4 ΚΑΡΤ ΠΟΣΤ ΣΤΑΛ απ την Τζαμάικα
Οφείλω να ομολογήσω ότι μου συμβαίνει κάτι περίεργο με τα ταξίδια. Επειδή είμαι άνθρωπος που κατά βάση λειτουργεί με εικόνες- το υποσυνείδητο πρέπει να είναι μια τεράστια σινεμασκόπ οθόνη που παίζει επί εικοσιτετραώρου-, ο καταιγισμός των νέων εντυπώσεων ενός ταξιδιού με εμποδίζει να τις επεξεργάζομαι κατά τη διάρκειά του. Χρειάζεται μια περίοδος και-δη μεγάλη- αγρανάπαυσης. Γι’ αυτό και τώρα, εννιά μήνες μετά την καραϊβική περιπέτεια, αποκαθαρμένος από την εξάρτηση του παρόντος, στέκομαι κυρίως σε τέσσερις εικόνες.
Εικόνα πρώτη: το ράφτινγκ στον ποταμό Martha Brac. Κατεβαίνω τον ποταμό σε μια διαδρομή πέντε χιλιομέτρων, πάνω σε μια μεγάλη σχεδία από μπαμπού, με τον οδηγό να μου παραδίδει το κοντάρι στα μισά. Στη διαδρομή, μια σκηνογραφία ανάμεσα στην Καρδιά του σκότους και στο Νεκρό Τζάρμους, από τις όχθες δεξιά και αριστερά νιώθω την πανίδα να μου γνέφει-τη ζούγκλα να θροΐζει σε μια μυστική ιδιοσυχνότητα…
Εικόνα δεύτερη: φτάνω στους καταρράκτες Mayfield Falls, ύστερα από μια υπέροχη διαδρομή στην κατάφυτη ορεινή Τζαμάικα. Το κυρίως πιάτο εδώ αφορά την ανάβαση ενός καταρράκτη, ο οποίος στην διαδρομή του δημιουργεί 21 «πισίνες». Ξαπλώνω σε ένα από τα natural τζακούζι και νιώθω τη μητέρα φύση σε όλο της το τρυφερό εκχύλισμα να μου ψιθυρίζει ένα ευεργετικό νανούρισμα.
Εικόνα τρίτη: Στο πολύβουο Montego Bay, τη δεύτερη πόλη μετά την πρωτεύουσα Kingston, περπατάω σε μια πολυσυλλεκτική φαντασμαγορία:κατσίκες βολτάρουν στα πεζοδρόμια, μικροέμποροι έχουν στήσει τα τσαντίρια τους μπροστά σε πολυεθνικές, μαθήτριες με dreadlocks και μοβ και μπλε ποδιές διαχέουν το ανέμελο σε ολές τους τις αποχρώσεις, κτίρια από γυαλί και ατσάλι γειτονεύουν με χαμόσπιτα. Σε μια γωνιά κάποιος μου σφυρίζει: «Hey man!». Στην άκρη του δρόμου, κρυμμένο επιμελώς, βρίσκεται το Bob Marley Bar. Περνάω μια ώρα τρώγοντας ackee-τοπικό φρούτο- και πίνοντας Blue Mountain Coffee, υπό το ρυθμικό μπιτ του Exodus, διακτινισμένος σε μια αυθεντική σεβεντίλα που εκλύει έναν αναπάντεχο νόστο.
Εικόνα τέταρτη:Πίσω στο Negril, στο περίφημο Nick’s cafe, βλέπω ΤΟ ηλιοβασίλεμα, ενώ μπροστά στα μάτια μου εκτυλίσσεται ένα μίνι Ακαπούλκο με γραμμωμένους Τζαμαϊκανούς να βουτούν από βράχια ύψους 30 μέτρων. Το σόου τελειώνει και τίποτε άλλο ιδιαίτερο δεν συμβαίνει, τουλάχιστον εμφανώς. Ξαφνικά, κοιτάζοντας τα νερά που τα γλείφουν οι τελευταίες ακτίνες, νιώθω το χρόνο να ξεχαρβαλώνεται, μια αίσθηση λες και, όσο πλησιάζω, το μέλλον απομακρύνεται.
