Το Pasta Flora, το αγαπημένο μου μαγαζί όλων των εποχών. Οι ατέλειωτοι διπλοί καπουτσίνο στο μπαρ κάτι κρύα απογεύματα του χειμώνα, γιατί σχεδόν ποτέ δεν βρίσκεις τραπέζι να κάτσεις εδώ, οι μεγάλοι καθρέφτες σε κορνίζες animal print και οι εκατοντάδες μινιατούρες που διακοσμούν παλιομοδίτικες βιτρίνες. Τόσο κιτς, μα τόσο όμορφο. Το καλοκαίρι έξω στα λευκά τραπέζια και καρέκλες με περίτεχνα χρωματιστά κοκτέιλ και κρύους καφέδες. Δίπλα του το Ψιλικόlogy, μαγαζί ψιλικών όνομα και πράμα, που μπορείς να βρεις όλα τα ψαγμένα free press. Εδώ πρωτοδιάβασα Lifo όταν ένας φίλος μπήκε μέσα στο μαγαζί, πήρε δυο εφημερίδες, ξαναβγήκε χωρίς να πληρώσει και εγώ αφελώς νόμιζα ότι τους έκλεβε, και μου έδωσε τη μια. Το ανατρεπτικό Screw κάθε αρχή του μηνός και το εναλλακτικό Vice που ερχόταν Κυριακές έξω από το Ψιλικόlogy και στοιβάζονταν κατά δεσμίδες δίπλα στα κατεβασμένα ρολά του.
Ο πεζόδρομος ήταν πάντα ζωηρός, φέτος όμως μετά τον αντικαπνιστικό νόμο και τις ζέστες μέχρι τα μέσα Δεκέμβρη τα εξωτερικά τραπεζάκια δεν άδειασαν καθόλου σε όλη τη διάρκεια του χειμώνα. Τώρα που ο καιρός είναι ιδιαίτερα ζεστός ο δρόμος έχει κόσμο μέχρι αργά το βράδυ, με παρέες να περιμένουν στα παρτέρια και πεζούλια με ποτά στα χέρια για να κάτσουν σε κάποιο τραπέζι που αδειάζει. Με μικρά σκυλιά να τριγυρίζουν, σερβιτόρες με περίεργα χτενίσματα να πηγαινοέρχονται με δίσκους γεμάτους νερά και κρύα τσάγια και φυσιογνωμίες θαμώνων γνωστές από το twitter, από blogs και από την καλλιτεχνική τους δράση.
Σε αυτά τα τρισήμισυ χρόνια η Ζεύξιδος δεν φαίνεται να έχει αλλάξει πολύ, σε σύγκριση με τη Βαλαωρίτου και τη Συγγρού που έχασαν αρκετά γρήγορα το χαρακτήρα τους και τον πεζόδρομο της Ικτίνου (με ελάχιστες εξαιρέσεις), που βρίσκεται λίγα βήματα πιο κάτω, όπου τα ποτά είναι πιο ακριβά και το κυριλέ έχει εκτοπίσει το mainstream και την ομορφιά της γειτονιάς.
Πριν κάποιες βδομάδες καθόμασταν με τις ώρες στο Pasta Flora με έναν φίλο και μιλούσαμε για την περιοχή και τον ωραίο κόσμο που μαζεύει και μου είπε πως δέκα χρόνια πριν η Ζεύξιδος ήταν ένα αρκετά σκοτεινό και τρομακτικό δρομάκι τα βράδια που δεν είχε τίποτα από όσα μπορείς να βρεις σήμερα εδώ. Ένας άλλος φίλος την παρομοίασε κάποτε με ένα "καλύτερο Γκάζι", αν και θεωρώ τον χαρακτηρισμό του λιγάκι άτοπο μιας και οι δυο τοποθεσίες έχουν διαφορετική ιστορία, η Ζεύξιδος είναι ένας προορισμός που πρέπει οπωσδήποτε να δεις για να γνωρίσεις τη Θεσσαλονίκη.
Χ.Π.
σχόλια