photos Πάνος Μιχαήλ

Φωτορεπορτάζ από την ξαναζωντανεμένη πλατεία after the Dakrygono-day και επιλογή μερικών κειμένων που θεωρώ πως περιγράφουν το καθένα από τη δικιά του οπτική γωνία συγκροτημένα και με ψυχραιμία πτυχές και ραφές αυτών των πολύ δύσκολων ημερών της βδομάδας που τελειώνει.

935 μέρες μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο ίδιος ζόφος και τρόμος έκανε την μεγαλειώδη εμφάνιση του. Ο μύθος των μεμονωμένων περιστατικών -χάρη κυρίως στις αποκαλύψεις που μας πρόσφερε η δημοσιογραφία των πολιτών- ωχριά μπροστά στη γενικευμένη και καταγεγραμμένη φασιστική βία εκλεκτών στελεχών των ΜΑΤ, ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ. Το σοκ αυτό είναι ανυπόφορο: συνιστά την έμπρακτη και κατασταλτική άρνηση της ιδιότητας μας ως πολίτες από τον ίδιο φορέα προστασίας του. Δεν έχει απολύτως καμία σημασία αν λες ναι ή όχι στο μεσοπρόθεσμο: το θέμα είναι πια ένα και έχει να κάνει με το δικαίωμα σου να διαδηλώνεις, να επιλέγεις το όχι ή το ναι, να ορίζεις το σώμα σου ως ελεύθερο, να αυτοπροσδιορίζεσαι χωρίς να γίνεσαι θύμα της βαρβαρότητας. Ειδικά σε συνθήκες βαθιάς κρίσης και αναδυόμενης κοινωνικής πόλωσης, ένα κράτος που ισχυρίζεται ότι είναι δημοκρατικό οφείλει να προστατέψει με κάθε μέσο το δικαίωμα *όλων* στην άποψη τους και στην διεκδίκηση του δημόσιου λόγου. Η κοινή απαίτηση -πέρα από οποιοδήποτε μη-φασιστικό ιδεολογικό προσδιορισμό- είναι μια και ξεκάθαρη: η περίφημη διαύγεια, διαφάνεια και εκδημοκρατισμός να εφαρμοστούν άμεσα στα σώματα ασφαλείας.Παράλληλα και για συμβολικούς λόγους αλλά και λόγους πολιτειακής αξιοπρέπειας η κυβέρνηση οφείλει να *απολύσει* αλλά και να διαπομπεύσει *πολιτικά*, τον προϊστάμενο της ελληνικής αστυνομίας κ. Χρήστο Παπουτσή. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή συνιστά προσβολή στο δημοκρατικό μας πολίτευμα.

http://maotv.posterous.com/syntagma

Despite a veritable flood of financial and political analysis about Greece, nobody seems to have noticed the obvious: Greece is a kleptocracy. A financial and political Elite which skims and concentrates the wealth of the nation via corruption and embezzlement while being protected by the winking complicity of their fellow plunderers who hold civil and financial authority.

The banks and the Greek kleptocracy are like the wife and the mistress of a prominent conservative socialite who absolutely needs to preserve a facade of conventional propriety. The kleptocrats, like the mistress, know they can blow down the entire charade, and so when they demand some baubles (bailouts) from their “Sugar Daddy” European Central Bank, the bank whimpers and complains but forks over the cash, lest the whole shaky facade collapses in a heap, along with the ECB’s dominance.

If the Eurocrats and the ECB really want to save the euro, then they should help the Greek citizenry evict their kleptocratic Elites. But that would take genuine courage and insight, and alas, the Eurocrats, like all bureaucrats seeking to protect their fiefdom at any cost, don’t really care about the oppressed Greeks. They just want to play for time, and hope that a miracle will occur. Even as their fat, sweaty fingers hold a jumble of worthless cards–not even a pair of deuces–they persist in a laughably transparent charade of holding four aces.

http://www.ritholtz.com/blog/2011/06/greece-is-a-kleptocracy/

Ό,τι επικοινωνείς (ξέρω πως το ρήμα δεν είναι μεταβατικό αλλά καθιερώθηκε τώρα :-) ) δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι ριζικά διαφορετικό από την εικόνα του. Δεν μπορεί να δείχνεις ένα πλάνο από την ηλιόλουστη Ακρόπολη και να πιστεύεις ότι μπορείς να πείσεις τον κόσμο ότι βλέπει ένα στιγμιότυπο του "Athens by night". Η εικόνα της χώρας έχει ήδη συντριβεί εδώ και χρόνια όταν ποζάρει στις πρώτες θέσεις του δείκτη διαφθοράς για παράδειγμα. Η εικόνα που αυτή την εποχή δείχνουμε στο εξωτερικό είναι η ακριβής και η πραγματική. Ναι ζούμε σε μια κοινωνία που σπαράσσεται από οργή, κυριαρχεί ο φόβος και έχει γίνει μπάχαλο. Θα σπεύσω να προλάβω τις κλασικές "Μαρίες Αντουανέτες", "δεν είναι όλοι οι Έλληνες έτσι" θα πουν. Είναι εξαιρετικά δύσκολο στον οποιοδήποτε ν'αποδείξει με όρους ιστορικούς και κοινωνιολογικούς ότι είναι ριζικά διαφορετικός από ανθρώπους με τους οποίους μεγάλωσε στο ίδιο κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον. Πήγαινε στο γήπεδο και θα δεις τί εννοώ...