My Thai
Την επόμενη, από το ξενοδοχείο μας, το Holiday Inn, φτάνουμε στην Τσάιναταουν κάνοντας ζιγκ ζαγκ στις μποτιλιαρισμένες αρτηρίες με το ταχύτερο μέσο της πόλης: το «τουκ τουκ»(τρίκυκλο με καρότσα). Η κινέζικη συνοικία είναι ένας λαβύρινθος από μικρά δρομάκια, κατάστικτα από πάγκους μικροπωλητών. Χονδρική πώληση, κινέζικα φαρμακευτικά βότανα αλλά και κινέζικοι ναοί που συνδυάζουν στοιχεία κομφουκιανισμού, ταοϊσμού, βουδισμού και ανιμισμού. Στο ναό Σαντσάο Νται Χονγκ Κονγκ, μια μακάβρια Σάιλοκ πράξη: οι συγγενείς των νεκρών καίνε τα χαρτονομίσματα της κόλασης-χάρτινα αντίγραφα- για να εξασφαλίσουν τους αγαπημένους τους μετά το θάνατο! Θέμα για Αρκά…
Στην Μπανγκόκ βρίσκεται η Πατπόνγκ, η πλέον διάσημη περιοχή οίκων ανοχής του κόσμου. Τη δεκαετία του ΄60, η συνοικία ήταν γεμάτη μπαρ όπου άφηναν τον οβολό τους τα Αμερικανάκια, που ξέδιναν στις ζούγκλες του Βιετναμ. Η νουαρ Μπανγκόκ μου εξιτάρει την περιέργεια, για να ακολουθήσει η πλήξη μετά τα γνωστά βαριεστημένα σόου… Προτιμώ το φωτεινό της Πλατείας Σιάμ, γεμάτης ντιζάινερ μαγαζιά νεαρών Ταϊλανδών σχεδιαστών.
Αργότερα, στο υπόγειο club του ξενοδοχείου Grand Hyatt Erawan, τσουγκρίζω το χυμό ροσελέ μου με την μπίρα Chang του Δημήτρη. Στις 12 τα μεσάνυχτα αναχωρεί η πτήση. Πίσω στο γραφειάκι για γράψιμο, και η ζωή αλλάζει ξανά. Η επιστροφή μού αρέσει πάντα. Ανοίγοντας την πόρτα, το οικείο με ζαλίζει γλυκά. Τα νέφη αποσύρονται και βλέπω πάλι καθαρά. Παίρνω αποφάσεις, προχωράω, το απρόβλεπτο με επισκέπτεται με νέα μορφή… Αναβάπτιση; Σκέφτομαι ξανά τον Τσάτουιν. Τα μέρη που αγαπά κανείς είναι τα μέρη όπου δουλεύει καλά. Ώσπου το αείφυγο να χτυπήσει και πάλι.
Phuket:στον κήπο των κοραλλιών
Με το που πάτησα το πόδι στο ξενοδοχείο Marina Cottage στο Phuket είπα «εδώ είναι θα μείνω για πάντα»! Διέθετε ότι ακριβώς μπορεί να κάνει ένα νεφόπληκτο γραφιά να τα παρατήσει όλα και να μείνει εκεί. Μέσα σε μια πραγματική ζούγκλα, η ξύλινη καλύβα-μπανγκαλόου είναι κατασκευασμένη με τον παραδοσιακό ταιλανδέζικο τρόπο. Το δωμάτιο έχει πάντα εκτός από τηλεόραση και γειτονεύει με μια υπέροχη πισίνα, που μοιάζει να πηγάζει από τα σπλάχνα της γης, ενώ ακριβώς δίπλα του ένα εστιατόριο σερβίρει στο φεγγαρόφωτο την ωραιότερη κουζίνα του κόσμου:κοτόπουλο με κάσιους που λιώνει μεθυστικά στον ουρανίσκο, θεία, πλατιά νουντλ με λαχανικά, αστακό σε τιμές γαύρου, και όλα αυτά νοτισμένα από την τοπική Σίνγκα μπίρα. Το βράδυ κάνω την προσευχή μου στο θεό του ταξιδιού. Αν όλο το χρόνο δουλεύουμε για να κερδίσουμε κάτι, κάπως έτσι πρέπει να μοιάζει το έπαθλο.
