Το πρόσωπο
Ζέλικο Ομπράντοβιτς: Το βράδυ της 5ης Νοεμβρίου του 2010 ο Παναθηναϊκός αγωνιζόταν στην πανέμορφη Λιουμπλιάνα απέναντι στην τοπική Ολύμπια. Αν και οι πράσινοι ήταν το φαβορί, στο τέλος ηττήθηκαν από τους Σλοβένους για έναν πόντο. Κανείς, όμως, δεν θα θυμάται αυτό τον αγώνα για το τελικό του αποτέλεσμα. Στο 34ο λεπτό του παιχνιδιού ο μπασκετμπολίστας του Παναθηναϊκού Μάικ Μπατίστ εκνευρίζεται αδικαιολόγητα από ένα μαρκάρισμα του αντιπάλου του και του πατάει το κεφάλι. Η εικόνα ακόμα σοκάρει. Ο προπονητής του Παναθηναϊκού αποσύρει αμέσως από το γήπεδο τον Αμερικανό, τον πιάνει από το χέρι και τον στέλνει να ζητήσει αμέσως συγγνώμη από τον αντίπαλό του. Η πράξη του αυτή υμνήθηκε αμέσως από κάθε μπασκετάνθρωπο. Καμία αμηχανία, κανένας κυνισμός, κανένας φόβος, αντίθετα σεβασμός απέναντι στον αντίπαλο αρχικά κι έπειτα στο ίδιο το άθλημα. Εξάλλου, αυτή η συμπεριφορά του Ομπράντοβιτς τον έκανε τον καλύτερο Ευρωπαίο προπονητή αυτήν τη στιγμή. Ο Ομπράντοβιτς κερδίζει γιατί ο αντίπαλος γίνεται μέρος του παιχνιδιού του. Δεν είναι από αυτούς που θα κοουτσάρουν την ομάδα, ώστε αυτή να φύγει στο τέλος με το ροζ φύλλο αγώνα χωρίς κανένα κόστος. Το ίδιο το μπάσκετ είναι πάνω απ' όλα. Και αυτό σου φτάνει για να σε οδηγήσει να κατακτήσεις τέσσερις τίτλους ως αθλητής και είκοσι έξι ως προπονητής.
Γεννήθηκε στις 9 Μαρτίου του 1960 στην πόλη Τσάτσακ της ενωμένης τότε Γιουγκοσλαβίας. Ανήκει και αυτός στη μεγάλη αθλητική των «πλάβι» σχολή. Είναι γνωστό πως πριν ρημαχτεί από τον πόλεμο, η Γιουγκοσλαβία ήταν ένα από τα μεγαλύτερα φυτώρια αθλητών στην Ευρώπη. Στο μπάσκετ, μάλιστα, μπορούμε να πούμε πως ήταν (και είναι) μια από τις κυρίαρχες δυνάμεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Αγωνίστηκε στη θέση του άσου από το 1980 μέχρι το 1986 στην τοπική ομάδα. Το 1989 μετεγγράφεται στο λίκνο του αθλήματος, την Παρτιζάν. Το 1988 κατακτά το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Νότιας Κορέας και το 1990 το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Αργεντινής. Καταξιώνεται ως πλεϊ-μέικερ χωρίς, όμως, να γίνεται σταρ. Το 1991 παρατά το παρκέ για τον πάγκο.
Στην ουσία, γίνεται προπονητής από τη μια μέρα στην άλλη. Ενώ τον περιμένουν να ενσωματωθεί στην αποστολή της Εθνικής Γιουγκοσλαβίας στη Ρώμη, αυτός υπογράφει ως πρώτος προπονητής στην Παρτιζάν. Μεγαλύτερή του στιγμή είναι η κατάκτηση της τότε Ευρωλίγκας το 1992. Ίσως η πιο νεανική ομάδα που γνωρίσαμε ποτέ στο μπάσκετ. Ο μέσος όρος ηλικίας των παικτών ήταν 21,7 χρόνια και ο προπονητής μόλις 32 ετών. Highlight της βραδιάς του τελικού με την Μπανταλόνα ήταν πως μετά το τέλος του αγώνα ο «Ζοτς» έπεσε στην αγκαλιά του Άτσα Νίκολιτς και του Ντούσαν Ίβκοβιτς , των δύο δασκάλων του. Ο μύθος λέει πως κατά τη διάρκεια του αγώνα, οι δύο «σοφοί» δεν σταμάτησαν λεπτό να του δίνουν οδηγίες από την κερκίδα. Το 1993 φεύγει για την τότε πανίσχυρη Μπανταλόνα, το 1994 μετακομίζει στη Μαδρίτη και τη Ρεάλ, το '97 τον βρίσκει στο μοδάτο Τρεβίζο και από το 1999 γίνεται μόνιμος κάτοικος Αθήνας. Ήδη με 5 ευρωπαϊκούς τίτλους στις αποσκευές του.
Με τον Παναθηναϊκό έχει κατακτήσει τα πάντα, δημιουργώντας μια αυτοκρατορία και την καλύτερη ομάδα που έχει περάσει από τον ελληνικό αθλητισμό. Τα τέσσερα ευρωπαϊκά, τα δέκα πρωταθλήματα και τα έξι κύπελλα μιλούν από μόνα τους και ξεπερνούν οποιαδήποτε οπαδική διάκριση. Όπως και να το δεις, ο Ομπράντοβιτς έχει κάνει μόνο καλό στην πόλη μας, μετατρέποντάς την κατά καιρούς σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα του μπάσκετ. Μεθοδικός, δουλευταράς, εκρηκτικός, σταρ και εργάτης του αθλήματος. Μια περίοδο του είχαν κολλήσει το παρατσούκλι «Γκαστόνε», δηλαδή τυχερός, κάτι που τον έκανε έξαλλο. Έφτιαξε παίκτες, διαχειρίστηκε τους σταρ και υπήρξε πάντα ένας υπέρμαχος του συνόλου. Όλοι στην ομάδα έχουν έναν ρόλο και αυτός πρέπει να ταιριάζει απόλυτα με τη φιλοσοφία του Ζέλικο, που δεν είναι άλλη από αυτήν του νικητή.
Το είχαμε γράψει παλιότερα. Μετά από χτες το ξαναθυμόμαστε. Στο Final Four της Βαρκελώνης θα συμπληρώσουμε και άλλα.
Το πρωτοσέλιδο
Εσύ είσαι εσύ και εγώ είμαι εγώ.
σχόλια