Σάββατο βράδυ και η Βίκυ βλέπει για πολλοστή φορά το high fidelity, πίνει το κρασί της και καπνίζει κάνοντας υπολογισμούς, «αν μας τ’αφήσουν 700 ευρώ, χμ, 350 το άτομο, πες μού μειώνουν το μισθό 20%, βάλε σούπερ μάρκετ, βενζίνη, κοινόχρηστα, ΔΕΗ, ΟΤΕ, νερό,......, μένουν 19 ευρώ τη μέρα. Οκ, δεν θα παραγγέλνω καφέ απ’ έξω, ρούχα μένω με τα περσινά, την παλεύω». Χαλαρώνει στη μοναξιά της. Ο φίλος της τελικά δεν πέρασε να δουν καμια ταινία, βγήκε αντροπαρέα. Γουστάρει καταβάθος, αν δεν το κάνεις ξεκινούν οι ρουτίνες. Στην αρχή ταινίες χέρι χέρι και στο τέλος ο καθένας στον καναπέ του με τσακωμό ποιός θα σηκωθεί να κλειδώσει την πόρτα. «Ας πάρω την Εύα να δω τι κάνει».
Η Εύα μόλις γύρισε από τον τρίωρο καφέ της με τον κολλητό (?) της Γιάννη. Τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλά. Τσακώθηκαν πριν 3 μήνες και ο Γιάννης της το κρατά ακόμα, η Εύα στα πατώματα, σχεδόν τον παρακάλεσε για να βγουν. «Δεν έχω δει φίλους να τσακώνονται και να χωρίζουν σαν γκόμενοι» της λέει η Βίκυ κι αυτή το δέχεται αλλά μέσα της φωνάζει «έλα και συ 36, χωρίς σχέση, χωρίς καν σεξ, με δουλειά ατελείωτη, με δυο κάρτες στο ταβάνι, με όλες εσάς στον κόσμο σας, η μια να ψάχνει σπίτι, η άλλη να έχει το γιό της, η παράλλη να χωρίζει, η άλλη να γνωρίζει τον έρωτα κι έλα να μου πεις πώς είναι να χάνεις έστω κι έναν φίλο που κάθε μέρα σου’ λεγε καλημέρα κι έκανε όλα τ’ άλλα ανεκτά». Ούρλιαξε στη σιωπή της. Τη μοναξιά την επέλεξε πριν 4 χρόνια απ’το να καταλήξει δυστυχισμένη και από τότε αυτή η ρουφιάνα δεν έφυγε. Τώρα που ο Γιάννης σταμάτησε να στέλνει μηνύματα, η μοναξιά τής λέει ξανά καλημέρα. «Θες να περάσεις? Άνοιξα κρασάκι» ρωτά η Βίκυ. «Δεν μπορώ ρε Βικάκι, υποσχέθηκα στην Κάτια να βρεθούμε».
Η Κάτια ξεγελά τη μοναξιά της βγαίνοντας κάθε βράδυ. Λάτρευε τον άντρα της, αλλά ένα παιδί που ποτέ δεν ήρθε τους έφερε στο διαζύγιο. Σεξ δεν ψάχνει, σχέση ούτε, δεν χώρισε γιατί βαρέθηκε, δεν το αντέχει ακόμα, φίλους έχει, όμορφη είναι, γιατί νιώθει τόσο κενό? Μετά από 16 χρόνια γάμου συνέχεια σκέφεται πως δεν μπόρεσε να κάμει τη ζωή της όπως την ήθελε και την εξευτελίζει μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλες κινήσεις κι ομιλίες. Τη σκέψη της διακόπτει η Γιώτα που μόλις μπήκε στο Τραλαλά.
Η Γιώτα η χαρούμενη. 6 χρόνια που την ξέρει η Κάτια, δεν έχει δει πιο αισιόδοξο άνθρωπο. Μόνη όσα χρόνια την ξέρει και κάθε σαιζόν τη μία πήγαινε γυμναστήριο, την άλλη μάθαινε κινέζικα, μετά πήγαινε ταξίδια, στη συνέχεια κανόνιζε βραδιές μπιρίμπα καπάκι μετά την προπόνηση του beach volley. «Φτου σου κοπέλα μου, είσαι η ζωντανή απόδειξη να μη χάνουμε το θάρρος μας» της είπε μια φορά η Κάτια με λίγη ζήλια. «Πάρε αυτό το τηλέφωνο και θα με θυμηθείς» ήταν η πιο αναπάντεχη αποκάλυψη από την πάντα χαρούμενη Γιώτα, μιας και κρυβόταν ένας καλός, εκ του αποτελέσματος, ψυχολόγος. Θαύμα ο ψυχολόγος ξανά, γιάτρεψε όλους τους λόγους που για 11 χρόνια δεν έριχνε ούτε ένα βλέφαρο στον Γιώργο που τη γούσταρε απ’το γυμνάσιο και σε μόλις 2 μήνες απ΄τον τελευταίο μας καφέ ήδη συγκατοικεί μαζί του.
«Για μένα δεν θα πεις κάτι?» ρωτά η Σπυριδούλα. «Εσύ είσαι άλλος Θεός, δεν ανήκεις στη μοναξιά. Είσαι ανοικτή πληγή».
-Μοναξιές?
-Αντέχω.
-Χωρούν?
-Ναι.
-Όλες?
-Όχι.
σχόλια