Ωστόσο, εδώ μιλάει μια ψυχή κατ’ εξοχήν διαβρωμένη από το μικρόβιο της έρευνας, και το Phuket... είναι νησί. Η επόμενη μέρα, λοιπόν, αφιερωμένη στην εξερεύνηση γειτονικών παραλιών. Η Λιμ Σινγκ Beach, όπου γυρίστηκε το διαφημιστικό του Καμπάρι, είναι ένα οπτικό θαύμα με κοσμοπολίτικη ambiance, όμως χρειάζεται προσοχή όταν μπαίνεις στη θάλασσα γιατί ο κοραλλιογενής βυθός κόβει σαν μαχαίρι. Υπ’ όψιν, τα κοράλλια εδώ αποτελούν προστατευόμενο είδος και η ταιλανδέζικη νομοθεσία δεν αστειεύεται:20.000 δρχ αν κόψεις λίγο κοράλλι, ενώ αν σε πιάσουν να έχεις στην κατοχή σου real stuff, το πρόστιμο εκτοξεύεται στα 4 εκατομμύρια! Η παράκτια περιήγηση καταλήγει στην Kata beach, μια τεράστια αμμώδη έκταση με υπέροχα νερά.
Οι κοκοφοίνικες πλησιάζουν με μια απαλή χορογραφία προς τη θάλασσα, μια χαριτωμένη μαϊμού πηδάει από κλαδί σε κλαδί, ενώ ένας αναρριχώμενος γηγενής έφηβος, με απωθημένο Μελισσανίδη, μαζεύει τα πιο ψηλά coconuts. Μισοζαλισμένος, ξαπλώνω στη σκιά ενός βράχου και νιώθω λίγο σαν Καμί των τροπικών, παρακολουθώντας κάτω από το νεφεληγερέτη οριεντάλ ήλιο μια μελαψή σιλουέτα να διασχίζει την άμμο.
………………………………………………………………………………………………………………
ΜΥΪΚΗ ΝΙΡΒΑΝΑ
Είπαμε εξωτισμός για την αποθήκη του αμφιβληστροειδούς, αλλά και οι μυϊκές ίνες έχουν τις απαιτήσεις τους. Τις αποθέτω με ευλάβεια στη φυσική περιποίηση που προσφέρει το παραδοσιακό ταιλανδέζικο μασάζ. Σ’ ένα μεγάλο δωμάτιο, με τον ήχο του κλιματιστικού να συντονίζεται με το θρόισμα του κοκοφοίνικα που χαϊδεύει το τζάμι, αφήνομαι επί μια ώρα στα χέρια και…. πόδια(!)μιας ιέρειας του πανάρχαιου ντόπιου ανακουφιστικού μηχανισμού που χρονολογείται από την εποχή του Βούδα.
Την τελευταία μέρα μια κατακλυσμιαία τροπική βροχή κάνει το μυθο μούσκεμα, προσδίδοντας του μια δραματική διάσταση που προσωπικά τη χάρηκα με την ψυχή μου. Έστω και βρεγμένο, το όνειρο απλώνει πλέον την επίγευσή του. Μια σειρά από εικόνες- φυλαχτά για τις δύσκολες νύχτες του χειμώνα.
Αποσπάσματα από ταξιδιωτικά κείμενα του συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό (Symbol) το 2001 τους μήνες Σεπτέμβριο, Δεκέμβριο και Μάρτιο.
σχόλια