Γεννήθηκα στον Κορυδαλλό κι έζησα εκεί μέχρι τα 19. Δούλευα στο συνεργείο του Μάνου όπου έκοβα λαμαρίνες για εξατμίσεις αυτοκινήτων και κάθε Σάββατο τους έπαιζα μπουζούκι. Εκεί με άκουσε ένας Στέφανος και με έβγαλε στη δουλειά. Ένας Στέφανος. Καλά να είναι όπου βρίσκεται.
Το πρώτο τραγούδι που έπαιξα ήταν η Φραγκοσυριανή. Όπως όλοι. Αυτό είναι το πιο εύκολο και το πιο δύσκολο τραγούδι του κόσμου.
Ξεκίνησα να δουλεύω νυχτα από 13 χρονών. Στο Αιγάλεω, στην καφετέρια Μουλέν Ρούζ. Μέτα στην pub Oscar στον Κορυδαλλό και στο Μεσάνυχτα και Κάτι στην λεοφώρο Καβάλας. Μετά όλα πήραν τον δρόμο τους.
Σήμερα μένω στην 3ης Σεπτεμβρίου. Το γουστάρω το κέντρο γιατί είναι η μόνη περιοχή της Αθήνας που μοιάζει γειτονιά. Μ’αρέσει πολύ. Εγώ δεν το μπορώ το Κολωνάκι να σου πω την αλήθεια. Εκεί δεν θα έμενα με τίποτα. Θα έμενα ευχάριστα στην Ομόνοια πάνω απ’ του Μπακάκου. Κανένα πρόβλημα. Αλλά στο Κολωνάκι, όχι. Η Εκάλη κι η Κηφισιά επισης δεν μου λένε τίποτα. Ντάξει για βόλτα καλά είναι αλλά μέχρι εκεί.
Θα 'θελα ένα μικρό σπίτι 40-50τ.μ. στον Πειραιά. Να πηγαίνω μόνο για την μυρωδιά του λιμανιού.
Όταν θα βγούμε τα κανόνιζει όλα η γυναίκα μου η Χάιντι. Μ’ αρέσει να πηγαίνω στα μπουζούκια. Μ’ αρέσει να πετάω λουλούδια.Μ’ αρέσει πολύ ο Καφάσης και κάποια στιγμή θα κάταλαβουν όλοι γιατί μ’ αρέσει ο Καφάσης. Για μένα αυτός έχει πεί τα πιο αντρικά ζειμπέκικα. Τα πιο αντρικά.
Στο σπίτι ακούω τα πάντα. Άμα δείς τα cd έχω δίπλα στον Καζαντζίδη Whitney Houston και δίπλα στον Αγγελόπουλο Frank Sinatra.
Για φαγητό πηγαίνω συχνά στην ταβέρνα του Κουμπούρα πίσω από το γήπεδο της Προοδευτικής, στον Κυριάκο στην Πεντέλη . Και στην Φωκίωνος πηγαίνω σ’ενα μαγαζί που δουλεύει το καλύτερο γκαρσόνι που υπάρχει. Μ’ αρέσει πολύ η Σαλαμίνα. Με δουλεύουν όλοι, τους φαίνεται μπας κλας αλλά εγώ την γουστάρω.
Έχω ένα φίδι, ένα βόα τον Διονύση. Εφτά χρόνια τον έχω. Αν τον αφήσω θα έρθει να κάτσει εδώ ήσυχα στον καναπέ. Δίπλα μου.
Έχω κάτω μια παλιά μηχανή της κατοχής που μου χει δώσει ο πατέρας μου μια BMW R 50. Μ’ αυτή πηγαίνω στη δουλεια.
Όταν γνώρισα τον Καζαντζίδη γνώρισα την τελειότητα. Είναι η μόνη φορά στην ζωή μου που πρίν μπώ στο στούντιο πέρασα από ένα φαρμάκειο κι αγόρασα ηρεμιστικά. Θα έδινα όλα τα λεφτά του κόσμου για να βγεί ο Καζάντζιδης 10 λεπτά από τον τάφο και να ξαναπαίξω μαζί του.
Δεν με νοιάζει τίποτα. Ούτε εάν πεθάνω αύριο. Αν με πατήσει ένα αυτοκίνητο αύριο το πρωί δεν με νοιάζει. Ότι ήθελα να κάνω το έχω κάνει. Ένα πρόβλημα εχω μονο. Δεν ξεχνάω. Δεν μπορώ να ξεχάσω τίποτα.
-Δεν μπορεις να ξεχασεις τίποτα;
-Τίποτα.
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στις 13/04/2006. H φωτογραφία είναι του Σπύρου Στάβερη.
σχόλια