Αν και ασχολούμαι με την επικοινωνία, η εικόνα της χώρας είναι το τελευταίο που με νοιάζει ίσως ακριβώς γιατί γνωρίζω πολύ καλά πώς λειτουργεί. Για να φτιάξει η εικόνα, θα πρέπει να φτιάξει η χώρα κι εγώ προτιμώ ν'ασχοληθώ με το δεύτερο.

http://athinaios.posterous.com/59113563

Τάσεις της κρίσης

Μ’ ενοχλεί που ακούω τόσο συχνά τελευταία τη λέξη ‘χούντα’ να εκστομίζεται για να περιγράψει μειωτικά την κυβέρνηση, την κατάσταση, την αυθαιρεσία, την αστυνομία κτλ.

Μ’ ενοχλεί γιατί αφενός σημαίνει στρατιωτική δικτατορία και κάτι τέτοιο ΔΕΝ έχουμε στην Ελλάδα παρά τους ισχυρισμούς περί του αντιθέτου. Μ’ ενοχλεί όμως και για ένα άλλο λόγο: γιατί η τελευταία ελληνική χούντα είναι μέρος της μνήμης μου και δεν βρίσκω τίποτα συγκρίσιμο μ’ αυτά που περιγράφονται σήμερα ως ‘χούντα’, όσο λυπηρά  ή <βάλτε την περιγραφή της αρεσκείας σας> είναι.

Αναρωτήθηκα λοιπόν πότε αρχίσαμε να φέρνουμε στη δημόσια συζήτηση αυτό το χαρακτηρισμό και για να το βρω χρησιμοποίησα το Google Trends. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπετε στο παρακάτω διάγραμμα κι είναι εντελώς απροσδόκητο. Και δεν μπορώ να το ερμηνεύσω.

Βλέπουμε, καταρχήν ότι στις ειδήσεις (το κάτω μέρος του διαγράμματος) οι αναφορές εντείνονται τα χρόνια μετά το 2007.

Στις τάσεις από αναζητήσεις  στο υπόλοιπο internet η εικόνα είναι αλλόκοτη: μια ξαφνική εκτόξευση τον Νοέμβριο του 2010, είναι το μόνο αποτέλεσμα που είναι άξιο λόγου στην τελευταία 7ετία.

Θυμίζω ότι η κλίμακα ειναι σχετική: αυτό που βλέπετε αφορά το λόγο προς το μέσον όρο της των αναζητήσεων για  την εν λόγω περίοδο.

Ομολογώ πως η προσδοκία μου ήταν να δω τις αναφορές να εκτοξεύονται τον τελευταίο μήνα. Αλλά όχι. Σιωπή.

Το μόνο σχετικό που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι το Νοέμβρη είναι η επέτειος του Πολυτεχνείου αλλά γιατί ειδικά αυτή την επέτειο τέτοιο ενδιαφέρον για τη χούντα;

Μήπως είναι λάθος το αποτέλεσμα; Μπορεί. Αλλά αν δούμε απλά για σύγκριση μια άλλη αναζήτηση (στον όρο ΔΝΤ) το αποτέλεσμα είναι το απολύτως αναμενόμενο.

Οι αναζητήσεις ξεκινάνε λίγο πριν το Φεβρουάριο του 2010 και κορυφώνονται τον Μάϊο όπου υπογράφεται το Μνημόνιο 1.

Κι οι αναφορές στον τύπο συμφωνούν. Κατόπιν έχουμε μια σχετική ησυχία μέχρι που στις μέρες μας υπάρχει μια μικρή αύξηση που εύκολα μπορεί να εξηγηθεί από το ζήτημα των εγγυήσεων που ζητά για την 5η δόση το ΔΝΤ και την απειλή, αν δεν τις πάρει, να μην προχωρήσει σε περαιτέρω εκταμιεύσεις.

Το trends είναι αξιόπιστο λοιπόν. Η ερμηνεία για το πρώτο διάγραμμα εκρεμμεί όμως. Και κάθε βοήθεια είναι ευπρόσδεκτη.

http://metablogging.gr/

Είμαστε απλά θεατές μια παράστασης, μιας κακόγουστης φάρσας, που παίζεται ερήμην μας, ερήμην της κοινωνίας, ερήμην της ΕΕ, ερήμην ακόμη και του μεγαλύτερου μέρους πλέον του πολιτικού συστήματος. Το σύνολο των εξελίξεων είναι στα χέρια δυο ολιγομελών ομάδων που κινούνται γύρω από τους αρχηγούς και υπαγορεύουν τις εξελίξεις στην χώρα με βάση τον απολύτως στενό προσωπικό τους ορίζοντα. Ο μεν ΓΑΠ και οι άνθρωποι του επιδιώκουν την με κάθε κόστος παραμονή τους στην εξουσία ή έστω, εάν υποθέσουμε ότι έχουν αντιληφθεί το αδιέξοδο, την χωρίς σχεδιασμό παράταση της υφιστάμενης νόθας κατάστασης, με μόνο σκοπό να μην σκάσει η εκρηκτική ύλη στα χέρια τους και χρεωθούν την συμφορά. Ο δε Σαμαράς, για λόγους υπαρξιακούς κυρίως, επιθυμεί διακαώς την εκπλήρωση ενός νεανικού του ονείρου, διασθανόμενος περισσότερο παρά γνωρίζοντας ότι η ζωή δεν θα του ξαναδώσει άλλη ευκαιρία. Ή τώρα ή ποτέ. Η σύνθεση άλλωστε της στενής ομάδας που τον περιβάλλει καθιστά απολύτως ενδεικτικές και τις επιδιώξεις του και την απόλυτη έλλειψη ορθολογικών κινήτρων. Πρόκειται για ένα συνοθύλευμα φανατικών εθνικιστών με παρανοειδείς αντιλήψεις που οδηγούν στην αυτοκαταστροφή. 

