Το μυαλό είχε κάνει με ανυπομονησία τα πλάνα του. Να γυρίσω, να γεμίσω το ψυγείο, να βάλω πλυντήριο, ν’ανοίξω το λάπτοπ, να διαβάσω όσα έχασα και μετά ν’ αποκρυπτογραφήσω τα χειρόγραφα σανσκριτικά μου από τις διακοπές και να τα έγραφα σε κείμενο. Φευ.
Η προσμονή της πρώτης σκέψης έγινε έκπληξη ότι κλείδωσες μόνο δυο φορές ενώ θα ορκιζόσουν ότι κλείδωσες κανονικά. Μετά απορία πώς και άφησες το φως του μπάνιου ανοιχτό. Κι έπειτα διαπίστωση βλέποντας χαρτιά και ρούχα και πετσέτες και σεντόνια κάτω. Σε κλέψανε.
Δε με νοιάζει για όσα πήραν, γιατί το μόνο που έψαχναν ήταν κοσμήματα και χρήματα, τα πρώτα ήταν ελάχιστα με πραγματική οικονομική αξία και τα δεύτερα ανύπαρκτα. Δεν με νοιάζει που κάποιος άγνωστος ψαχούλεψε κάθε ένα συρτάρι και κάθε ένα ντουλάπι και τα πέταξε όλα κάτω, κι ας βάζω ένα σκασμό πλυντήρια κάθε μέρα κι αυτό είναι αβάσταχτο μαρτύριο για μια ανοικοκύρευτη.
Με νοιάζει που κάποιος μπήκε. Κάποιος διατάραξε το ησυχαστήριό μου. Κάποιος άνοιξε όλη τη χαρτούρα και τα ημερολόγια από τα παιδικά μου χρόνια ως τώρα και τα πέταξε σαν άχρηστα πάνω στο κρεβάτι. Δεν είναι άχρηστα επειδή δε βρήκες χρυσό. Είμαι εγώ. Και νιώθω ότι με άγγιξες με τα χέρια σου ενώ δεν το ήθελα. Και να σου κάτσουν στο λαιμό οι αλυσίδες που πήρες. Αλλά, μήπως ήσουν απλά μια μάνα που πεινάνε τα παιδιά σου και η πείνα κάνει πολλά και δεν πρέπει να μιλώ έτσι? Όχι, μου φώλιασες το φόβο, σε κάθε θόρυβο νομίζω θα ξανάρθεις και τώρα είσαι αγριωπός με χρυσά δόντια και μοιάζεις με σκατζόχοιρο και γελάς με κακία. Τελοσπάντων, άσκοπο, ανά λεπτό κι άλλη σκέψη κι άλλη φάτσα. Και μετά λέω πάλι καλά και τόσο να’ναι, θα μπορούσαν να ήταν πολύ χειρότερα τα πράγματα.
Σε κάθε περίπτωση, παρόλο που πέθαινα να περιγράψω τον Ταρζάν της παραλίας...καλά, θα τον περιγράψω, φανταστείτε νεαρό άνδρα καλογυμνασμένο και ξυρισμένο παντού (μπλιαχ- προσωπικό σχόλιο και γούστο- σε λίγο θα ζητάμε τη μάρκα αποτριχωτικού από τους άρρενες, πάει η βαρβατίλα εσκόνταψε σε χαλάουα) να φορά μαγιό σαν αυτό που φορούσε ο Μόγλης, δυο τριγωνικά κομμάτια για μπρος πίσω, ευάερα και ευήλια, με πράσινα φυλλαράκια κεντημένα ένα προς ένα. Οκ, ούτε Μόγλης, σαν την περιβολή του Αδάμ ήταν αλλά τον βαφτίσαμε Ταρζάν γιατί απείχε μακράν το υπόλοιπο πακέτο από θρησκευτικό πνεύμα, κρίμα που δεν έχω φωτογραφικό ντουκουμέντο...έλεγα λοιπόν, για να έχετε το νου σας, πλέον η παραβίαση πόρτας ασφαλείας είναι εύκολη, η αστυνομία μάς σύστησε να αλλάζουμε κλειδαριά κάθε δύο χρόνια, είναι σαν τα antivirus ένα πράγμα, για κάθε νέο σύστημα βγαίνει μετά από λίγο καινούριος ιός, όπως επίσης, για τη χειρότερη περίπτωση που είστε μέσα, πάντα να κλειδώνετε σε μονό αριθμό (το οποίο μόλις διαψεύστηκε κατηγορηματικά από τον κλειδαρά που αλλάζει την πόρτα άρα το θέτω προς αμφισβήτηση) και να χρησιμοποιείτε σύρτη. Και θα πρόσθετα, και την ευχή σας να μην σας βάλουν στο μάτι.
σχόλια