"Γκόσλινγκ, ήρθα για την κάβλα, έμεινα μαλάκας. Σοκ, Δέος, Θεός."
Θα την πω την αλήθεια μου, του Γκόσλινγκ του το είχα. Πήγε από το μηδέν (Young Hercules? really?) στο #1 πολυσυζητημένο κινηματογραφικό πρόσωπο μέσα σε 2 χρονάκια. Από περιγραφή και τρέηλερ όμως η ταινία δεν φαινόταν τόσο υποσχόμενη ώστε να στηρίζει τους διθυράμβους που ακούγονταν από Κάννες μεριά. Βλέπεις όμως, η μαγκιά κρύβεται στον σκηνοθέτη Nicolas Refn ο οποίος πήρε ένα σχεδόν τυπικό action screenplay και το έστιψε για κινηματογραφικό χρυσάφι.
Κόντρα στο θέμα του σεναρίου για έναν κασκαντέρ αυτοκινήτων παύλα οδηγό ληστειών που βρίσκεται κυνηγημένος μετά από μια αποτυχημένη κομπίνα, ο Refn κάνει μια μεθοδικά αργή (αλλά ούτε λεπτό κουραστική) ταινία με σκοτεινή 80s αισθητική, ατμοσφαιρικό σάουντρακ, λιγοστούς διαλόγους, ήπιους τόνους αλλά και εκρήξεις ωμής αδυσώπητης βίας, χτυπήματα ρεαλισμού κάτω από την ήρεμη επιφάνεια της αφήγησης που ελέγχουν και χειραγωγούν τους ρυθμούς της ταινίας και του θεατή.
Ο πρωταγωνιστής Γκόσλινγκ και η - ήσυχη γειτόνισσα γυναίκα φυλακισμένου και μόνη μητέρα - Carey Mulligan χτίζουν τους ρόλους τους και πείθουν για την αναμφισβήτητη έλξη τους όχι με διάλογο ή αφήγηση αλλά σχεδόν αποκλειστικά με βλέμματα και εκφράσεις. Η Mulligan ήρεμη στην επιφάνεια αλλά από μέσα να ξεχωρίζει η γυναίκα που είναι ικανή για τις συγκεκριμένες επιλογές, που θα παντρευόταν έναν εγκληματία, θα έκανε το παιδί του και θα έμενε μαζί του μετά την αποφυλάκιση χωρίς εξωτερικό ξέσπασμα, και που υπέφερε για αυτές. Ο Γκόσλινγκ ήσυχος, κλειστός, δυνατός, να βρωμάει μάτσο αντρίλα αλλά και κάτι κρυφό, σκοτεινό, τρομακτικό σε κάθε του ματιά - και να σπάει κάτω από την πίεση μόνο με τις πιο ανατριχιαστικές μικρές λεπτομέρειες στην έκφραση και τον λόγο του.
οδηγώ και σε σκέφτομαι κι είν'αυτό επικίνδυνο. ακούς? 5/5
σχόλια