Οι μηχανισμοί των κομμάτων και το κομμάτι της κοινωνίας που ελέγχουν ακολουθούν άβουλα και χωρίς δυνατότητα παρέμβασης τις ομάδες αυτές, αφού όλο το σύστημα συμφερόντων που συγκροτεί και συγκολλά τα μέρη της πυραμίδας είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να εξαρτά την ύπαρξη του από την ακεραιότητα της κορυφής.

Αυτοί οι ολιγομελείς σχηματισμοί λοιπόν, που μέσω της στρεβλής δομής του πολιτεύματος κρατούν στα χέρια τους όλα τα θεσμικά κλειδιά και συγκεντρώνουν στην κατοχή τους το σύνολο των εξουσιών,προσπαθούν να ταιριάξουν την πραγματικότητα στα μέτρα τους,όντας αδιάφοροι (ή μάλλον εξ ορισμού ανθρωπίνως αδύναμοι) να αντιληφθούν και να σταθμίσουν τις όποιες συνέπειες έξω από το δικό τους σύμπαν, μια και το παιχνίδι που παίζουν οδηγεί μόνον σε νίκη ή ολοκληρωτική προσωπική ήττα, χωρίς να διαθέτει ενδιάμεσες πιθανές (προσωπικές επαναλαμβάνω) καταλήξεις. Αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο. Για τους περισσότερους ανθρώπους η προσωπική τους ζωή είναι το όλον και η υπέρτατη αξία. Κάτι για το οποίο αξίζει να θυσιαστεί ο κόσμος όλος. Αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν παντού, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Οι συγκροτημένες πολιτείες, όμως, διαθέτουν θεσμούς και μηχανισμούς ασφάλειας, που αποτρέπουν την μονομερή συγκέντρωση εξουσίας κατορθώνοντας έτσι τον πολυσυλλεκτική ορισμό του δημοσίου συμφέροντος και μη επιτρέποντας την μετάπτωση σε καταστάσεις όπου η δύναμη των πολλών να μπορεί να μετατρέπεται σε εργαλείο για την εξυπηρέτηση των όποιων αναγκών των λίγων. Εμείς γκρεμίσαμε αυτό το σοφό σύστημα αναζητώντας σωτήρες και ηγέτες που κείνται υπεράνω και που μπορούν να εκφράζουν, αυτοί και μόνον αυτοί, ανόθευτα την θέληση του λαού, που ανακηρύχθηκε ως ο μόνος υπαρκτός θεσμός.

Οι εταίροι μας στην ΕΕ δεν διαθέτουν άλλους συνομιλητές και αντιλαμβάνονται ήδη την τραγική αντίφαση. Πλην όμως δεν μπορούν να παρέμβουν στα πράγματα της χώρας παρακάμπτοντας την θεσμική της ιεραρχία. Κατά την άποψη μου το μόνο βέβαιο είναι ότι, άσχετα από το πόσο αυτό θα επιδράσει δυσμενώς στην πορεία του κοινού νομίσματος, δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να δουν την πτώση της Ελλάδας, αφού κάτι τέτοιο θα σήμαινε τον κλονισμό του ευγενέστερου πολιτικού οράματος που γνώρισε ποτέ η παγκόσμια ιστορία. Νομίζω πως η στάση αυτή είναι λιγότερο ωφελιμιστική από όσο υπαγορεύει η μέση μηχανιστική σκέψη της καθημερινότητας μας.

Αυτό που χρειαζόμαστε αυτή την στιγμή είναι όσο το δυνατόν περισσότερες φωνές. Φωνές βουλευτών, παραγόντων της κοινωνίας, απλών ανθρώπων. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν οι φωνές αυτές είναι σοφές, ανόητες, ανεπεξέργαστες ή απλοϊκές. Φτάνει να είναι γνήσιες, ειλικρινείς, ανόθευτες και μη στρατευμένες, ώστε να αποτελέσουν το σπέρμα της αμφισβήτησης του στρεβλού συστήματος συγκέντρωσης εξουσίας και την αρχή μιας γόνιμης συζήτησης. Πριν από λίγες ημέρες. -με τις χυδαίες επικλήσεις περί αποστασίας-, είδαμε πόσο πολύ το σύστημα της κορυφής καταλαμβάνεται από πανικό μπροστά στην πιθανότητα έναρξης ενός στοιχειώδους διαλόγου που θα δημιουργεί συνθήκες κλονισμού της αυθεντίας του.

Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορώ να πιστέψω ότι η χώρα θα εγκαταλειφθεί από την Ευρώπη αν μπορέσει να διαπραγματευθεί με αυτήν με μια γλώσσα που η Ευρώπη καταλαβαίνει. Καμιά ηγεσία, όμως, όσο φωτισμένη και ανιδιοτελής και εάν είναι, όσο και αν συγκροτείται από τους αρίστους, δεν θα μπορέσει να μιλήσει αυτήν την γλώσσα αν δεν έχει πίσω της έναν λαό του οποίου την θέληση να εκφράζει και να εκπροσωπεί γνήσια. Με συνέπεια να διαθέτει την απαραίτητη συνεργασία ώστε να μπορεί να φέρει σε πέρας όσα υπόσχεται και όσα δεσμεύεται να κάνει. Είναι λάθος μας να πιστεύουμε ότι αν, σαν από θαύμα, βρεθούν στην εξουσία οι πραγματικά καλύτεροι θα μπορέσουν να αντιστρέψουν την ροή των πραγμάτων. Τα πράγματα θα αλλάξουν όταν το θελήσει γνήσια ο κόσμος. Όταν αυτό γίνει οι άριστοι θα προκύψουν με αυτόματο τρόπο. Έτσι γίνεται στις δημοκρατίες. Και η Ελλάδα είναι μια χώρα στην οποία αποφασίζουν οι πολλοί. Και για καλό και για κακό. Αυτός λοιπόν ο αποφασισμένος για το καλό κόσμος, δυστυχώς, σήμερα δεν υπάρχει. Και για να προκύψει είναι απαραίτητο ένα ισχυρό σοκ το οποίο θα βγάλει τον κάθε έναν από μας από την χαυνωτική αυταπάτη ότι μπορεί να σωθεί από μόνος του αδιαφορώντας για την τύχη του διπλανού του. Υπό αυτούς τους όρους οι εξελίξεις προσδιορίζονται από μια νομοτέλεια που ξεπερνά τον κάθε έναν από εμάς.

