Σήμερα αναμετριούνται για τρίτη φορά η Μπαρτσελόνα με τη Ρεαλ στη Μαδρίτη. Εκτίμηση της στήλης είναι πως θα δούμε ένα μέτριο παιχνίδι (για την αξία πάντα των δύο ομάδων, "σούπερ" από την άλλη για τα ελληνικά δεδομένα. Ο Αντώνης Καρπετόπουλος έγραψε πριν από λίγες μέρες ένα κείμενο που αναλύει εύστοχα και επιστημονικά τη μονομαχία δύο εκ των κορυφαίων ομάδων του κόσμου...
Οι στιγμές του Ζοσέ Μουρίνιο
Από τον Αντώνη Καρπετόπουλο
"Οταν ξεκίνησε η σειρά των αγώνων της Μπαρτσελόνα με τη Ρεάλ Μαδρίτης, φοβήθηκα ότι θα πλήξουμε: τέσσερις φορές το ίδιο έργο δύσκολα αντέχεται. Ο τρόμος μου ήταν ότι η Ρεάλ μπορεί να γνωρίσει μια ακόμα βαριά ήττα σε ένα από τα δύο πρώτα ματς και να μη συνέρθει στη συνέχεια. Ομως ο Μουρίνιο σαν σούπερ ήρωας για μία ακόμα φορά πήρε το πράγμα πάνω του. Η επιπόλαια ανάλυση του τελικού του Κυπέλλου Ισπανίας λέει ότι ο Μουρίνιο εφάρμοσε μια τακτική ανάλογη με αυτή του τελευταίου ματς του πρωταθλήματος και ότι αυτή τη φορά οι παίκτες ερμήνευσαν τα θέλω του καλύτερα: δεν είναι ακριβώς έτσι.
Στο τέλος ενός τόσο γεμάτου ματς όσο ο τελικός του Κυπέλλου Ισπανίας σού μένει η πίκρα (αν υποστήριζες την Μπαρτσελόνα) και η ανακούφιση (αν υποστήριζες τη Ρεάλ Μαδρίτης). Ομως, αυτές οι προσεγγίσεις είναι πολύ συναισθηματικές και δεν έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο που παίχτηκε, αλλά με τη στάση αυτών που το παρακολούθησαν: μέσα στο γήπεδο δεν υπήρχαν ούτε πίκρες ούτε χαρές –αυτά προέκυψαν μετά το τέλος του ματς. Η προσέγγιση των αγώνων με την Μπάρτσα προκαλούσε ένα σχετικό τρόμο στο περιβάλλον της «Βασίλισσας» κι αυτό φαίνονταν και στις επισημάνσεις των ιδιαίτερων ιστοριών των αγώνων, όπως ο ισπανικός Τύπος τις αναδείκνυε. Η Ρεάλ ήταν «η Ρεάλ του Ρονάλντο, που εναντίον της Μπάρτσα δεν σκοράρει ποτέ» και η Μπαρτσελόνα «η Μπάρτσα του Μέσι, που πάει να γίνει ο σκόρερ των περισσότερων γκολ στην ιστορία του ισπανικού el classicο». Στη μια περίπτωση η επισήμανση έμοιαζε ως εισαγωγή σε ένα κείμενο που περιγράφει τα γιατί της καταστροφής, στην άλλη ο πρόλογος των επερχόμενων θριάμβων.
Δουλειά
Χωρίς το Μουρίνιο δεν θα υπήρχε ματς. Η δουλειά του Πορτογάλου δεν ξεκίνησε την περασμένη Παρασκευή και λίγο είχε να κάνει με τις τακτικές επιλογές του, οι οποίες ωστόσο είχαν κι αυτές τη σημασία τους. Ο Μουρίνιο χτίζει τα τωρινά ματς από την επομένη του διασυρμού στο «Καμπ Νόου»: έπρεπε να πείσει την ομάδα του τόσο για τις δικές της δυνατότητες όσο και για το δικό του δόγμα –και τα δύο ήταν εξαιρετικά δύσκολα. Ο Μουρίνιο δεν ανήκει στη συνομοταξία των Ισπανών τεχνικών, που θεωρούν ότι είναι προτιμότερη μια ήττα με 5-0 από πέντε ήττες με 1-0. Δεν του αρέσει να βλέπει τους ποδοσφαιριστές του να διαλύονται και δεν τους χρεώνει τις αποτυχίες: οι τακτικές του επιλογές είχαν σκοπό να περιοριστούν στο μέγεθος του δυνατού οι όποιες απώλειες. Ετσι στο πρώτο ματς, αυτό του Σαββάτου στο «Μπερναμπέου», προσπάθησε να τους πείσει ότι αν εφαρμόσουν το παιχνίδι του, σίγουρα θα κινδυνέψουν λιγότερο: η συμπεριφορά της Ρεάλ στον τελικό δείχνει πως στο ματς του Σαββάτου, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, το στράτευμα του Μουρίνιο ξαναβρήκε την πίστη στον στρατηγό του.
