Τα εξώφυλλα του 7μέρεςTV
Είμαι στο μπαλκόνι απορροφημένος σε ένα κείμενο για την καθημερινότητα μιας αγγλίδας μάνας στο Σαο Πάολο. «Το κύριο χαρακτηριστικό των Βραζιλιάνων είναι ότι επιδιώκουν την σωματική επαφή. Η δασκάλα κιθάρας αγκάλιαζε τον οκτάχρονο γιο μου, ενθαρρύνοντας τον ακόμα και όταν έκανε λάθη. Όταν κάποια στιγμή έπαιξε το κομμάτι αρκετά καλά τον αγκάλιασε τόσο σφιχτά, ώστε το δεξί του πόδι ξεκόλλησε απ το έδαφος. Η αγγλίδα δασκάλα του ήταν τόσο ψυχρή ακόμα και όταν τα έκανε όλα τέλεια» διαβάζω όταν ακούγονται φωνές απ το απέναντι μπαλκόνι.
«Γιατί γελάς ρε; ΠΕΣ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΓΕΛΑΣ;» φωνάζει μια εικοσάχρονη κοπέλα με μαύρο κορμάκι γυμναστικής, έχοντας πλησιάσει σε απόσταση αναπνοής το πρόσωπο ενός αξύριστου άντρα. Της λέει κάτι χαμηλόφωνα. Μια σαραντάχρονη γυναίκα πλησιάζει το ζευγάρι και τους δείχνει κάποιες ασκήσεις που έχουν να κάνουν με την ρύθμιση της αναπνοής. Επαναλαμβάνουν το σκετς. Ύστερα μια κοκκινομάλλα κάνει πως κλαίει, δηλαδή ακόμα και αν δεν είσαι κριτικός θεάτρου καταλαβαίνεις ότι χρειάζεται εξάσκηση για να προσποιηθεί κλάμα αυτή η γυναίκα. Τα δάκρυα της γίνονται σταλακτίτες, πέφτουν στα κεφάλια μουσουλμάνων που διασχίζουν ανυποψίαστοι τον δρόμο. Ούτε ο Αλλάχ δεν μπορεί να την σταματήσει.
Μετά ένας άντρας με μουστάκι και καράφλα, καταλήγει στο πάτωμα. Η κοκκινομάλλα σκούζει πάνω απ τον νεκρό άντρα. Το μοιρολόι της κοντεύει να μου βγάλει τη μπύρα απ την μύτη.
Τέλος το θεατρικό εργαστήρι κλείνει. Οι νέοι ηθοποιοί γεμάτοι όνειρα ξεχύνονται στους βρώμικους δρόμους του Μεταξουργείου.
Ο δημοτικός φωτισμός λούζει τα αρυτίδωτα πρόσωπα τους.
Κάποια νομίζω ότι ρωτάει «Όταν γίνουμε διάσημες θα παραμείνουμε φίλες;» και κάποια νομίζω ότι απαντάει «Ναι. Θα αγκαλιαστούμε για το πρώτο μας εξώφυλλο στο 7μέρες TV»
Απόγνωση και αισιοδοξία στον ίδιο δρόμο
Δυο φρέσκα έργα τέχνης στην Αχιλλέως. Στο πρώτο, όλη η απόγνωση και η μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου, που δεν έχει τίποτα να περιμένει από καμία θρησκεία ή πολιτικό σύστημα. Μόνος και αβοήθητος μέσα στην διαφθορά και την αδικία.
Στον ίδιο δρόμο, στον απέναντι τοίχο, αυτή η πολύχρωμη φιγούρα του κοριτσιού στέλνει ένα μήνυμα αισιοδοξίας. Όλα ξεκινούν από εσένα, βρες το δικό σου πολύχρωμο παζλ μέσα σου, δέσε τα κομμάτια του. Μην περιμένεις απ τους έξω τίποτα.
Οι αθηναϊκοί δρόμοι είναι οι νέες γκαλερί. Ακόμα και αγουροξυπνημένο, στο δρόμο για το λεωφορείο τον οχτώ η τέχνη σε καλεί. Αρκεί να θες να την ακούσεις.
σχόλια