Περίμενα πώς και πώς το φετινό Reworks. Το πρόγραμμά του μου άρεσε πάρα πολύ, είχε διάφορα μουσικά είδη και κάποιους καλλιτέχνες των οποίων είμαι μεγάλος φαν.
Η Παρασκευή ήταν η πρώτη μέρα. Φτάσαμε στο χώρο της Βίλκας στις 11 και στο μεγάλο stage αμέσως μετά την είσοδο (Reworks Atrium) βρισκόταν ήδη οι Ολλανδοί Kraak & Smaak. Ο funky ήχος τους ήταν ό,τι έπρεπε για το ξεκίνημα της βραδιάς. Ο frontman τους, σχεδόν σωσίας του Nick Cave με λαμέ ασημί σακάκι κατάφερε να μας ξεσηκώσει.
Στη συνέχεια κάναμε μια βόλτα σε όλα τα stages και καταλήξαμε στο stage που έπαιζε ο Alva Noto. Ξαφνιαστήκαμε από τον περίεργο ήχο του. Όσο περνούσε η ώρα, όμως, σε συνδυασμό με τα ψυχεδελικά βίντεο που προβαλλόταν πίσω του, βυθιζόσουν στο κόσμο και στη μουσική του. Δυστυχώς, έπρεπε να φύγουμε πριν τελειώσει το set του για να πάμε στους Hercules and Love Affair.
Επιστρέψαμε στο stage που ήμασταν στην αρχή, το οποίο γέμιζε όσο περνούσε η ώρα. Από τη στιγμή που βγήκαν στη σκηνή μέχρι τη στιγμή που μας είπαν καληνύχτα δεν σταματήσαμε να χορεύουμε. Ο DJ Andy Butler τα έδωσε όλα. Μέχρι και "Καλίνκα" χόρεψε με τη μία από τις τρεις -εξαιρετικές- τραγουδίστριες. Όταν έπαιξαν το "Blind" είναι περιττό να σας πω τι έγινε, αρκεί να δείτε το παρακάτω βίντεο.
Ακολούθησε το set του James Holden. Προλάβαμε και ήμασταν εκεί από την αρχή, που το κοινό τον υποδέχτηκε με πολλά χειροκροτήματα. Στα 40 λεπτά που έμεινα άκουσα ένα πολύ ώριμο set, αρκετά πιο εσωτερικό από όσο περίμενα, το οποίο σταδιακά απογειωνόταν. Η παρέα μου που έμεινε περισσότερη ώρα, μου είπε ότι συνέχισε να είναι πολύ καλό. Το κοινό φάνηκε να μην ενθουσιάζεται όσο εμείς, καθώς οι πιο πολλοί ήταν ακίνητοι.
Ο λόγος που έφυγα από κάτι που μου άρεσε τόσο, ήταν για να ακούσω τους Art Department, που τους περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία. Στο μικρότερο από τα τέσσερα stages, κάτω από τον μεγάλο φοίνικα, προσπαθούσαμε να χορέψουμε στον ελάχιστο χώρο που αναλογούσε στον καθένα. Ήταν από τις πιο όμορφες στιγμές του 2ημέρου. Ένα φοβερό set, με τον κόσμο να μη σταματάει στιγμή να χορεύει. Δυστυχώς, κάποια στιγμή κόπηκε το ρεύμα για περίπου μίση ώρα. Πολύς κόσμος μπήκε μέσα στο club, για να δει τη Miss Kittin, αλλά ήμασταν αρκετοί που περιμέναμε να αρχίσουν ξανά. Αποζημιωθήκαμε με ένα καταπληκτικό ρεμίξ του τραγουδιού του Jamie Woon "Night Air" και με μισή ώρα ακόμα στο ίδιο τέμπο. Το μόνο παράπονό μου, ότι δεν έπαιξαν κάποιο τραγούδι από το τελευταίο άλμπουμ τους "The Drawing Board".
Η οργάνωση του φεστιβάλ ήταν πολύ καλή. Δε χρειάστηκε να περιμένουμε σε ουρές πουθενά για πάρα πολλή ώρα. Υπήρχαν αρκετά μπαρ για τον κόσμο που ήταν εκεί και καθυστέρηση για να μπεις σε κάποιο stage υπήρχε μόνo σε αυτά που έπαιζαν η Miss Kittin και ο James Holden.
Κ.Μ.
σχόλια