Την περασμένη εβδομάδα: Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αντώνης Σαμαράς, αρνήθηκε να παρευρεθεί μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου στη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες. Μια από τις αιτίες της άρνησης είναι ότι «δεν γνωρίζει το ελληνικό σχέδιο». Ήταν και η αλήθεια. Δεν ήταν, όμως, ότι του το έκρυβαν, απλώς δεν υπήρχε. Η ελληνική αποστολή απλώς θ’ άκουγε. Η έκθεση της τρόικας, εξάλλου, τα είπε όλα.
Άλλωστε, στις προτάσεις που έγιναν την Κυριακή δεν διέρρευσε κάποια είδηση του στυλ: «Ο Έλληνας πρωθυπουργός αντιπρότεινε/διαφώνησε/συμφώνησε με κάποιον ομόλογό του». Όπως δεν θα κάνει την Τετάρτη. Ό,τι είχαμε να κάνουμε το κάναμε. Εδώ κάπου τελειώνει και το πείραμα που γινόταν στην Ελλάδα, που απ’ όσο φαίνεται ήταν και το κατάλληλο πειραματόζωο. Η εγχώρια παραγωγή δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει το χρέος, διαμορφώθηκε μια κατάσταση συλλογικής ευθύνης, το κράτος είχε μετατραπεί σε έρμαιο των κομμάτων, με ανύπαρκτο φορολογικό σύστημα και ανυπαρξία πολιτικής ευφυΐας. Πριν από δυόμισι χρόνια κάτι θα μπορούσαμε να κάνουμε. Μπορεί να μην είχε μειωθεί καθόλου το χρέος, αλλά πιθανότατα θα είχαμε γίνει μια δεύτερη Ιρλανδία. Μην ξεγελιόμαστε: η Ιρλανδία είναι μια μικρή χώρα που έχει ένα ανεπτυγμένο αγγλοσαξονικό σύστημα διοίκησης που της επιτρέπει αυτή τη στιγμή να εμφανίζει όμορφους δείκτες και χάλια ποιότητα ζωής.
Σημειώστε πως αν εφάρμοζαν το ίδιο σχέδιο στην Ισπανία, οι οικονομικές συνέπειες θα ήταν τέτοιες, που θα έπεφτε το βιοτικό επίπεδο ολόκληρης της ευρωζώνης κατακόρυφα. Ακόμα, ο Παπανδρέου δεν έχει το ειδικό βάρος του Μπερλουσκόνι, ώστε να δηλώσει πως «στην Ιταλία δεν θα πείτε τι να κάνει.» Οι συνέπειες, βλέπετε, στην ελληνική οικονομία μετά το κούρεμα θα επιφέρουν τεράστιες επιπτώσεις στο εσωτερικό της χώρας, οι οποίες όμως με τη σειρά τους θα προκαλέσουν λιγότερους κραδασμούς στις υπόλοιπες. Ειδικά στη Γερμανία.
Ενώ οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονται, αυτό που έχουμε καταλάβει για το κούρεμα είναι το εξής: θ’ αγγίξει ένα ποσοστό του 60%. Από αυτό δεν θα θιγούν καθόλου ΔΝΤ, ΕΚΤ κι οι χώρες που μας δάνεισαν. Αυτό σημαίνει πως τα 114 δισ. που πήραμε και θα παίρνουμε απ’ το 2009 θα τα επιστρέψουμε όπως τα πήραμε, συν τους τόκους. (Eρώτηση Nο1: Στo πλαίσιo της αλληλεγγύης των κρατών και της επιθυμίας να υπάρξει ανάπτυξη στην Ελλάδα δεν θα έπρεπε να μας eλαφρύνουν με κάποιο ποσοστό απ’ το δάνειο που μας επέβαλαν να πάρουμε;) Άρα, το κούρεμα θα γίνει σε αυτά που χρωστάει η Ελλάδα στα ξένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, στα αντίστοιχα ελληνικά και στα ασφαλιστικά ταμεία.
Η ιστορία με τους 180 βουλευτές. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος δήλωσε σήμερα από τις Βρυξέλλες πως θα χρειαστούν 180 ψήφοι στο ελληνικό Κοινοβούλιο για να περάσει η συνθήκη του κουρέματος. Η ΝΔ απάντησε ήδη αρνητικά. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι συνταγματικά επιβεβλημένο για να περάσει η συγκεκριμένη συνθήκη να χρειάζονται 180 ψήφοι. Μπορεί και με 151. Πιθανό σενάριο είναι η κοινοβουλευτική ομάδα να περάσει τη συγκεκριμένη λύση και μετά να παραιτηθεί η κυβέρνηση. Οπότε πάμε σε εκλογές και άντε να δούμε μετά, τί είδους κυβέρνηση θα προκύψει.
