Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ'αλλάζω με τίποτα!!!

Πάνε εφτά χρόνια από τότε που τέλειωσα το σχολείο. Κι όμως, νιώθω σα να ήταν χθες…Που μετά βίας ξυπνούσα στις οκτώ παραδέκα, ντυνόμουν στα γρήγορα για να είμαι εκεί στις οκτώ ακριβώς που θα χτυπούσε το κουδούνι για την προσευχή στο πλακόστρωτο προαύλιο. Πέρα από τα διαλείμματα, τη γυμναστική και τις εκδρομές ( τι μαθήτρια Θεέ μου…) και οι στιγμές μου στην τάξη είχαν κι αυτές τη χάρη τους… Είχα την τύχη να βρίσκομαι σ’ένα τμήμα το οποίο ο λυκειάρχης αποκαλούσε  ως ‘’τον πιο αντιδραστικό πυρήνα όλου του σχολείου’’. Η φασαρία, τα γέλια και τα πειράγματα προς τους καθηγητές ήταν καθημερινά φαινόμενα. Πέρα από αρκετά ζωηρό τμήμα, ήμασταν και πολύ δεμένοι μεταξύ μας και ίσως αυτό να ήταν και το μυστικό που περάσαμε όλοι τόσο όμορφα και τόσο μοναδικά… Θυμάμαι ακόμη έντονα ένα περιστατικό που συνέβη όταν πήγαινα στη δευτέρα τάξη του Λυκείου. Καθόμουν με την Αλεξάνδρα στο τελευταίο θρανίο και για κακή τύχη του καθηγητή ήταν η μέρα που έμαθα να…σφυρίζω!!! Έτσι λοιπόν, κάποια στιγμή εν ώρα μαθήματος και καθώς ο καθηγητής έγραφε κάτι στον πίνακα, εντελώς ασυναίσθητα έκανα μια προσπάθεια για να δω πόσο καλά είχα μάθει να το κάνω. Όμως ο ήχος από το σφύριγμα έφτασε στα αυτιά του και φανερά εξοργισμένος ρώτησε όλους όσους κάθονταν στα τελευταία θρανία ποιος το έκανε…Όλους, εκτός από εμένα (ήμουν ήσυχη και ευγενική και δεν πήγαινε με τίποτα ο νους του σε μένα). Τελικά, κατηγόρησε άδικα έναν συμμαθητή μου, αρκετά ζωηρό, τον έβγαλε από την τάξη και τον έστειλε στο λυκειάρχη. Οι υπόλοιποι συμμαθητές μου, ενώ γνώριζαν πως το έκανα εγώ, όχι μόνο δεν ανέφεραν τίποτα στον καθηγητή, αλλά  γελούσαν ασταμάτητα με το περιστατικό. Στο τέλος λοιπόν, ομολόγησα πως ήμουν εγώ εκείνη που σφύριξε και όχι ο Λάμπρος (έτσι έλεγαν τον αδικημένο συμμαθητή μου). Η αντίδρασή του;;; ‘’Εσύ;;; Μα... πώς;;;’’ μου είπε γελώντας και το θέμα έκλεισε. Μπορώ να εξιστορήσω άπειρα τέτοια παραδείγματα από το δημοτικό μέχρι και το λύκειο…Σήμερα μάλιστα, έπεσε στα χέρια μου ένα φωτογραφικό άλμπουμ απο μια σχολική εκδρομή στη Θεσσαλονίκη.  Αυτό το άλμπουμ με ταξίδεψε στο παρελθόν και μου ξύπνησε αμέτρητα συναισθήματα...Μου θύμισε πόσο πολύ μου λείπουν εκείνες οι στιγμές...Πόσο πολύτιμα ήταν εκείνα τα χρόνια της ανεμελιάς…Τότε που η μόνη μας έννοια ήταν το διάβασμα…Τότε που βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε, να σπουδάσουμε και να βγάλουμε τα δικά μας χρήματα…Τότε που όλα έμοιαζαν ιδανικά, ο κόσμος όλος δικός μας και η ζωή ατέλειωτη.. Τότε που τα συναισθήματά μας  ήταν γεμάτα  ειλικρίνεια και αληθινή αθωότητα…Κι όμως…μεγάλωσα (λίγο), σπούδασα, έβγαλα τα δικά μου χρήματα  αλλά…εκείνες οι στιγμές είναι, και πιστεύω πως θα μείνουν για πάντα,  βαθιά χαραγμένες  στο μυαλό μου… Σίγουρα η κάθε ηλικία έχει τη δική της ξεχωριστή γοητεία, όμως για μένα τα μαθητικά / παιδικά  χρόνια είχαν κάτι το ιδιαίτερο, το μαγικό… Ήταν τα πιο ευτυχισμένα της μέχρι τώρα ζωής μου!!! Θα έδινα τα πάντα για να ξαναγύριζα στο τότε…