ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ: "To ιδιωτικό απόρρητο πέθανε". Πόσο σύμφωνο σας βρίσκει η διακήρυξη του Zuckerberg για τη νέα εποχή της online κοινωνικής δικτύωσης;
ΣΤΑΘΗΣ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟΣ: Iσχύει εν μέρει: Οι τοίχοι των σπιτιών έχουν γίνει πιο διάφανοι, οπότε ας δουν όλοι ότι αφήνω το κρεβάτι μου ξέστρωτο. Ας με δουν και γυμνό -σιγά το θέαμα. Ωστόσο, τα αληθινά μου μυστικά, τα όντως απόρρητα και εσωτερικά, παραμένουν απόρρητα ακόμα και στην εξομολογητική αλάνα του Facebook. Τα social media απενοχοποίησαν το φαίνεσθαι μέσα από την εκκωφαντική του φωταγώγηση, αλλά επ' ουδενί δεν κατάργησαν το κομμάτι του ιδιωτικού απορρήτου που έχει σημασία: Οσα νιώθουμε, φοβόμαστε ή επιθυμούμε. Αντιθέτως, τώρα όλοι υποκρίνονται περισσότερο και με πιο εφευρετικούς τρόπους.
Πόσο θεωρείτε, δηλαδή, ότι το Facebook θα αλλάξει τις ζωές μας;
Ούτε όλες οι φιλίες διαμορφώνονται στον κυβερνοχώρο ούτε το δικαίωμα της ιδιωτικότητας έιναι νεκρό -για τους πλείστους, είναι ζωντανότατο. Μπορεί να γνωρίζεις κόσμο και να κάνεις chat με τις ώρες, αλλά η αληθινή φιλία γεννιέται όταν αρχίζεις να έχεις εμπειρίες ζωής με τον άλλον- όταν περάσεις από την επικοινωνία στα γεγονότα, από το φλερτ στην ωμότητα του σεξ. Το Facebook αλλάζει τις πόζες μας, τους κοσμικούς τρόπους μας, το lifestyle μας, αλλά δεν αλλάζει τη ζωή μας- κι ακόμα περισσότερο, δεν αλλάζει τις ριζικές ανάγκες της ύπαρξής μας. Πάντα θα θέλουμε έρωτα, χρήμα, κρασί και τριαντάφυλλα...
Εχουμε φτάσει σε μια εποχή όπου τα αισθήματα κυκλοφορούν όπως κυκλοφορεί το χρήμα, και ο συναισθηματικός μας κόσμος είναι κεντημένος από μικρά μηνύματα βαλμένα σε ένα διαφημιστικό περιβάλλον. Ωστόσο, επειδή οι ιδέες ακόμα κυκλοφορούν μόνες τους, ποια αναγέννηση φαντάζεστε ότι μπορεί να αλλάξει την πορεία του καλωδιωμένου ανθρώπινου είδους;
Πάντα οι ποιητές ήταν λιγότεροι από τους μεροκαματιάρηδες και οι κτηνάρες περισσότεροι από τους σοβαρούς ανθρώπους. Δεν νομίζω ότι το ίντερνετ διασάλευσε την αναλογία.
Σήμερα, που το ίντερνετ έχει εισβάλει τόσο πολύ στη ζωή μας, τι είναι εκείνο που θαυμάζετε περισσότερο στον κυβερνοχώρο, αλλά και τι νοσταλγείτε περισσότερο από την προ του ίντερνετ εποχή;
Μ' αρεσει αυτό για το οποίο το κατακρίνουν: Η άβυσσος της πληροφορίας του. Οι άπειρες στρώσεις από δεδομένα μχυδαία και υψηλά φύρδην μίγδην. Και δεν νοσταλγώ τίποτα από την προ ίντερνετ εποχή: Ούτε το τυρί που πήζαμε στη στρούγκα, ούτε το ότι περίμενα τρεις μήνες να μου έρθει ένα βιβλίο από την Αγγλία, ούτε το ότι για να βρω να μοιραστώ τα ενδιαφέροντά μου με κάποιον έπρεπε να βγω στις ρούγες με ξέπλεκα μαλλιά (τρόπος του λέγεινμ πάντα φορούσα περούκες).
Γιατί επιλέγετε να χρησιμοποιείτε το Twitter, αλλά όχι το Facebook; Υπάρχει κάτι στη χρηστικότητα των εφαρμογών που σας ώθησε σ' αυτή σας την επιλογή;
Το Twitter είναι νευρικό, σύντομο, δεν χαϊδεύεται, είναι λιγότερο συναισθηματικό, αυτάρεσκο και καφενειακό. Το Facebook είναι αυλή, το Twitter μπαλκόνι.
Πιστεύετε ότι μπορεί να υπάρξει ισορροπία ώστε να παραμείνει κάποιος highly connected στην πραγματική, αλλά ταυτόχρονα και στην απρόσωπη επικοινωνία του μέσω υπολογιστή;
Ναι.
Ως αυστηρός κριτής των παραδοσιακών μέσων, πιστεύετε ότι η τηλεόραση και ο Τύπος είναι πλέον περιττά;
Εκτιμώ τα παραδοσιακά μέσα όσο δεν φαντάζεστε και πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό το ίντερνετ είναι τόσο δυνατό χάρη στην τηλεόραση και τον Τύπο, τα οποία ενσωμάτωσε. Τι θα ήταν το ίντερνετ χωρίς την "τηλεόραση" YouΤube και τι θα διαβάζαμε αν δεν υπήρχαν ψηφιακά οι New York Times και η Guardian; Δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία η πλατφόρμα. Μέσω του ίντερνετ, ο Τύπος εξακολουθεί να είναι το άλφα και το ωμέγα της σοβαρής δημοσιογραφίας και η τηλεόραση το απόλυτο μέσο συλλογικών ονείρων.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Homme
Φωτ. Μιχάλης Μιχαήλ
σχόλια