Ότι πιο χρήσιμο μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να μιλάμε θεωρώντας ότι κανένα από τα διλήμματα που βρίσκονται μπροστά μας δεν είναι αληθινό. Ο κόσμος δεν είναι μαύρος ή άσπρος και δεν είναι στατικός. Είναι παλλόμενος και εξελίσσεται διαρκώς. Υπό την έννοια αυτή η άρνηση του εκβιασμού του Παπανδρέου και του συστήματος του δεν είναι κατάφαση στην χρεοκοπία. Είναι αίτημα για μια άλλη πρόταση που μπορεί να διαμορφωθεί και με την σειρά της να μας διαμορφώσει ώστε να πάμε παραπέρα. Όσο υποκύπτουμε στην λογική των διλημμάτων τόσο ο κόσμος θα προχωράει και θα αλλάζει ερήμην και εις βάρος μας.

http://buzz.reality-tape.com/

Στην νεοελληνική ιστορία, το περιεχόμενο της εθνικής συνείδησης διαμορφώθηκε μέσα από μεγάλες κρίσεις, οι οποίες παρήγαγαν συχνά ιδεολογικούς διχασμούς που μεταμορφώθηκαν σε   πολιτικούς πολέμους, δημιουργώντας ένα έθνος με ισχυρά εθνικά αισθήματα, αλλά   βαθιά διηρημένο. Και σήμερα βλέπουμε να γεννιέται ένας βαθύς διχασμός ανάμεσα σε φιλομνημονιακό και αντιμνημονιακό λόγο. Οι μεν συντάσσονται με το Μνημόνιο βλέποντας   σωτηρία στην συμμόρφωση, οι δε το εξορκίζουν, πιστεύοντας   ότι η κρίση μπορεί να ξεπεραστεί με αλλαγή   πολιτικών συσχετισμών στο εσωτερικό της χώρας, και ανυπακοή. Ανάμεσα στα δυο στρατόπεδα υπάρχουν βέβαια εσωτερικές διαφοροποιήσεις, υβριδισμοί και μια νέα πατριωτική ρητορεία.Αλλά κυριαρχεί ανάμεσά τους   ασυμμετρία και  ασυμβατότητα, ως προς την περιγραφή της κρίσης και των αιτιών της,  την εικόνα της ελληνικής και της διεθνούς πραγματικότητας που έχει καθένα,  τα βιώματα και τις προσδοκίες που προβάλει. Και αυτό το χάσμα δηλώνει ότι ένας νέο  εθνικό  ρήγμα ανοίγεται μπροστά στα μάτια μας που διευρύνεται καθημερινά με συναισθήματα αμοιβαίας απώθησης.  Ποια θα είναι η πορεία αυτού του διχασμού;

Μετά τον πόλεμο, όταν ο κόσμος της Αριστεράς συνειδητοποίησε ότι θυσιάστηκε ως «προκεχωρημένο φυλάκιο της παγκόσμιας επανάστασης», την εγκατέλειψε μαζικά ή πολυδιασπάστηκε. Τι θα συμβεί όταν οι Έλληνες συνειδητοποιήσουν ότι θυσιάζονται ανώφελα,  απλώς για να κερδίσει χρόνο το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, σε ένα πεδίο όπου το ένα ηφαίστειο φουσκώνει μετά το άλλο, χωρίς να ξέρουμε ποιο θα εκραγεί πρώτο; Τι θα συμβεί αν η χώρα αναγκαστεί να βγει ταπεινωμένη από το Ευρώ, αποσυνδέοντας την τύχη της από την Ευρώπη;Πιθανόν, η θύελλα που θα ακολουθήσει  δεν θα έχει ιστορικό προηγούμενο. Το διακύβευμα αφορά πράγματι τη συνοχή του έθνους και τον πυρήνα της εθνικής συνείδησης.

http://www.lifo.gr/team/readersdigest/25715

Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ισως προκαλεί έκπληξη που αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή.Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης.

Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του '90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και θα θέσει το ερώτημα: "ποιό θα είναι το μέλλον της ηπείρου;".

