Λιοντάρια στην Βίκτωρος Ουγκώ.
Αυτά τα λιοντάρια κοσμούν την είσοδο μιας πολυκατοικίας στην Βίκτωρος Ουγκώ. Είναι περίεργο που κάποιος σκέφτηκε να βάλει δυο μαρμάρινα λιοντάρια, εδώ στο κέντρο της Αθήνας. Συνήθως τέτοιου είδους αγάλματα βρίσκονται στην Πολιτεία. Οικίες χωμένες μέσα στο δάσος, με κήπους γεμάτους μαρμάρινα ή μπρούτζινα εκθέματα. Ανάμεσα στον Ερμή που κατουράει και την topless Αφροδίτη, όλο και κάποιο ζώο(λιοντάρι ή τάρανδος ή ελάφι) υπάρχει για να ακουμπούν στην βάση τους οι τζενησονιακελυκλέρη αυτού του κόσμου το κοκτέιλ τους στα πάρτι του καλοκαιριού. Εδώ όμως είναι κέντρο. Τα μόνα κοκτέιλ πάρτι γίνονται όταν ανακατεύονται οι μυρωδιές από τα ινδικά, κινέζικα και αιγυπτιακά φαγητά. Κοιτάζω τα κεφάλια τους. Είναι σπασμένα. Σχεδόν συμπονώ τα άψυχα λιοντάρια, που η μοίρα τα πέταξε εδώ ανάμεσα σε θέατρα που ανεβάζουν κακόγουστες επιθεωρήσεις, Αιγυπτίους που μαγειρεύουν φαλάφελ και τζάνκια που βρίσκουν ένα στήριγμα πάνω τους όταν δεν βλέπουν μπροστά τους. Δίπλα ακριβώς νοικιάζεται ένας χώρος γύρω στα 60 τετραγωνικά. Από τις τζαμαρίες βλέπω μια άμαξα(!) και παλιακές καρέκλες σαλονιού. Κοιτάζω το όνοματα στα κουδούνια της πολυκατοικίας. Κανένα ασυνήθιστο όνομα. Περίμενα ένα τίτλο «Δον», «Σερ», έστω «Τέως» κάτι. Ένας (ακόμα και πρώην) αριστοκράτης ανάμεσα μας, θα είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον. Δυστυχώς όμως είναι κάποιοι απο εμάς που απλά έβαλαν δυο μαρμάρινα λιοντάρια, στην είσοδο της πολυκατοικίας τους. Άτιμη ζωή…
Ύαινες στο Mo Better
Είναι Παρασκευή βράδυ και εκτός απ την Μ είμαστε οι μαθουσάλες του Mo Better. Σκανάρω το χώρο σε μια προσπάθεια να βρω βετεράνους για να αισθανθώ «μέρος του πάρτι». Αντί για βετεράνους μόνο οι απόγονοι του Tomee Lee και υιοθετημένες κόρες της Courtney Love (στο πιο υγιές γιατί έχουν και μια σχολή να τελειώσουν).
«Θυμάμαι όταν είχαμε έρθει εδώ την τελευταία φορά πριν χρόνια, Χριστούγεννα νομίζω, ένα κόκκινο δέντρο κρεμόταν απ το ταβάνι, και εσύ είχες μακριά μαλλιά.» λέω στο Δ με ανεβασμένο τον τόνο της φωνής ώστε να μας ακούσει το πιτσιρίκι, που κάθεται στο μπαρ. Ο Γ που ήρθε απ το εξωτικό Γαλάτσι με ταξί(«πότε θα μας κάνουν το μετρό, σε ρωτάω πότε θα μας κάνουν επιτέλους το μετρό;») νομίζοντας ότι θα πάμε πλατεία Καρύτση, σε ένα μέρος που και οι μαθουσάλες μπορούν ακόμα να κρυφτούν, έχει περίπου φρικάρει. «Το τατουάζ τατουάζ αλλά ξέρεις πόσο, κοστίζουν αυτά τα κινητά; με τα λεφτά του μπαμπά το παίζω και εγώ επαναστατημένος» λέει σαν να μην πέρασε ποτέ από την ηλικία τους.
