Ο σημαντικότερος άνθρωπος στη ζωή μου...

Όταν ήμουν 18 χρονών και άρχισα να καταλαβαίνω λίγο καλύτερα (υποτίθεται) τη ζωή, συνέβη κάτι που μου προξένησε ιδιαίτερη θλίψη... Τίποτα σημαντικό, αλλά με τα μάτια ενός 18χρονου κοριτσιού, το πρόβλημά μου τότε φάνταζε εξαιρετικά δυσεπίλυτο. Η πεσμένη διάθεση και τα κλάματα ήταν οι πρωταγωνιστές της ζωής μου. Ένιωθα πως δεν υπήρχε πιο δυστυχισμένος άνθρωπος επάνω στη γη... Μια μέρα, ένα συγγενικό μου πρόσωπο αντιλήφθηκε τι μου συμβαίνει και προσπάθησε να με βοηθήσει. Μου εξηγούσε πόσο ανούσιο ήταν το πρόβλημά μου. Μου πρόβαλλε μάλιστα και επιχειρήματα, αλλά στα αυτιά μου όλα αυτά ακουγόνταν τόσο μάταια... Με τον καιρό όμως, άρχισα να δίνω περισσότερη σημασία στα λόγια αυτού του ανθρώπου. Με είχαν σίγουρα, κατά κάποιο τρόπο, επηρεάσει. Ένιωθα σα να στεκόμουν μπροστά σε μια τεράστια βιβλιοθήκη με εκατοντάδες βιβλία και εγώ είχα διαλέξει το πιο σοφό και άρχιζα να το ξεφυλλίζω. Στα μάτια αυτού του ανθρώπου διέκρινα πάντα μια θλίψη, αλλά ποτέ δεν τόλμησα να ρωτήσω το γιατί. Ήθελα να πιστεύω πως όλη αυτή η σοφία απορρέει απλά απο τα σαράντα επιπλέον χρόνια που κουβαλούσε στην πλάτη του. Οι μήνες πέρασαν και το πρόβλημά μου άρχισε σιγά σιγά να ξεπερνιέται. Το γέλιο ξαναγύρισε στα χείλη μου όπως πρώτα. Πριν δύο χρόνια, έμαθα πως το συγκεκριμένο άτομο που με βοήθησε τόσο πολύ να ξεπεράσω τον τότε πόνο μου, έπασχε επι μια δεκαετία απο σκλήρυνση κατά πλάκας..Μια ασθένεια τόσο ύπουλη και σκληρή... Όταν το έμαθα ένιωσα αυθόρμητα τόσο ανόητη αλλά και αχάριστη απέναντι στη ζωή μου. Τα είχα όλα και προσπαθούσα να πιαστώ απο ασήμαντες στην ουσία αφορμές για να χαλάσω τη διάθεσή μου. Παραπονιόμουν, έκλαιγα και κοντά μου είχα έναν άνθρωπο τόσο δυνατό και τόσο γλυκό...Έναν άνθρωπο που δεν γνώριζε αν την επόμενη μέρα θα στέκιεται όρθιος...Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος μου έδινε μαθήματα ζωής...Μου δίδαξε πως η ήττα και ο συμβιβασμός δεν πρέπει να έχουν χώρο στην καθημερινότητά μου. Αυτή η ιστορία με έκανε να αναθεωρήσω για πολλά πράγματα και να αλλάξω στάση ζωής. Το συγκεκριμένο πρόσωπο που με βοήθησε τόσο πολύ να ξεπεράσω την ανείπωτη ''θλίψη μου'', μου δίδαξε το νόημα και την ουσία των πραγμάτων...Αυτό το πρόσωπο είναι ο,τι πιο πολύτιμο έχω...