Η Ευρωπαϊκή Ενωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη - κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα.Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον.

http://www.lifo.gr/team/readersdigest/25689

Το χειρότερο που μπορούσαν να επιβάλλουν οι εταίροι στους Ελληνες το πράττουν ήδη: ταπεινώνουν έναν ολόκληρο λαό, τον παραδίδουν στη χλεύη, την απαξίωση, τη δυσφήμηση, την ενοχοποίηση. Κάνουν ιστορικό λάθος. Και μαζί τους παρασύρεται η πολιτική τάξηπου εξελέγη δημοκρατικά για να κυβερνήσει τη χώρα δημοκρατικά: ενοχοποίησε τους πάντες, διαίρεσε ψυχικά τον λαό σε αλληλοσυγκρουόμενες συντεχνίες, κατέφυγε σε εκβιαστικά διλήμματα, χρησιμοποίησε κατά κόρον την προπαγάνδα και την καταστολή εν ονόματι μιας μυθικής συναίνεσης. Ναι, συναίνεση, αλλά σε ποιο έδαφος συνανήκειν; Ο αντιπρόεδρος Β. Βενιζέλος το έθεσε καίρια, μέσα στη Βουλή, απευθυνόμενος στην αξιωματική αντιπολίτευση: Ζήτησε συνεργασία για να μην καταλήξει η χώρα «απολύτως προτεκτοράτο». Ωστε η χώρα, κατά τον ευφυή αντιπρόεδρο, είναι ήδη προτεκτοράτο, εν μέρει τουλάχιστον.

Αυτό διακυβεύεται σήμερα: Αν η Ελλάδα θα παραμείνει κυρίαρχο κράτος, με λαό κυρίαρχο, ελεύθερο να διαθέτει εαυτόν ως βούλεται. Ιδού το έδαφος του συνανήκειν: η Ελλάδα, η χώρα, η πατρίδα ― η οποία τούτη τη στιγμή είναι προτεκτοράτο. Αυτό ακριβώς το ιστορικό φαινόμενο φαίνεται να μην αντιλαμβάνεται η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου : τη μετάπτωση της χώρας σε προτεκτοράτο, το οποίο έναντι χρέους εκχωρεί όχι μόνο περιουσία, αλλά και κυριαρχία και βουλή και βούληση. Η κυβέρνηση δρα ως έντρομος διαχειριστής μιας κρίσης δανεισμού ―την οποία εν μέρει η ίδια προκάλεσε― εφαρμόζοντας μέτρα που τις υπαγορεύονται από αναλόγως ενδεείς και δογματικούς εταίρους-δανειστές. Σύμφωνα με τον αντιπρόεδρό της, η κυβέρνηση δρα ήδη ως καθοδηγούμενη διοίκηση προτεκτοράτου.

Η Ελλάδα συγκροτήθηκε ως κράτος μετά πολυετή, αιματηρή εθνική επανάσταση. Η τρομερή όψη της ελευθερίας είναι η ιδρυτική συνθήκη της νεότερης Ελλάδας. Ολα τα ελαττώματα, όλες οι αδυναμίες αυτού του κράτους, όλες οι ασθένειες και οι προδοσίες των ελίτ, δεν μπορούν να σβήσουν τα προικιά της γέννησης: την ελευθερία, την ανεξαρτησία, την υπερηφάνεια. Εξ ου και ανά διαστήματα ο μαραζιάρης λαός τα υπερασπίζεται με αίμα. Την ευημερία, την άνεση, τη ΔΕΗ, τα λιμάνια, κι αν τα χάσουμε, μπορούμε να τα ξαναποκτήσουμε σχετικά εύκολα σε προβλεπτό χρόνο. Εχει συμβεί στο παρελθόν. Αλλά η ελευθερία, η αξιοπρέπεια, η υπερηφάνεια, η αυτοδιάθεση, δεν αγοράζονται. Οχι αναίμακτα.

http://vlemma.wordpress.com/2011/07/02/protektorato-dakrygona/

Βλέπω, όλους αυτούς τους μήνες, να πεθαίνει η Ελλάδα που ξέραμε τα τελευταία 30 χρόνια και δεν μπορώ παρά να νιώσω χαρά. Γιατί πιστεύω πως αυτή η Ελλάδα δεν πήγαινε άλλο. Θέλω κι εγώ να τελειώνουμε με το Δημόσιο, να σταματήσουν να υπάρχουν κρατικές επιχειρήσεις - δεν υπάρχει κανένας λόγος το Κράτος να είναι επιχειρηματίας, πρέπει απλώς να ελέγχει, να ρυθμίζει και να εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις για την ομαλή λειτουργία των επιχειρήσεων, τόσο των "Κοινής Ωφελείας", όσο και των υπολοίπων. Αλλά αυτό σημαίνει ότι θέλω να απολυθεί τόσος κόσμος, να μείνει στον δρόμο χωρίς προοπτική, να χάσουν την δουλειά τους μερικές χιλιάδες μόνιμοι της ΕΡΤ - η οποία, επιτέλους, θα πρέπει να έχει ΕΝΑ τηλεοπτικό κανάλι και δύο-τρία ραδιόφωνα, αν όχι μόνο το "Τρίτο". Δεν θέλω, όμως, να χάσει κανείς την δουλειά του. Θέλω να δικαιωθούν οι συμβασιούχοι που ακούν ψέμματα τόσα χρόνια.

Πιστεύω στο κράτος πρόνοιας, θέλω κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη και υγεία και παιδεία και συντάξεις και ποδηλατόδρομους και δημοτικές βιβλιοθήκες και μονόκερους να χορεύουν στις παρυφές διπλών ουράνιων τόξων. Είδα το μπαλόνι που λέγεται "Ελλάδα των τελευταίων 30 χρόνων" να σκάει στα χέρια μου και δεν εννοώ ότι έχασα μια καλοπληρωμένη δουλειά και ξέρω ότι η επόμενη δουλειά στο "αντικείμενό μου" θα είναι με χειρότερους όρους - εννοώ ότι είμαι διαβητικός και βλέπω τα ταμεία να δυσκολεύονται να μου καλύψουν τα πραγματικά μου μηνιαία έξοδα για τα αναλώσιμα της αντλίας ινσουλίνης και ξέρω ότι αυτό είναι συνέπεια του γεγονότος ότι η μητέρα μου βγήκε στην σύνταξη από τα 45 της. Προσπαθώ εδώ και πέντε χρόνια να λειτουργήσω μια μικρομεσαία επιχείρηση - την μόνη στην κατηγορία της (και νομίζω ότι ξέρω τι λέω) που κόβει απόδειξη ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΛΑΤΗ - και έχασα έξι μήνες στην πολεοδομία για να την στήσω, επειδή δεν ήθελα να καταθέσω ψεύτικα σχέδια, αλλά ακόμη και για να διορθώσεις κάτι στην πολεοδομία πρέπει να λαδώσεις.

