Το 1973 ο Herbert Terrace, ένας καθηγητής ψυχολογίας του πανεπιστημίου Κολούμπια είχε μια αμφιλεγόμενη ιδέα: Να μεγαλώσει ένα πίθηκο με τον ίδιο τρόπο που θα μεγάλωνε ένα παιδί, μαθαίνοντας του την νοηματική γλώσσα. Πίστευε ότι ίσως με αυτό τον τρόπο θα έριχνε τον επικοινωνιακό τοίχο που χωρίζει τα δύο είδη και ότι έτσι θα μπορούσε να επικοινωνεί με τους χιμπατζήδες και να τους κάνει ερωτήσεις σχετικά με τη διάθεσή τους, τις αναμνήσεις τους, τα όνειρά τους, ακόμη και τις σεξουαλικές τους επιθυμίες. Γι’ αυτό το πείραμα ο Terrace χρειαζόταν μια «μητέρα» που θα υιοθετούσε αυτό το μωρό-χιπατντζή. Και την βρήκε στο πρόσωπο της Stephanie LaFarge, μιας πρώην φοιτήτριάς του που συμφώνησε να βάλει τον μόλις δύο εβδομάδων Nim στην οικογένειά της και να τον μεγαλώσει μαζί με τον άντρα της και το επτάχρονο παιδί της στο διαμέρισμά τους στο Upper East Side της Νέας Υόρκης.
Ο Nim μεγάλωσε φορώντας πάνες, βυζαίνοντας από το στήθος της θετής του μητέρας, η οποία μάλιστα δεν δίστασε να του δώσει να δοκιμάσει λίγες τζούρες από ένα τσιγαριλίκι (!)- μην ξεχνάτε ότι ήταν τα 70ς. Δεκατέσσερις μήνες αφότου ξεκίνησε το πείραμα ο Nim φαινόταν να έχει μαθησιακές ικανότητες ίδιες με ένα συνομήλικο μωρό. Δύο χρόνια αργότερα όμως και παρόλο που είχε αποκτήσει στενούς δεσμούς με την οικογένεια με την οποία έμενε, ο Nim άρχισε να παρουσιάζει βίαιη συμπεριφορά οδηγώντας τον Terrace να εγκαταλείψει το πρότζεκτ και να παρατήσει τον κακόμοιρο τον Nim σε ένα κέντρο ερευνών στην Οκλαχόμα. Από τότε και για είκοσι χρόνια ο χιμπατζής έζησε απομονωμένος και έγκλειστος, έχοντας μάθει 120 λέξεις στην νοηματική αλλά τελείως ανήμπορος να επικοινωνήσει με άλλους χιμπατζήδες. Πέθανε στα 26 του ( αρκετά νεαρή ηλικία για πίθηκο) από καρδιακή προσβολή. Όχι και τόσο ευχάριστο τέλος, ε;
Ο Τζέιμς Μαρς, σκηνοθέτης της ταινίας Σε τεντωμένο σκοινί ( Man on Wire), έκανε την τραγική ιστορία του Nim, ντοκιμαντέρ. Ο τίτλος του είναι Project Nim και πρόκειται να προβληθεί σύντομα στις αμερικάνικες αίθουσες.
Εξώφυλλο από το περιοδικό New York της δεκαετίας του ΄70.
σχόλια