Εντάξει, πολύ με στεναχωρεί όλο αυτό που μας συμβαίνει. Κάθε φορά που βγαίνω να πάω κάπου διαπιστώνω πως οι άνθρωποι πια δεν είναι πολύ καλά. Νεύρα τεντωμένα, έτοιμοι για καυγά. Φυσικό θα μου πεις, αφού τους έχουν τρελάνει, τους έχουν φλομώσει στο ψέμα και την ασάφεια. Όπου και να πας, όλοι κυριολεκτικά μιλάνε για το μεσοπρόθεσμο, τα spreads, την κρίση, τα ομόλογα. Χθες καθόμουνα σε ένα παγκάκι στον Δημόσιο Κήπο και δύο γριές δίπλα μου έκαναν quote φράσεις του Βαρουφάκη και μίλαγαν για την κρίση σαν να είναι και αυτές οικονομολόγες. Για μένα – και το ‘χω ξαναπεί – αυτό είναι το πιο τραγικό. Η κρίση αλλά και η έλλειψη πολιτικής βούλησης και σωστής επικοινωνιακής πολιτικής έχει αναγκάσει τον κόσμο που μέχρι χθες δεν ήξερε τι σημαίνει ΑΕΠ (και καλά έκανε και δεν ήξερε) να πρέπει τώρα να κρέμεται από τα χείλη των οικονομολόγων μπας και βγάλει κάποια άκρη για τα λεφτά του που χάνονται και τις συντάξεις του που τις βλέπει να εξανεμίζονται. Κρίμα. Εγώ το παλεύω, δεν απέχω αλλά αρχίζω σιγά σιγά να φιλτράρω καταστάσεις και συμπεριφορές που μόνο κακό μπορεί να σου κάνουν και βεβαίως δεν βοηθάνε σε τίποτα. Το σπίτι είναι μεγάλος σύμμαχος σε αυτό.
Ξεριζώνοντας κάτι γιγαντιαία τριφύλλια σήμερα που κόντεψαν να πνίξουν τα «κανονικά» φυτά του κήπου άρχισα πάλι να απελπίζομαι για το μέγεθος της δουλειάς που απαιτεί ένας κήπος. Αν θεωρήσω πως ισχύουν, έστω και τα μισά από όσα λέει το εξαιρετικό βιβλίο H μυστική ζωή των φυτών, τότε έχω υπό την ευθύνη μου γύρω στα πενήντα παιδιά (τόσες περίπου είναι οι γλάστρες σε αυτό το σπίτι) τα οποία ζουν και υπάρχουν εξ αιτίας μου. Πονάνε όταν τα κλαδεύω, υποφέρουν όταν δεν τα ταΐζω σωστά (θυμίστε με να σας προτείνω ένα εξαιρετικό λίπασμα) και αντιδρούν στη δική μου συμπεριφορά. Το βιβλίο αυτό που κυκλοφόρησε στα ψυχεδελικά 70’s και που στην Ελλάδα το εξέδωσαν οι εξαιρετικές εκδόσεις Χατζηνικολή, λέει και άλλα πολλά για τη φύση των φυτών που είναι ικανά να πανικοβάλουν και τον πιο ικανό κηπουρό. Πάντως η μάχη με τον κήπο και τα φυτά είναι άνιση. Κάθε ποικιλία και άλλη αρρώστια, κάθε δέντρο και άλλο είδος μύκητα, άλλο χώμα θέλει η τριανταφυλλιά άλλο η ελιά, άλλο οι ορτανσίες. Σκέφτομαι να παραιτηθώ από τα πάντα και να αφοσιωθώ εξ ολοκλήρου στα πενήντα μου παιδιά. Πάντως, παρά την γκρίνια και τα πολλά ατυχήματα στον κήπο, η Iσούζου τα πάει μια χαρά το ίδιο και οι δύο ροδακινιές. Και σήμερα ανακάλυψα πως το κουκούτσι από ένα μάνγκο που έχω φυτέψει έχει βγάλει βλαστό!
