Κρατάω ένα υπερμέγεθες τραπουλόχαρτο επιδέξια καλυμμένο με το λευκό χαρτί που γράφει το όνομα Alex Zhang Hungtai. Επιτέλους το θυμάμαι, το έμαθα. Συνηθίζουμε να καλούμε ως Arte Fiasco καλλιτέχνες με σύνθετα ονόματα, επίδειξη ίσως του πληθωρικού τους χαρακτήρα, στα όρια ενίοτε της απροσδιοριστίας. Δευτερόλεπτα αφότου ανοίγει η πόρτα στην αίθουσα αφίξεων διαπιστώνω ότι ο Alex είναι ένας ψηλός εμφανίσιμος Ασιάτης, ντυμένος προσεκτικά ατημέλητα με το κορακίσιο του μαλλί πάντα στρωμένο. Ακολουθεί τον πρόσχαρο κοντούλη Γαλλοκαναδό Francis που συνάντησε μεσώ MySpace όντας συγκάτοικοι στην ίδια πόλη. Και την γοητευτική μοντέρ Zoe, μίξη Αγγλικής επαρχίας και Ουκρανικής παράδοσης που βρήκε τη σκηνοθετική της ανάμιξη στα βιντεοκλίπ του Dirty Beaches για να δέσει το χρόνο της μαζί του. Ευγένεια αναδύεται από τη χειραψία ως την προσφώνηση. Μια αύρα ανατολίτικης ιεροτελεστίας συστάσεων. Η διαδρομή ως το ξενοδοχείο μέσα από την αττική ενδοχώρα μετατρέπεται σε μια ημίωρη γητειά καθώς ο αθηναϊκός ήλιος που δύει χαρίζει αποχρώσεις στα σποραδικά σύννεφα και αποκρύπτει τις ατέλειες. Τα μάτια του mr. Dirty Beaches παραστέκονται αλογάριαστα στα σουβενίρ της διαδρομής. Και επικροτούν. Ακολουθούν κατά γραμμα το ούτως ή αλλιώς ασφυκτικό πρόγραμμα. Πρόθυμοι στις συστάσεις και δεκτικοί σε κάθε πρόταση ολοκληρώνουν ένα σύντομο soundcheck. Εκεί θα μου σταθεί για την polaroid που χωράει αχνά την ελικοειδή μεταλλική σκάλα στο δεξί του ωμό, νύξη της διάχυτης πίστης του για την ανηφορική διαδρομή που τραβάει προς την αναγνώριση. Όσο περνάει η ώρα αρχίζει και σχηματίζεται το ολόγραμμα των Dirty Beaches. Μια πατριαρχική κινεζική οικογένεια απαλλαγμένη από επιφανειακές αβρότητες και μπολιασμένη με την κουλτούρα της γενιάς της. Εκεί που πραγματικά θα συναντηθούμε είναι στο δείπνο πριν τη συναυλία. Μοιραζόμαστε μια ποικιλία πιάτων και ο Αλεξ αισθάνεται σαν στο σπίτι του όπου όλοι μαζί ανακατεύουν γεύσεις και συναισθήματα πάνω σε ένα πικάντικο τραπέζι. Σχολιάζει την εγωκεντρικότητα των αμερικανών, μιλάει για τον Έλληνα φίλο του που μέσα από το ταξίδι στην άγνωστη πατρίδα-Ελλάδα χάρισε και το όνομα στο συγκρότημα, μιλάμε για την συσχέτιση των μπλουζ του Νότου με τα ρεμπέτικα του Πειραιά. Χωρίς ντροπές και ενώ του εξηγώ την ετυμολογία του ''ευχαριστώ'' καθώς τσουγκρίζουμε το λευκό κρασί, μοιραζόμαστε αναμνήσεις ταξιδιών με τρένο και αυτοκίνητο στην νεορομαντική όψη της Ευρώπης και στα ατελείωτα ερημικά μίλια της Καναδικής υπαίθρου. Είναι αναζητητής των βιωμάτων και το ανακαλύπτεις όσο κι αν απομονώνεται στην τουαλέτα αφήνοντας μας να εικάσουμε το οτιδήποτε. Αφήνει σταδιακά πίσω του την πατρική φιγούρα που τον στοιχειώνει για να διεκδικήσει τα δικά του χιλιόμετρα στον ασυνεχή μουσικό κόσμο που ευαγγελίζεται. Κοιτώντας τον τρόπο που χτίζει το λόγο του αντιλαμβάνεσαι ότι ακολουθεί ένα σχέδιο. Θέλει να τον αντιληφθούν.
Βρισκόμαστε στο Bios. Το αδιαχώρητο. Μια υπερπροσφορά δημοσιογραφικής παρουσίασης κινητοποίησε μαζικά τον ενεργό μουσικό πληθυσμό .Η εξίσωση έλαβε θετικό πρόσημο παρ όλες τις εν μέρει αστοχίες. Backstage ο Αλεξ δίνει μια ακόμα συνέντευξη, υπομένει ευγενικά μια ακόμα φωτογράφιση. Μου ψιθυρίζει, «τι άλλο θέλουν από μένα» και με κερνά από το αγαπημένο του ουίσκι. Κάπου εκεί θα μιλήσουμε για ασύδοτα μεθύσια και έκλυτες εφηβικές αναμνήσεις. Θα αναφέρει καθώς μιλάμε για κόμικ ότι ο Warren Ellis του Transmetropolitan της D.C Comics είχε γράψει μια κριτική πριν τρία χρόνια για μια κυκλοφορία των Dirty Beaches ονόματι Horror επιχαίροντας την διορατικότητα του. Είναι κατά βάθος ένα παιδί που ανασηκώνει το βλέμμα του στο ύψος των ματιών του. Ένα παράταιρο με την εικόνα mantra στα χείλη του μιλάει για την πολυπολιτισμικότητα και τους ανοιχτούς χώρους. Ένας beat καλλιτέχνης εκτός δρόμου. Στη σκηνή λίγη ώρα μετά, μπρος σε ένα ιδρωμένο patchwork πιστών που πότε σε οίστρο πότε αδιάφορα παρακολουθούν το πλάσιμο μιας άτολμης -το ομολογώ - ταινίας, θα κινητοποιήσει ένα μεγάλο μέρος από το υλικό του. Κερδίζει το χειροκρότημα, πιστώνεται μια ακόμα επιτυχημένη στάση στο ταξίδι του, σχεδόν γωνία Πειραιώς και Ιερέας Οδού. Θα είμαι κι εγώ ένας από τους δηλωμένους φαν που θα ζητήσει αυτόγραφο. Denis με αποκαλεί από την αρχή άλλα ζητάει την ολοκληρωμένη βερσιόν του ονόματός μου και μπλέκεται σε ένα φιλότιμο λάθος. Με αποζημιώνει με μια πένα της κιθάρας του και την υπόσχεση για επιστροφή. Τους συνοδεύω στο ξενοδοχείο και για μια ακόμα φορά η μικρή οικογένεια του Αλεξ θα με ευχαριστήσει προσθέτοντας την θερμή αγκαλιά. Στο αυτοκίνητο, καθώς θα αφαιρέσω το ονομαστικό επικάλυμμα του τραπουλόχαρτου θα βρω και πάλι τον Ρήγα. A King of Diamonds..
σχόλια