Όμως δεν νιώθω αγανακτισμένος. Δεν έχω νιώσει την ανάγκη να πάω στο Σύνταγμα να μουτζώσω κτίρια ούτε - πολύ περισσότερο - να "αποκλείσω" την βουλή, εμποδίζοντας αυτούς που εγώ έστειλα εκεί να πάνε να κάνουν την δουλειά που τους ανέθεσα - κι ας την κάνουν φρικτά. Διαβάζω κάθε μέρα κάποιον να λέει ότι έχουμε Χούντα κι εκνευρίζομαι. Δεν έχουμε Χούντα. Έχουμε μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση που κάνει αυτό που έχει δικαίωμα να κάνει: παίρνει σκληρά, αντιλαϊκά μέτρα, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις του λαού. Θα κριθεί από το αποτέλεσμα - που ναι, θα είναι μια πλήρης αποτυχία. Αλλά μια ανίκανη κυβέρνηση δεν είναι χούντα. Είναι μια κυβέρνηση που πρέπει να αλλάξει, όταν έρθει η ώρα - και τότε, θα πρέπει να στείλουμε άλλους, καλύτερους.

Μετά συμβαίνει μια μέρα σαν την περασμένη Τρίτη, με όλη αυτήν την φρικαλεότητα που ζήσαμε στο κέντρο της Αθήνας, και νιώθω να κλονίζομαι: αν δεν είναι χούντα, γιατί η Αστυνομία επιτίθεται στους πολίτες; Δεν έχω απάντηση. Όλες μου οι σκέψεις μπάζουν από παντού - αλλά τις προτιμώ από τις αεροστεγείς απόψεις που βλέπω γύρω μου, τις προτιμώ από τους "Μνημονιακούς" που θεωρούν λογικό να πληρώσουμε στις τράπεζες για μια κρίση που εκείνες προκάλεσαν (σε συνεργασία με ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, φυσικά), τις προτιμώ από εκείνους που πιστεύουν ότι τώρα ήρθε η ώρα να πέσει ο καπιταλισμός και κάνουν πολιτική ψυχοθεραπεία στις "Λαϊκές συνελεύσεις" του Συντάγματος, πιστεύοντας ότι με τα φληναφήματά τους θέτουν τις βάσεις για μια άλλη Πολιτεία. Είναι και μερικοί φίλοι μου εκεί. Κι άλλοι που δεν είναι φίλοι μου αλλά τους ξέρω. Προσπαθούν μέσα από τις συλλογικότητες να βρουν απαντήσεις για τα υπαρξιακά τους κενά.Είναι οι ίδιοι ταλιμπάν που βλέπεις να συρρέουν στις ΜΚΟ - παλιότερα πήγαιναν στα κόμματα.

Δεν μπορώ να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά για τα σημαντικά. Θα μπορούσα να γράψω για τα άλλα - τις απολαύσεις της ζωής, την μουσική, τις γυναίκες, τα κόμιξ (σε τελική ανάλυση, οι οικονομίες καταρρέουν, οι χώρες διαλύονται, αλλά οι άνθρωποι δεν τελειώνουν ποτέ, η ζωή δεν σταματά). Αλλά κι αυτό μου φαίνεται μάταιο - όταν γύρω σου όλα διαλύονται, πώς είναι δυνατόν εσύ να ακούς αμέριμνος Offpiste Gurus;Ξύπνησα σήμερα βαρύς, νιώθοντας, ως πολίτης, βαθιά προδομένος από τους θεσμούς της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (την οποία συνεχίζω να θεωρώ μια από τις σημαντικότερες κατακτήσεις του ανθρώπου). Άνοιξα το twitter κι ανάρτησα ένα τραγούδι του Έλινγκτον, όπως το είπε η θεά Ρομπέρτα Γκαμπαρίνι (η οποία πέρσι τραγούδησε σε μια άδεια Τεχνόπολη) μαζί με τον υπέρκομψο Χανκ Τζόουνς. Το έκανα με δισταγμό, με ντροπή, σαν να μην ταιριάζει στο κλίμα της ημέρας. Ένας (άγνωστος) φίλος είπε ότι τον έκανε να νιώσει καλύτερα. Είχε δίκιο.Πρέπει να κρατηθούμε από αυτά που αγαπάμε.

http://popoculture.blogspot.com/2011/07/blog-post.html

Πώς η νέα γενιά θα πληρώσει πολύ

ακριβά τον πόλεμο ιδιωτικού-δημοσίου

Έχω σοκαριστεί από τις συζητήσεις που είχα με πολλούς γονείς παιδιών που αποφοίτησαν από τη Γ’ Λυκείου και έδωσαν πανελλαδικές. Δεν υπάρχουν έρευνες και αριθμητικά στοιχεία, αλλά όλα τα σημάδια με ωθούν να υποστηρίξω το εξής: βαθαίνει απότομα και επικίνδυνα η κρίση στην ελληνική οικογένεια και την κοινωνία, από το γεγονός ότι όσοι έχουν παιδιά ηλικίας 17-24 (ή ακόμα 17-30 ετών) πέφτουν απότομα πάνω στην κρίση της αγοράς εργασίας, στο δράμα της εκπαίδευσης και στη σκληρή διάρρηξη του κοινωνικού ιστού.

