Ό,τι πιο πολύτιμο...

Σήμερα έχουν την τιμητική τους όλες οι μανούλες του κόσμου. Πόσο όμορφο, αλλά ταυτόχρονα και δύσκολο είναι να είσαι μάνα... Εγώ θα μιλήσω για τη δική μου. Είναι όμορφη, πολύ όμορφη και γελαστή. Ο χρόνος κυλάει χωρίς να αφήνει κανένα απολύτως σημάδι επάνω της. Αξιοπερίεργο κι όμως αληθινό. (Μακάρι να κληρονόμησα το γονίδιο!) Καταφέρνει πάντα ( και εδώ η λέξη <πάντα> δεν κρύβει καμία δόση υπερβολής) να βρίσκει την όμορφη και αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων. Στην ουσία πρόκειται για ένα μικρό παιδί που χαίρεται με το καθετί, το πιο απλό και ασήμαντο πράγμα. Πόσο πολύ με’ χει βοηθήσει αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα της… Μου έχει σταθεί σε αρκετά δύσκολες καταστάσεις. Πράγματα που στο μυαλό μου φάνταζαν τεράστια…συζητώντας τα μαζί της, κατάλαβα πόσο πολύ πολύ μικρά ήταν. Και της χρωστάω ένα τεράστιο ευχαριστώ γι’αυτό. Γιατί με έμαθε να εκτιμάω και να χαίρομαι και ‘γω με τα απλά, καθημερινά πράγματα που μέχρι πρότινος θεωρούσα δεδομένα. Κι όμως δεν είναι. Είναι η καλύτερή μου φίλη και ξέρω πως δεν πρόκειται να με προδώσει ποτέ. Ό,τι κι αν γίνει! Πόσες φορές ενώ ήμουν σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και εμφανιζόταν μπροστά μου , χωρίς να το γνωρίζει έκανε την κατάλληλη κίνηση στην κατάλληλη στιγμή , τα ξεχνούσα όλα και ένα αυθόρμητο χαμόγελο ζωγραφιζόταν στο πρόσωπό μου! Δε θέλω να πω περισσότερα...Μόνο οτι νιώθω πολύ τυχερή που έχω έναν άνθρωπο τόσο γλυκό, τόσο καλοσυνάτο και κυρίως τόσο δυνατό δίπλα μου. Χρόνια πολλά!!!