπίδα αλλά και να ντρέπεσαι πολλές φορές γι’ αυτά. Ναι, βέβαια δεν τα μάθατε; Είναι η νέα μόδα που πλασάρεται ως φυσιολογικό και φυσικό επόμενο της «ΚΡΙΣΗΣ». Κατεβασμένα μούτρα, εσωστρέφεια, ανεργία, συμβιβασμός, θλίψη, κατάθλιψη, αγχολυτικά. Μήπως έφτασε η ώρα της απενοχοποίησης ;
Οι περισσότεροι από εμάς συνεχίζουν να θέτουν ερωτήματα, να προβληματίζονται για το παρόν - μέλλον και να εμπλέκονται στα κοινά με διάφορους τρόπους και δραστηριότητες. Είτε αυτό λέγεται εθελοντισμός είτε βοηθάω τον ηλικιωμένο να διασχίσει τον δρόμο, είτε συμμετέχω σε μη κυβερνητικές ομάδες Atenistas/Thessalonistas (χαρακτηρίστε το τέλος πάντων όπως θέλετε) σίγουρα προσφέρω, άρα σκέπτομαι άρα υπάρχω. Το βέβαιο είναι ότι δεν πλαδαρέψαμε από το πολύ καθισιό, δε φάγαμε λεφτά που δε μας ανήκουν, ούτε τάξαμε ελπίδες που αποδείχτηκαν φρούδες (όπου φρούδες βαλε και παλαιότερες κυβερνήσεις).
Προσφέρεις και το κάνεις, γιατί σε κινητοποιεί, γιατί είναι μια πράξη ουσίας και γιατί πάνω απ’ όλα σε γεμίζει ψυχικά. Δε βγήκες όμως ούτε να το διαφημίσεις, ούτε να ζητήσεις επιβράβευση. Το έκανες και συνεχίζεις να το κάνεις αυθόρμητα, αυτοσχεδιαστικά και γιατί αγαπάς ακόμα αυτή την πόλη που κάποιοι δεν έμαθαν ποτέ να τη σέβονται και τη λεηλατούν με την παραμικρή αφορμή. Κάνεις ποδήλατο και διεκδικείς το δικό σου χώρο σε δρόμο και μετρό. Ξεριζώνεις παράνομες διαφημιστικές πινακίδες για να ομορφύνεις τη γειτονιά σου. Λες καλημέρα στο γείτονα χωρίς να περιμένεις ρουσφέτια.
Τα λόγια είναι περιττά όταν η εικόνα μιλάει από μόνη της. Και η εικόνα λέει πως υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι σε τούτη την πόλη που ζουν, που σκέπτονται και που ξέρουν να δίνουν πάσα στην αισιοδοξία και τον αυθορμητισμό . Εν κατακλείδι υπάρχουν ακόμα κοινοί θνητοί που ευτυχώς «Ό,τι θυμούνται χαίρονται»…
σχόλια