Πού θα δουλέψουν αυτά τα παιδιά;

Το σοκ μου ήταν πολύ μεγάλο όταν ανάμεσα σε αυτούς που άκουσα να έχουν σοβαρό πρόβλημα ήταν η οικογένεια μιας νεαρής που πήγε πάρα πολύ καλά στις πανελλαδικές. Θέλει να αλλάξει ξαφνικά σχέδια, γιατί φοβάται την πορεία της Ιατρικής (που αγαπά), ενώ δεν θέλει να φύγει εκτός Ελλάδας, γιατί όπως πολλά παιδιά, οι οικογένειές τους τα μεγαλώσαμε σε περιβάλλον βολέματος και «φοιτητικής ζωής».

Οι περισσότερες οικογένειες που έχουν παιδιά στην ηλικία 17-25 ετών, τους τελευταίους μήνες -με αυξανόμενο ρυθμό- συνειδητοποιούν ότι εντείνεται το φάσμα της ανεργίας. Ξαφνικά αντιλαμβάνονται ότι τα όποια διαθέσιμα έχουν (μετρητά, ακίνητα, «προστατευμένη» δουλειά), δεν αρκούν για να λύσουν  το πρόβλημα των παιδιών τους. Μια μεσαία περιουσία σε ακίνητα και μετρητά κάποιου που αξιοποίησε μια προνομιούχα θέση, μπορεί να εξασφαλίσει 10 χρόνια γερό χαρτζιλίκι για τον άνεργο γιο ή την κόρη που θα παρατείνει τις σπουδές, αλλά δεν αρκεί για να λύσει το «όνειρο» μιας τέτοιας οικογένειας για αποκατάσταση των παιδιών της.
Το ελληνικό «αεροπλανάκι» κινήθηκε εν πολλοίς, γιατί αρκετές οικογένειες άφηναν στην επόμενη γενιά αρκετά (και μη αιτιολογημένα) περιουσιακά στοιχεία, μαζί όμως με κοινωνικές σχέσεις (στα πλαίσια του πελατειακού συστήματος) και επαγγελματική εξασφάλιση. Η κρίση όμως δείχνει ότι, σε αρκετές περιπτώσεις, διαλύει τις «κοινωνικές σχέσεις» και μηδενίζει τις δυνατότητες επαγγελματικής εξασφάλισης. 
Ελάχιστες οικογένειες έχουν προετοιμάσει τα παιδιά τους για αυτό που έρχεται και θα μείνει για πολλά χρόνια. Η κατάσταση διαμορφώνεται προς ένα πολύ συγκεκριμένο μοντέλο:

· Tο δημόσιο κλείνει οριστικά και αμετάκλητα ως χώρος προσφοράς εργασίας,

· Tα ελεύθερα επαγγέλματα πτυχιούχων που είχαν θεοποιηθεί, θα υποστούν την πιο δραματική συρρίκνωση (η ιατρική έχει ήδη κλείσει, οι μηχανικοί ακολουθούν...)

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΤΟΜΕΑ

Το τι γίνεται στο δημόσιο τομέα, ας το αναλογιστούν αυτοί που τον δημιούργησαν και έχουν τον κύριο λόγο της διαχείρισής του. Να γνωρίζουν ότι εάν δεν μειωθεί το μισθοδολογικό κόστος του δημοσίου, κατά το ισοδύναμο 150.000 περίπου μισθών, καμιά άσκηση ανασύνταξης της χώρας δεν βγαίνει. Η πώληση εταιρειών του δημοσίου για να μην κοπεί αυτό το μισθολογικό κόστος, είναι τεράστιο λάθος και κατάρα για τις επόμενες γενιές. Τα γράφει αυτά ένας αντικρατιστής, ο οποίος δεν μπορεί όμως να αγνοεί ότι η περιουσία του κράτους δεν μπορεί να πωλείται όσο-οσο για να πληρώνονται μισθοί μη παραγωγικών ατόμων.

Η μεγαλύτερη τρύπα όμως βρίσκεται στις ιδιωτικές επιχειρήσεις που συρρικνώνονται ή κλείνουν. Ακόμα και αν δεχθούμε ότι το 80% από αυτές ανήκαν σε επιπόλαιους επιχειρηματίες, η ζημιά παραμένει η ίδια. Όσοι ανόητοι λένε «ήλθε η ώρα να κλείσουν οι επιχειρηματίες που πλούτισαν ασύστολα» αγνοούν ότι η κρίση πλήττει κυρίως τις υγιείς επιχειρήσεις, αυτές που δεν έχουν μάθει να παρανομούν και να τα «βρίσκουν».

ΤΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΔΕΝ ΘΑ ΑΡΓΗΣΕΙ ΝΑ ΕΛΘΕΙ…

Η κατάρρευση γύρω μας, όμως,  είναι πολύ πιο ισχυρή από το μικρόκοσμο του καθενός μας. Το πολιτικό σύστημα εξακολουθεί να δίνει ασπιρίνες για να γιατρέψει το νεόπλασμα. Κάνει μικροδιαχειρίσεις εντείνοντας τα στοιχεία εκείνα τα οποία κρατούν τη χώρα σε ένα αντιπαραγωγικό στάτους.
Η αγωνία των οικογενειών που βλέπουν τα παιδιά τους εκτός δουλειάς και εκτός κοινωνικής ισορροπίας, θα γίνει κύμα ορμητικό που θα παρασύρει όσους κάνουν μικροπολιτικές. Σ’ αυτό το κύμα θα πάρουν μέρος ακόμα και εκείνοι που διατηρούν τα  «τυχερά»  και τις  αργομισθίες, γιατί ο καημός τους για τα αδιέξοδα των παιδιών τους θα είναι πιο ισχυρός από τη διατήρηση των προνομίων...

http://stathishaikalis.blogspot.com/2011/06/blog-post_29.html

Κάνε τη ζωή σου (και των άλλων) πολύχρωμη

(o TechieTzu και η τέχνη της λαδομπογιάς)

Πάντα θεωρούσα άδικη τη μάχη μεταξύ ΜΑΤ και διαδηλωτών. Πέρα δηλαδή από κάτι φοιτητές στην κορέα των αρχών του 90, που επιτήθονταν σε σχηματισμό χελώνας σαν τους λεγιωνάριους του αστερίξ. Αλλά οι κορεάτες έχουν μια κουλτούρα συντονισμού που ακόμα και στο WοW μαζεύονται σε ίντερνετ καφέ και κάνουν ό,τι τους λέει ο στρατηγός τους εκείνη την ώρα. Καθόλου μεσογειακό θα έλεγα. Οπότε παραμένουμε στην ανισότητα.

Γιατί συμβαίνει αυτό? Απλά πράγματα. Οι μπάτσοι είναι πιο εξοπλισμένοι. Έχουν καλύτερη τακτική και μπορούν να κινητοποιήσουν τις μονάδες τους πολύ γρήγορα. Είναι οργανωμένοι και μπορούν να επικεντρώσουν σε συγκεκριμένες αιχμές διότι έχουν αυτό που στο στρατό ονομάζουν C3 (Command, Control, Communication).

Σε όλα αυτά οι διαδηλωτές δεν μπορούν να τους αντισταθούν εύκολα. Υπάρχει όμως τρόπος να κάνουμε το παιχνίδι λίγο πιο δίκαιο? Ίσως. Κι αυτό δεν είναι ο πετροπόλεμος, που ακόμα και με τις καλοκαιρινές περιβολές των ΜΑΤ πολύ μικρή αποτελεσματικότητα έχει.

Ποιό είναι ένα βασικό πλεονέκτημα των ΜΑΤ? Πως είναι ντυμένοι σαν τον DarthVader με λίγο πιο χεσμένη σωβρακοφανέλα και χωρίς την επιβλητική μπέρτα. Πως μπορούμε να κάνουμε αυτό το πλεονέκτημα μειονέκτημα? Με έναν απλό νομίζω τρόπο.

Οι πέτρες και τα μάρμαρα ως γνωστόν δεν κάνουν δουλειά, άσε που μπορεί να χτυπήσει και κανένας. Τι θα λέγατε λοιπόν να βάλουμε λίγο χρώμα στη ζωή μας? Το πολυμπάγκ με αραιωμένη λαδομπογιά θωρώ πως είναι η καλύτερη λύση.

• Αν πέσει στη στολή τους, τους κάνει να φαίνονται αστείοι και γελοίοι (και να πληρώνουν για καινούργια στολή κάθε βδομάδα, εκτός κι αν κυκλοφορούν σαν τους μπογιατζήδες)
• Αν πέσει στην ασπίδα τους θα τους κάνει να μην μπορούν να βλέπουν μέσα από αυτή.
• Αν πέσει στο κράνος τους, θα τους κάνει να μην μπορούν να βλέπουν μέσα από το κράνος
• Κι αν πέσει στη μάσκα τους, βουλώνει το φίλτρο και θα πρέπει να τη βγάλουν, μυρίζοντας κι οι ίδιοι τα χημικά που ρίχνουν.

Αν λοιπόν ικανός αριθμός διαδηλωτών ρίξει μπογιές στα Ματ, σε 2-3 ώρες θα έχουν βγει εκτός μάχης στην καλύτερη περίπτωση (καθώς ο εξοπλισμός τους θα είναι άχρηστος), ή στην χειρότερη θα κυκλοφορούν στην αθήνα σαν κλόουν παρωδίες του Πόλοκ σε παιδικό πάρτυ. Και οι δύο περιπτώσεις είναι θετικές.

http://techiechan.com/?p=1168

"και μετά, τι ?", αναρρωτιόντουσαν οι εναπομείναντες στην πλατεία. ίσως τίποτα, ίσως όλα. μα τόσα ειπώθηκαν, θα λεχθούν κι άλλα. το θέμα είναι εσύ τι αισθάνεσαι. θες να τα κάψεις ? κάφ'τα. θες να τα σπάσεις ? σπάσ' τα.  θέλεις να κρυφτείς κάτω από το σεντόνι (έχει ψύχρα απόψε) ? κρύψου. όλα είναι πλέον αλλιώς. όλοι είμαστε διαφορετικοί. σιχαμένα νομοσχέδια εψηφήσθησαν, χαμερπείς πολιτικοί εθεάθησαν, πεντάστερα ξενοδοχεία χρεωκόπησαν, μια ζωή (η όποια) επωλήθη. κανείς πλέον δεν θα ναι το ίδιο (ο ίδιος). και τα πάντα εν σοφία εποίησε. βρε, δε με χέζεις. κληρωθήκαμε να μαστε εσύ κι εγώ σε τούτο το μέρος, ετούτη τη στιγμή, ετούτη την ώρα. και λοιπόν ? πολεμάμε ή τα παρατάμε ?

για πες μου, γενναίε μου, πολεμιστή