Πρώτο
Πάνω σε αυτή την πίστη στήθηκε το πρώτο ημίχρονο της Ρεάλ με την Μπάρτσα στο «Μεστάγια»: ημίχρονο τακτικά και αγωνιστικά εξαιρετικό. Ο «Μου» έκανε τρεις σοβαρές αλλαγές στο σχήμα: πέρασε τον Ράμος στο κέντρο της άμυνας για να έχει έναν παίκτη με μεγαλύτερη ταχύτητα, παρουσίασε μια πιο κινητική μεσαία γραμμή με τον Πέπε και τον Κεντίρα να αλλάζουν ρόλους και ξεκίνησε τον Οζίλ για να υπάρχει στην επίθεση μεγαλύτερη ποιότητα. Η νέα οργάνωση της άμυνας και κυρίως η δυναμική μεσαία γραμμή έδωσαν στην ομάδα σταθερότητα –η προσθήκη του Οζίλ ήταν ένα μήνυμα (στην ίδια την ομάδα!) ότι δεν πρέπει φοβάται. Η έλλειψη φόβου είχε ως αποτέλεσμα να υπάρξει στο γήπεδο πολλή διάθεση για ξύλο. Ποιος είπε ότι στο ποδόσφαιρο η μαχητικότητα δεν είναι αρετή;
Ποιότητα
Βέβαια, η Μπάρτσα έχει ποιότητα, τρομερή ποιότητα. Στην επανάληψη όταν τα πόδια βάρυναν η Ρεάλ δεν μπορούσε να πρεσάρει άλλο και χρειάστηκε να αμυνθεί: το 'κανε συντεταγμένα, το 'κανε και με τις επιστροφές των κυνηγών της που υπάκουσαν στα θέλω του προπονητή (συγκινητική η αυταπάρνηση του Ντι Μαρία π.χ.), αλλά γλίτωσε χάρη στον Κασίγιας, διότι όταν ελαττώθηκε η πίεση στη μέση, οι χαφ της Μπάρτσα έκαναν τα δικά τους. Ομως ο Μουρίνιο γνώριζε ότι όταν περάσει η θύελλα και κουραστούν και οι κοντοί του Γκουαρντιόλα το ματς θα ’ρθει στα δικά του μέτρα: η Ρεάλ με την προσθήκη του Αντεμπαγιόρ πατάει καλύτερα στο τελευταίο δεκάλεπτο, κυρίως γιατί οι ακραίοι της επιθετικοί (Ντι Μαρία και Ρονάλντο) έχουν αβαντάζ με αντιπάλους τους μικροκαμωμένους Αλβες και Αντριάνο. Τα ίδια αβαντάζ (κυρίως σε σωματικά προσόντα) που είχαν στο «Εμιρεϊτς» ο Φαν Πέρσι και ο Μπέντνερ στη νίκη της Αρσεναλ με την Μπάρτσα.
Στιγμές
Σας έγραφα την Τετάρτη ότι ενώ η Μπάρτσα αντιπροσωπεύει την ποσότητα της ποιότητας (κάνει πάντα πολλά για να κερδίσει), η Ρεάλ παράγει στιγμές. Οι στιγμές αυτές έχουν να κάνουν κυρίως με την εκμετάλλευση των αδυναμιών του αντιπάλου: ο Μουρίνιο δεν είναι απλώς ένας καταστροφέας που ψάχνει τρόπους να περιορίσει τους χώρους των δαιμόνων της Μπαρτσελόνα, αλλά είναι κι ένας μεγάλος υπολογιστής. Ξέρει ότι το ίδιο το παιχνίδι θα δώσει στους παίκτες του την ευκαιρία να απειλήσουν και ελπίζει η απειλή αυτή να γίνει όπως πρέπει: οι δύο μεγάλες ευκαιρίες της Ρεάλ (το δοκάρι και το γκολ) έρχονται σε δύο κεφαλιές από πανομοιότυπες φάσεις –οι παίκτες της Ρεάλ ξέρουν πως πρέπει να απειλήσουν στις ελάχιστες των στιγμών που μπορούν. Οταν ο Μέσι φεύγει από την περιοχή και γυρνά στα χαφ όλα έχουν τελειώσει: οι χώροι της Μπάρτσα γίνονται ακόμα λιγότεροι.
Κάτι
Σημαίνει κάτι αυτή η νίκη εν όψει των δύο ημιτελικών του Τσάμπιονς Λιγκ; Σημαίνει πολλά και τίποτα. Η Ρεάλ θα 'χει ηθικό, η Μπάρτσα θα 'ναι πιο θυμωμένη. Αλλά αυτή τη φορά θα πρέπει κάτι ν' αλλάξει ο Γκουαρντιόλα, νομίζω."
σχόλια