Ο Θανάσης Βέγγος υπήρξε αναμφισβήτητα μαζί με την Βουγιουκλάκη, μιντιακά μιλώντας, ένα από τα αγαπημένα θέματα του τύπου.
Στην περιπτώση του βέβαια η άρνηση συνεντεύξεων και γενικότερων επικοινωνιακών κινήσεων επέτεινε και διόγκωσε το bigger than life εκτοπισμά του ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 80, δεκαετία όπου όμως άρχισε να φαίνεται και ο μη συντονισμός του κωμικού τύπου που εξέφραζε με την νέα εποχή που αναδυόταν και τις μετεξελίξεις των κοινωνικών στρωμάτων που απεικόνιζε. Σε αυτή τη δεκαετία είναι που παρατηρούμε τη σταδιακή απόσυρση του Βέγγου από το μέηνστρημ κωμικό προσκήνιο και το περασμά του στην ερμηνευτική όχθη άλλων πραγμάτων πέρα από τη κωμωδία.
Κενό δεν υπήρξε. Οι κωμικότυποι του Χάρρυ Κλυν και του Λαζόπουλου είχαν ήδη αρχίσει την δικιά τους πορεία και σχεδόν αμέσως κάλυψαν και έφεραν στο προσκήνιο τις αγωνίες και τα ζητούμενα της γενιάς και των κοινωνικών παλμών εκείνης της περιόδου. Κατάσταση που δεν έχει συμβεί ακόμα στη περίοδο που διανύουμε και που χαρακτηρίζεται από ένα παρόμοιο κλικ αλλαγής εποχής. Οι κωμικοί ηθοποίοι των εήτις και των 90ς έχουν διανύσει κατά μεγάλο ποσοστό των καλλιτεχνικό κύκλο ακμής τους και όσοι παραμένουν στο προσκήνιο ανακυκλώνουν μονοδιάστατα και ανέμπνευστα το σουξέ τους φοβούμενοι να προχωρήσουν στο επόμενο καλλιτεχνικό βήμα ή να αποσυρθούν.
Η κωμική γενιά της ιδιωτικής τηλεόρασης, ιδιαίτερα αυτή που ξεπήδησε στα τέλη των 90ς, έχει χαρακτηριστικά σπιρτάδας και συντονισμού με τα χαρακτηριστικά των καιρών με μεγαλύτερη ευκρίνεια από οτι οι (δημαγωγοί) προκατοχοί της αλλά δεν έχει καταφέρει ακόμα να φτάσει τα επίπεδα δημοφιλίας και συντονισμού με το κοινό αίσθημα που είχαν οι προ της ιδιωτικής τηλεόρασης. Αυτό κάτι μας λέει και για τη χρήση που επεφύλαξαν στο μέσο βλέποντας το πολλές φορές επιδερμικα (2 περιπτώσεις αυτά τα 20 χρόνια επαιξαν ευφάνταστα με το τηλεοπτικό πλαίσιο. οι 10 Μικροί Μήτσοι και το ποπ καπουτζίδειο viewmaster του Παραπέντε) αλλά και για τους περιορiσμούς του ίδιου του μέσου.
Δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνεις μύθος πια. Ιδιαίτερα στην κατακερματισμένη εποχή που διανύουμε όπου η διαίρεση των φυλών και των κουλτούρων είναι σχεδόν σε επίπεδο κβαντικό. Κάποιο είδους κοινό αίσθημα υπάρχει βέβαια, τώρα που μέσα από τις αναπόφευκτες ωδίνες έχουμε ξεκινήσει τη πορεία για το επόμενο στάδιο.
Το θέμα είναι κατά πόσο αυτός που θα έρθει θα καταφέρει να μας απαγγιστρώσει από την Μόνη Δυνατή Εικόνα (την εικόνα της εξουσίας δηλαδή) και να συνθέσει με τη τέχνη του εικόνες, ήχους που θα μας μιλήσουν για τον εαυτό μας χωρίς να μας τελειοποιήσουν.
Ο Βέγγος κάτι τέτοιο έκανε.
Ερήμην του ή όχι μας υπενθύμιζε πως
η Μόνη Δυνατή Εικόνα είμαστε εμείς.
Και αυτό ήταν σπουδαίο.
σχόλια