Τα αποτελέσματα του κουρέματος δεν μπορούμε να τα προβλέψουμε ακριβώς. Ούτε η ίδια η Σύνοδος Κορυφής δεν είναι σε θέση να το κάνει. Στο εξωτερικό θα προκληθούν έντονοι τραπεζικοί κραδασμοί στη Γαλλία. Αν ενεργοποιηθούν τα CDS, τότε πάμε για μια ολοκληρωτική μετάλλαξη του τραπεζικού συστήματος. Αν όχι, τότε αυτό που μας ενδιαφέρει εμάς είναι ν’ ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας. Σε κάποια χρόνια βέβαια από τώρα.
Στο εσωτερικό, τώρα, πρόχειρες εκτιμήσεις μιλάνε για κοσμογονία:
Απώλεια εθνικής κυριαρχίας: Η τρόικα εγκαθίσταται στην Αθήνα. Το συγκεκριμένο ας μη μας ταράζει και πάρα πολύ. Από την υπογραφή του μνημονίου συμβαίνει αλλά… τουλάχιστον μέχρι τώρα τις αποφάσεις τις έπαιρνε μια κυβέρνηση που λογοδοτούσε στον ελληνικό λαό.
Τραπεζικό σύστημα: Restart όλου του συστήματος, με την ανακεφαλοποίηση από το EFSF. Έλλειψη ρευστότητας στην αγορά. Κρατικοποίηση ορισμένων τραπεζών ή να συμβεί το παράδοξο: ιδιωτικά διοικητικά συμβούλια να διαχειρίζονται δημόσιο χρήμα. Οι καταθέσεις παραμένουν στη θέση τους. Ενδεχομένως να έχουμε κι ένα ελληνικό «κοραλίτο» που να περιορίζει τις ημερήσιες αναλήψεις. (Ερώτημα Νο2: Εφόσον είναι γνωστό ότι οι περισσότεροι μεγαλοκαταθέτες θα έχουν φροντίσει για τα δισ. τους, είναι τόσο απαραίτητο για όλους μας να σώσουμε τα κάποιες χιλιάδες ευρώ που μπορεί να έχουμε στην τράπεζα, υποβαθμίζοντας τόσο πολύ το βιοτικό μας επίπεδο;)
Ασφαλιστικά ταμεία: Αναδιάρθρωση από το μηδέν. Οι χαμηλές συντάξεις θα γίνουν ακόμα πιο χαμηλές. Τα ευγενή ταμεία θα κληθούν να καλύψουν τα κενά των παθητικών ταμείων. Πιθανότατα θα υπάρξουν μεγάλες συγχωνεύσεις. Καινούργια χρήματα στα ταμεία δύσκολα θα βρεθούν, καθώς οι χαμηλοί μισθοί που θα προκύψουν σημαίνουν και χαμηλές εισφορές.
Μισθοί: Η σκέψη της τρόικας είναι να δημιουργήσει μια ανταγωνιστική αγορά εργασίας. Σταδιακά θα πέσουν οι μισθοί και θ’ αγγίξουν τα όρια της περιφέρειας της Ευρώπης. Μιλάμε για μέσο όρο περίπου εκεί που είναι σήμερα ο κατώτατος: 540€. Αυτό όντως θα κάνει πιο ανταγωνιστική την Ελλάδα και θα φέρει επενδύσεις από το εξωτερικό. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα φέρει την ανάπτυξη, γιατί οι υποχρεώσεις του Έλληνα πολίτη απέναντι στους δανειστές του θα παραμένουν οι ίδιες με σήμερα και δεν θα είναι ανάλογες του μισθού τους.
Ανάπτυξη: Θα έρθει πιο γρήγορα. Αλλά ο ρυθμός της δεν θα συνεπάγεται και αλλαγή του τρόπου ζωής μας. Εξάλλου μόνο από ιδιωτικά κεφάλαια μπορούμε να περιμένουμε πια γνωρίζοντας, όμως, πως χώρες σαν την Ελλάδα δεν αναπτύσσονται εύκολα χωρίς κρατικές δαπάνες. Αν, επίσης, κοιτάξουμε καλύτερα το θαύμα της Αργεντινής και της κυρίας Κίρχνερ που επανεκλέχθηκε θ’ αντιληφθούμε πως η χώρα γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη, επειδή έχει καθηλωθεί ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού στα όρια της φτώχιας. Στην Ελλάδα αυτό σημαίνει πως θα χωριστεί βίαια ο μεγάλος αυτός χυλός που ονομάζεται μεσαία τάξη. Οι σημερινοί μεσοαστοί θα βρεθούν στα όρια της επιβίωσης, οι σημερινοί μικροαστοί θα ζουν με επίδομα φτώχιας. Τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα θα δοκιμαστούν, κάτι που δεν θα συμβεί μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό Νότο.
σχόλια