Όσο περνάει η ώρα το μέρος μας ξεβράζει χωρίς να το κάνει θέμα. Το μόνο κομμάτι που ξέρουμε είναι μια διασκευή του Mairlyn Manson στο Sweet Dreams, το μόνο που κοροϊδεύει ο κόσμος. Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε νικημένοι από το βάρος του χρόνου, όταν ξαφνικά σαν σανίδα σωτηρίας εμφανίζεται ένα ζευγάρι. Η κοπέλα είναι ντυμένη στα μαύρα αλλά κάνει μπαμ από μακριά ότι είναι άσχετη με το χώρο και την μουσική. Κρατάει ένα τσαντάκι αρραβώνα , φοράει τακούνια και απ ότι φαίνεται θα ήθελε να είναι στον Κιάμο . Μάλλον είναι ένα από τα πρώτα τους ραντεβού, ο νεαρός για να την εντυπωσιάσει τραγουδάει όλους τους στίχους ενός κομματιού και την κοιτάζει στα μάτια. Την σχολιάζουμε σαν κακές κατίνες της γειτονιάς καθισμένες στα καρεκλάκια τους. «Για πες τους στίχους και εσύ;», «Καημένη, θα χρειαστείς εντατικά μαθήματα», «Και η καθαρίστρια θα λέει το πρωί, δέκα χρόνια καθαρίζω το μαγαζί πρώτη φορά βλέπω σημάδι από τακούνι στο πάτωμα!»
Είναι εντυπωσιακό το πόσο γρήγορα φτιάχνει η διάθεση μας. Παραλίγο να παραγγείλουμε άλλο ένα. Όταν φεύγουμε την κοιτάζουμε σαν χορτασμένες ύαινες, που αφήνουν πίσω τους ένα σκελετό αντιλόπης στην καρδιά του Mo Better.
Gilles Peterson χωρίς καλοριφέρ
Είναι το πρώτο βράδυ χωρίς καλοριφέρ στην Αθήνα. Είμαι τυλιγμένος με μια κουβέρτα, και περπατάω πάνω κάτω, για να ζεσταθώ, σαν σύζυγος ετοιμόγεννης στον προθάλαμο του «Μητέρα».Στα αυτιά μου έρχονται για ακόμα μια φορά, τα λόγια της διαχειρίστριας: «Τριάντα χρόνια διαχειρίστρια, πρώτη φορά συμβαίνει κάτι τέτοιο», «Δηλαδή, τι θέλετε να πείτε ότι είμαι ο καινούριος γκαντέμης ένοικος;» μου ήρθε να της πω αλλά κρατήθηκα. Συνεχίζω να περπατάω πάνω κάτω, βάζοντας την αγαπημένη μου εκπομπή, το show του Gilles Peterson στο Radio1.
Η εκπομπή μεταδίδεται κάθε Πέμπτη στις 4 τα ξημερώματα και μπορείς να την ακούσεις σε επανάληψη από το site του σταθμού για μια εβδομάδα. Είναι μοναδικός ο τρόπος που μπλέκει τις μουσικές nu Jazz και reggae, elecronica και trip hop, τρομπέτες και αισθησιακά γυναικεία φωνητικά. «Είναι πολύ καλή η ώρα μετάδοσης» είχε πει σε μια συνέντευξη «έχω ακροατές που επικοινωνούν μαζί μου, ενώ πηγαίνουν για κλάμπινγκ, άλλοι ετοιμάζονται να ρίξουν μια βουτιά στα νερά της Χαβάης, κάπου αλλού παρακολουθούν το ηλιοβασίλεμα με την μουσική μου στα ακουστικά τους».«Καημένε που να ήξερες, πως είναι αυτοί που σε ακούν σε επανάληψη στην Αθήνα» σκέφτομαι, αγκαλιάζοντας τα παγωμένα σώματα του καλοριφέρ, καθώς ακούγεται ένα remix σε κομμάτι των Buena Vista social club.
Οι ανάσες των θεατών στο φινάλε του Wasted youth.
Ενώ όλο το φιλμ κυλάει γρήγορα, όπως το σκέιτ του ήρωα, στα περίπου τριάντα δευτερόλεπτα της τελευταίας σκηνής ο χρόνος μπαίνει στην κατάψυξη. Ακούω τις βαθιές ανάσες των διπλανών μου. Σαν κάποιος να τους πιέζει πάνω από το στήθος. Όταν τα φώτα στον Μικρόκοσμο ανάβουν, ορισμένοι εξακολουθούν να κοιτούν την οθόνη, σαν να ψάχνουν απαντήσεις. Δεν υπάρχει τίποτα , μόνο τα λευκά γράμματα των συντελεστών πίσω από το μαύρο φόντο.
Υ.Γ
Βραβείοτοιχου "Μπαμπά, μπαμπά κοίτα τι έκανα!". Στην Σταδίου.
σχόλια