Σε άλλα νέα τώρα, διάβασα ένα εξαιρετικό κείμενο περί Comfort Food εδώ, το οποίο εξηγεί ακριβώς τι κάνει στον εγκέφαλο αυτό το είδος των φαγητών που εμείς θεωρούμε comfort. Διαβάστε το και θα με θυμηθείτε την επόμενη φορά που θα κατεβάσετε το μισό ψυγείο χωρίς λόγο!Το άρθρο κάνει και μια τρομακτική σύνδεση μεταξύ comfort food υψηλών σε υδατάνθρακα και λίπος με τα μενού των εστιατορίων που αλλάζουν σε περίοδο κρίσης. Έτσι εξηγείται ας πούμε η μανία των γκουρμέ εστιατορίων με κουλά revivals όπως αυτά των μπέργκερς, τα εκλεπτυσμένα macaroni and cheese (αν είναι δυνατόν!). Ήδη διαπιστώνω πως κι εδώ άρχισαν να κάνουν δειλά την εμφάνιση του τα τυλιχτά πιτόγυρα στα «γκουρμέ» ελληνικά εστιατόρια. Ο θεός να μας φυλάει από το γκουρμέ πιτόγυρο. Και μια και μιλάμε για κρίση, εδώ θα βρείτε δέκα τρόπους να διατηρείτε το φαγητό που έχετε στο σπίτι σας και να μην το πετάτε. Η συντάκτης λέει πως οι έρευνες δείχνουν ότι οι άνθρωποι πετάνε περίπου το 27% της τροφής που αγοράζουν για το σπίτι. Μου αρέσει και ψηφίζω με χίλια τον τρόπο νο. 8. Πάντα σιχαινόμουν τα υστερικά στοιβάγματα τροφής μέσα στα ψυγεία των ανθρώπων και ειδικά στις καταψύξεις τους. Αν δεν έχεις τρία παιδιά, μπορείς και με λιγότερα. Και όποτε θες να μαγειρέψεις, πετάξου μέχρι το μπακάλικο της γειτονιάς και ψώνισε μόνο ότι χρειάζεσαι.
Και λίγο «πολυτέλεια» τώρα. Η ιστοσελίδα του David Lebovitz είναι πάρα πολύ ωραία και για όσους αγαπούν το Παρίσι είναι ένα γρήγορο fix, ειδικά άμα δεν μπορούν να ταξιδεύουν συχνά εκεί. Ο David Lebovitz είναι σεφ και ζαχαροπλάστης που τώρα τα παράτησε και πήγε στο Παρίσι να ζήσει γράφοντας βιβλία. Παράλληλα, διατηρεί και αυτή την ιστοσελίδα που βάζει τέλειες συνταγές και περιγράφει τη ζωή στο Παρίσι με κείμενα αλλά και εξαιρετικές φωτό. Εννοείται πως δίνει πολύ σωστές συμβουλές. Αν θα ταξιδέψετε εκεί διαβάστε τον, δεν θα βγείτε χαμένοι. Εγώ κόλλησα σε αυτή τη λίστα με τα δέκα φαγητά που αγαπούν οι Παριζιάνοι. Ναι, συμφωνώ με τα φαλάφελ, έχω φάει ονειρεμένα φαλάφελ στο Marais, αλλά και με το βούτυρο και με όλα. Ας μη γελιόμαστε οι Γάλλοι ξέρουν να τρώνε. Παράλληλα, πόσο τέλεια ιδέα είναι να υπήρχε ένα αντίστοιχο μπλογκ για την Αθήνα, που να γράφεται από έναν επώνυμο ξένο; Τέτοιες ιδέες πρέπει να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε αν θέλουμε καλοπληρωτές τουρίστες στην Αθήνα…
Σας εύχομαι ένα εξαιρετικό υπόλοιπο ημέρας.
σχόλια