Φως και λίπος
Σήμερα η Διονυσίου Αεροπαγίτου είναι σαν να βλέπω για πρώτη φορά το Black hole sun των Soundgarden.Κάθε πλάνο και έκπληξη. Σε μια γωνιά ένας τύπος παίζει το μουσικό όργανο Hang, διαστημικοί ήχοι βγαίνουν από αυτή την Ufo κατασκευή, μικρά μηνύματα απόγνωσης ενός γήινου Αθηναίου στα αδέρφια όλου του σύμπαντος. Απέναντι απ το μουσείο της Ακρόπολης κάποιοι χορεύουν rock and roll, μάλλον είναι διαγωνισμός χορού, από ένα κασετόφωνο που είναι τοποθετημένο στη σέλα μιας βέσπας, ακούγεται η φωνή του Elvis και αγόρια με μπριγιαντίνη στα μαλλιά παίρνουν αγκαλιά κορίτσια με κόκκινα βαμπίρ χείλια. Ύστερα γύρω στα δέκα άτομα χορεύουν συντονισμένα το Summer nights σαν να είναι συμμαθητές του Travolta και της Olivia Newton John. Σε μια άλλη γωνιά η μαριονέτα ενός κοριτσιού, παίζει πιάνο(«Βρε αγαπούλα δεν κατάλαβες ότι είναι κασετόφωνο;»).Προσπαθούμε να βρούμε το σπίτι του Άκη για να το φτύσουμε. Έχουμε φτύσει όλα τα λάθος νεοκλασικά. Περιμένω ότι από ώρα σε ώρα μέσα στον ήλιο της Κυριακής θα εμφανιστεί κάποιο κοριτσάκι να ψήνει την Barbie του, όπως στο κλιπ των Soundgarden, όμως βλέπουμε κάτι τρομακτικότερο:Κάποιοι κάνουν δωρεάν λιπομέτρηση!
«Πάμε αμέσως να φύγουμε, για το Χατζή, όπως είπαμε» λέω καθώς ο πρώτος απ την παρέα ήδη κρατάει στα χέρια του το λιπομετρητή. Απορώ τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που θέλουν να μετρήσουν το λίπος σου και μάλιστα δωρεάν, αυτή την ηλιόλουστη μέρα. Δεν έχει ο κόσμος ήδη αρκετά προβλήματα για να του δημιουργήσουν και άλλα; Δεν μαλακώνει η ψυχή τους κάτω απ το Αττικό φως; Δεν φοβούνται ότι το κακό που κάνουν θα το βρουν μπροστά τους; Να πάρει και να σηκώσει, μια Κυριακή έχει μείνει.Είμαι ο τελευταίος απ την παρέα που θα μετρηθεί και στη σειρά (σ. σ δώσε δωρεάν στον κόσμο και ας είναι και ληγμένο)βλέπω ένα σφίχτη να περιμένει, που το πιθανότερο είναι ότι το λίπος του θα είναι κάτω του φυσιολογικού. Αυτός ο άνθρωπος μου θυμίζει τις πρώτες συνεντεύξεις της Καγιά, τότε που έβγαινε σε κάτι σούπερ φωτογραφίσεις με τίτλους «Sweet Sixteen»(σ. σ Άλλο που είχε κλείσει τα δεκαεννιά, αλλά άμα σου βγει το όνομα στα περιοδικά…) Τότε δήλωνε: « Φυσικά ακόμα και εγώ, υπάρχουν μέρες που δεν μου αρέσω καθόλου. Μπορεί να έχω ένα σπυράκι» σπάζοντας τα νεύρα στις γυναίκες με τις λεκάνες Μεσογείου, που τα διάβαζαν. Έτσι και αυτός ο τύπος:«Ακόμα και εγώ μπορεί να φάω ένα πιτόγυρο, και να πιω δύο μπύρες και θεέ μου ίσως να έχω χάσει και ένα τεύχος του Mens Health. Έχω και εγώ δικαίωμα να αισθάνομαι άσχημα με το λίπος μου. Ας μετρηθώ λοιπόν»
Έχω αρχίσει να διαφωνώ με τον άνθρωπο που ετοιμάζεται να μου κάνει την λιπομέτρηση για το ύψος μου. Υποστηρίζει ότι είμαστε το ίδιο ύψος αλλά φοράει Nike που του δίνουν πόντους , δυο πόντοι μπορεί να με βάλουν σε λάθος κατηγορία. Το όριο στην κατηγορία που πρέπει να μπω είναι μεγαλύτερο. Μπορεί να την γλιτώσω και να είμαι στο φυσιολογικό, άμα κλέψω και κάνα δυο κιλά . Κρατάω το λιπομετρητή σαν τιμόνι διαστημόπλοιου, ρουφάω την κοιλιά(άσχετο) και από μέσα μου προσεύχομαι στον Θεό του τύπου που παίζει το Hang λίγο πιο κάτω. Αν συντονιστούν οι ψυχές μας ίσως να πάνε όλα καλά, ίσως με βοηθήσουν τα αδέρφια απ τον μακρινό γαλαξία. Άλλα δυστυχώς η αλήθεια είναι μπροστά στα μάτια μου.«Βάλε και το στατιστικό σφάλμα, βάλε ότι είχαμε φάει. Άσε που δεν τα πιστεύω αυτά, είδατε κανέναν με φυσιολογικό λίπος; Κανένας πια. Στημένο!» παραληρώ λίγα λεπτά αργότερα στο πατάρι του Χατζή πάνω από ένα κανταΐφι και μια μπάλα παγωτό.
