Εσείς, πώς τα πάτε μ'αυτό; Με την εξάρτηση από το internet εννοώ. Όταν μου το επισημαίνουν, απαντώ, ως γνήσιος λάτρης της τέχνης της σοφιστείας, ότι πλέον, δεν μιλάμε για εξάρτηση από το Ίντερνετ αλλά για εξάρτηση από την επικοινωνία. Η Φαίδρα με προειδοποίησε ότι την επόμενη φορά που θα το ισχυριστώ, θα μου πετάξει το iphone μέσα σ'ενα ποτήρι νερό... Σύμφωνοι! Παραδέχομαι πως έχει εξελιχθεί σε ζήτημα που επηρρεάζει κι αυτούς που δεν επιθυμούν να έχουν αυτού του είδους τη σχέση με την ψηφιακή τεχνολογία αν και για μένα τα όρια μεταξύ on line και off line έχουν προ πολλού καταργηθεί. Εϊμαι με τους φίλους μου στο "Φίλιον" και λίγο στο tweeter και βέβαια οχυρώνομαι πίσω από την επαγγελματική μου ιδιότητα να το κάνω but still... Τα γράφει πάρα πολύ ωραία στη Wall Street Journal η Katherine Rosman. Απολαυστικό άρθρο που επεσήμανε στο τουίτερ (χα!) η aspaonline."When Twittering Gets in the Way of Real Life".
Οπότε; Τί κάνουμε μ'αυτό το φαινόμενο; Ήδη εμφανίστηκαν οι πρώτες συγκροτημένες αντιδράσεις. Offlining λέγεται η νέα τάση και θέλει να πείσει για τα οφέλη του να μένεις κάποιες ώρες ή μέρες off line. Βλέπω το τεράστιο όφελος αλλά και την τεράστια δυσκολία. Έχω βάλει ένα πρόγραμμα, αρκετά χαλαρό ώστε να είναι ρεαλιστικό κι όμως κι αυτό έχω δυσκολία να το κρατήσω. Διαβάστε για το offlining στο άρθρο του αγαπημένου μου περιοδικού Prospect. "Breaking free from the net".
Η πρωταπριλιά μου θυμίζει πάντα τη ρήση του Πρετεντέρη πατρός σύμφωνα με την οποία οι Έλληνες δεν έχουν καθόλου χιούμορ αλλά αν κρίνω στην πρωταπριλιάτικη σαχλαμάρα στην οποία εκτεθήκαμε στο διαδίκτυο, η έλλειψη χιούμορ είναι μάλλον παγκόσμιο φαινόμενο. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις ευφυών φαρσών. Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστώ ότι απ'όσες εντόπισα περιηγούμενος σάιτ, μπλογκ και ψηφιακά έντυπα, ελληνικά και ξένα, μακράν η καλύτερη ήταν αυτή του Νίκου Σαραντάκου. "Το αποτύπωμα ενός μεγάλου Έλληνα θαλασσοπόρου". Και του χρόνου καλύτερα.
Last but not least που λέμε και στο χωριό μου, η ανακήρυξη του μεγάλου, του τεράστιου Πωλ Μπωκύς ως σεφ του αιώνα από το Culinary Instistitute of America, τη σημαντικότερη και σοβαρότερη, ίσως, σχολή μαγειρικής στον κόσμο. Πατέρας της λεγόμενης "Νouvelle Cuisine", ο Πωλ Μποκύς είναι ο άνθρωπος που πήρε στα χέρια του το τιμόνι της υψηλής γαστρονομίας και οδήγησε "το όλον" προς μια άλλη κατεύθυνση. Η "νέα κουζίνα" που έχει δεχτεί σκληρή κριτική και όχι άδικα πάντα, είναι αυτή που ανήγαγε το φαγητό από εμπειρία σε περφόρμανς όχι τόσο με όρους καλλιτεχνικούς, αφού η μαγειρική αντίθετα από την τέχνη, δεν ερμηνεύει το βίο και την κοινωνία αλλά με όρους φορμαλιστικούς: ανάμεσα στον σεφ και στο κοινό που θα καταναλώσει το εξαιρετικό πιάτο, ορίζεται πλέον μια σύμβαση και είναι αυτή που κάνει την απόλαυση του φαγητού, μια περφόρμανς. Στις εκδηλώσεις που έγιναν και θα πέθαινα να ήμουν εκεί, πρωτοστάτησε ο Τόμας Κέλλερ, ο θρύλος της σύγχρονης υψηλής γαστρονομίας γιατί καλοί και οι Ισπανοί, δεν λέω, αλλά υπάρχει ο Κέλλερ, μεσολαβεί το χάος και μετά έρχονται οι επόμενοι. Σ'αυτή την τελετή λοιπόν, ο μεγάλος Μπωκύς, όταν ρωτήθηκε ποια είναι τ'αγαπημένα του υλικά, δήλωσε χαμογελώντας : "Butter, cream and wine. They are so light!" Σοκαριστήκατε; Κι εγώ είναι η αλήθεια αλλά κάτι παραπάνω ξέρει ο σεφ κι αυτό είναι γενική αρχή! "Is this the chef of the century?".
σχόλια