O hipster και το καφενείο.
Συμπαθώ τους hipsters. Αν και ηλικιακά είμαι μακριά απ την ψευδαίσθηση ότι ανήκω κάπου, αυτή την «φυλή» την καταλαβαίνω.Μπορεί να είναι και το πιο δύσκολο πράγμα του κόσμου(τους) το να ανήκεις κάπου που δεν υπάρχουν οδηγίες για το πώς πρέπει να είσαι, τα μουσικά «πρέπει» αλλάζουν μέσα σε ένα σαββατοκύριακο και εσύ πρέπει να συντονιστείς συν η σχολή συν η κρίση συν η «μάνα hipster» συν όλα αυτά που κρέμονται από πάνω σου και πρέπει να ελίσσεσαι σαν αιλουροειδές για να μην σκαλώσεις σε καμιά γωνία και σαβουριάσεις σκρίνια, γυαλικά και ράφια, δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος για να αγχωθεί.
Καθόμαστε στο Think positive, αυτό το μικρό υπέροχο μπαρ του Χαλανδρίου και πίνουμε στην αυλή ένα από τα κοκτέιλ του. Δίπλα μια παρέα τριών ατόμων που με μια πρώτη ματιά φωνάζουν «είμαστε Hipsters» πίνει μπύρες. Με εκνευρίζει η συζήτηση τους, γιατί ανάμεσα στις φράσεις παρεμβάλλονται παύσεις άνω του λεπτού(τρομακτικός χρόνος όταν κάνεις ακουστίρι) και εγώ πρέπει να συντονιστώ με την συζήτηση στην παρέα μου, να μην με καταλάβουν ότι κρυφακούω, και να ξεπεράσω το εμπόδιο της μουσικής. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι όλα τα γεγονότα έχουν συμβεί σε κάποιο αθηναϊκό μέρος, σε κάποια γνωστή χιπστεροφωλιά, λες και δεν κινούνται πουθενά αλλού. Κάθε φορά που ακούγεται το όνομα του μαγαζιού ανεβάζουν λίγο την ένταση της φωνής, ώστε να μην υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτό για το οποίο μιλούν συνέβη κάπου «άσχετα»
Η γκόμενα από το Yoga Bala, ένας ηλίθιος που τρώει συνέχεια χυλόπιτες και ήταν στο Hub, ο dj που έπαιζε στο Bios, ένας που φεύγει για στρατό και ήταν στο K44, κάποιος που έμοιαζε με «πτώμα» και ήταν το περασμένο Σάββατο στο 6 dogs. Μιλούν οι δύο για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών και ενημερώνουν τον τρίτο που τις περισσότερες φορές κοιτάζει τις φυλλωσιές και ανοιγοκλείνει βαριεστημένα το στόμα. «Εσύ τι έκανες αυτές τις μέρες;» τον ρωτάνε και τότε ακούω :«Πήγα στο καφενείο του ξαδέρφου μου στην Ερυθραία». Τον κοιτούν μουδιασμένοι. Αμίλητοι, συνεχίζουν να πίνουν μπύρες χωρίς να σχολιάσουν το οτιδήποτε. Αυτός γέρνει ξανά το βλέμμα στις φυλλωσιές.Ένας αυθεντικός hipster, βρίσκεται στο διπλανό τραπέζι.
Τα άγρια ζώα του Αττικού Πάρκου.
Είναι όμορφο, αλλά δεν έπαψα στιγμή να σκέφτομαι αυτά τα ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον. Εντάξει, δεν είναι τσίρκο αλλά όταν βλέπεις καμηλοπαρδάλεις να κινούνται ναι μεν άνετα χωρίς όμως να μπορούν να τρέξουν πέρα από το φράχτη ή μπούφους μέσα στα κλουβιά σε πιάνει η ψυχή σου. Οι παραστάσεις των δελφινιών έχουν απαγορευτεί με απόφαση του Πρωτοδικείου. Είδαμε μια παράσταση με μικρές φώκιες που μπορεί να είναι χαριτωμένο να χτυπάει μια φώκια παλαμάκια στον κόσμο, αλλά σίγουρα αυτό έχει γίνει μετά από ώρες εκπαίδευσης και έχει υποχρεωθεί να το κάνει.
Υ. Γ
Το καταφύγιο μιας πρώην σταρ
Ανάμεσα σε όλα τα ζώα του Αττικού πάρκου ήταν και η Κλάρα η αγελάδα του Αρναούτογλου. Μόνη, απομονωμένη έτρωγε χωρίς να δίνει σημασία σε όσους την έβγαζαν φωτογραφία. Ελπίζω να μην παθαίνουν τα ζώα κατάθλιψη όταν τα φώτα σβήνουν, όπως οι άνθρωποι. Ελπίζω αλλά δεν είμαι σίγουρος, αν και πιστεύω ότι τα ζώα έχουν βαθύτερη συναίσθηση του τι αξίζει σε αυτή την ζωή απ ότι πολλοί άνθρωποι.
σχόλια